Όταν συνδυάζεις ένα Α380 με ένα Ειρηνικό Ωκεανό.

[deerhunter]

εχει περασει τοσοςςςςςςςς καιρος και περιμενουμε την συνεχεια :evil: :evil: !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!???????????????????!!!!!!!!!!!!!please

 

[Hunting a Shadow]

Για να αντιπαρέλθω το σχολιασμό του Οβελίκιου, θα προσπαθήσω να έχω έτοιμο το επόμενο σκέλος πριν τα πρωτοβρόχια. Αλλιώς βλέπω να παρομοιάζει τις ανανεώσεις μου με τα σαλιγκάρια, που βγαίνουν μετά τα πρωτοβρόχια.
Θα προχωρήσω λοιπόν σε ένα ελκυστικό πακέτο 2 πτήσεων σε ένα μόλις post! Yeaaaah! (λέμε τώρα, άμα αρχίσω να φλυαρώ να δω πού στον κόρακα θα το κόψω).

Λοιπόν είμαστε στην πρωτεύουσα της Νέας Καληδονίας, Νουμέα. Τίποτα το ιδιαίτερο, σχετικά αραιοκατοικημένη, με ποσοστά 50% γηγενείς και 50% Γάλλους, που έχουν ριζώσει αρκετές δεκαετίες εδώ. Έχουν πάντως ανακατευτεί όλοι μαζί, δε διέκρινα φυλετικούς διαχωρισμούς ούτε σε παρέες ούτε σε επαγγέλματα. Από θάλασσες nothing to die for, δε κάναμε καν μπάνιο αναμένοντας τα καλά μπάνια στον επόμενο σταθμό. Τα νερά καθαρά πάντως. Δύο βράδια ίσως ήταν too much τελικά. Φτάνουμε λοιπόν ξημέρωμα της 27ης:

Noumea Magenta Airport, 08:00 am

Το αεροδρόμιο για πτήσεις εσωτερικού είναι διαφορετικό, και είναι μέσα στην πόλη. Πρωί πρωί πήγα εκεί σφιγμένος, για ένα βασικό λόγο: ο τρόπος που έκλεισα το εισιτήριο ήταν μάλλον ο προβλεπόμενος για τις προ 30ετίας διαδικασίες. Πώς; Στέλνεις ένα εμαιλ στην Air New Caledonie, εκδηλώνοντας ενδιαφέρον να πετάξεις για το Ile De Pins. Όπως σας το γράφω: φόρμα ενδιαφέροντος. Αφού καθόμουνα (μέσα Σεπτέμβρη 2009 μιλάμε τώρα) μπροστά στο Word κι έξυνα το κεφάλι μου. Τι να τους γράψω δηλαδή; Γεια σας, είδα την ιστοσελίδα σας και ενθουσιάστηκα από τη δουλειά που κάνετε και θα ήθελα να συμμετάσχω σε μία από τις πτήσεις σας; Μήπως ότι έχω σπουδάσει πολιτικός μηχανικός και έχω κάνει και μεταπτυχιακά στην Ολλανδία και πιστεύω ότι ταιριάζω απόλυτα στο προφίλ των επιβατών που θέλετε να έχετε; Επίσης σας επισυνάπτω σε αρχείο excel την προϋπηρεσία μου ως επιβάτης σε μια μεγάλη γκάμα αεροπορικών εταιρειών, μαζί με τα μίλια που έχω πετάξει με καθεμιά (εκείνη τη στήλη που λέει ‘κουταλάκι’ αγνοήστε την. Ευχαριστώ.); Να σημειώσω πως έχω και κάτι γαμάτους φίλους στην Ελλάδα που ξέρουν τα πάντα για τα αεροπλάνα; Διάολε, αυτό δεν είναι εκδήλωση ενδιαφέροντος, cover letter σε βιογραφικό είναι.
Τελοσπάντων είπα να μη με προμοτάρω τόσο και κατά λάθος με προσλάβουνε για προσωπικό εδάφους και είπα λακωνικά ποιος είμαι και τι θέλω. Η απάντηση; Παρακαλούμε εκδηλώστε ξανά ενδιαφέρον όταν θα ανοίξουν οι θέσεις. Κιτρίνισα. Αυτό τώρα ήταν χυλόπιτα; Ή απλά δεν έχει έρθει ακόμα ο head manager και η γραμματέας δε το πήρε πάνω της; Η αλήθεια είναι ότι στην ιστοσελίδα δε δίνει τις πτήσεις μετά τις 15 Νοεμβρίου. Δηλαδή θα περιμένω να ανοίξουν. Ωραία. Και πότε θα ανοίξουν οι ευλογημένες Πύλες του Παραδείσου; Και εγώ τι θα κάνω μέχρι τότε θα παίζω Πασιέντζες στο λαπιτόπι περιμένοντας το ουίσκι τους να ωριμάσει;
Δυστυχώς δεν είχα άλλη επιλογή. Το καλό είναι πως μπαίνοντας σε 2-3 fora σχετικά με ταξίδια, είδα ότι κι άλλοι είχαν τους ίδιους προβληματισμούς και παλαιότερα, και οι έμπειροι τους καθησύχαζαν. Οπότε είπα να μην αγχωθώ (ακόμα). Τελικά περί τα μέσα Οκτώβρη άνοιξαν οι θέσεις - τις οποίες πάντως τσέκαρα κάθε μέρα, διότι όταν έχεις κλείσει τα αεροπλάνα που θα σε πάνε από την Ελλάδα μέχρι εκεί κάτω, το να μείνεις απέξω στην τελευταία διάρκειας 20 λεπτών διαδρομή, δεν είναι απλά σπάσιμο, είναι λόγος να φέρω τους ΠΑΜΕ στη Νέα Καληδονία και να κλείσουν τη μπουκαπόρτα του ATR με συνθήματα κατά του μνημονίου. Έστειλα ξανά εγγράφως τον θαυμασμό μου για την εταιρεία, και μου στείλανε πίσω μια φόρμα να συμπληρώσω στοιχεία, πιστωτική κλπ κλπ. Τα φτιάχνω, τα στέλνω, μου κάνουν reply ότι έγινε η κράτηση (για την οποία είχα ήδη ενημερωθεί από ένα πανικόβλητο υπάλληλο της Probank Visa που τηλεφώνησε θεωρώντας δεδομένο πως με καταληστεύουν από φορολογικό παράδεισο στη μέση του Ειρηνικού).
Τα εισιτήρια όμως; Electronic ticket είπατε; Last year. Τα εισιτήρια θα τα πάρετε με την επίδειξη του διαβατηρίου σας στα γραφεία της εταιρείας στο αεροδρόμιο. Τόσο καλά.
Και φτάνουμε στο σήμερα (27/12), όπου αγχωμένος πήγα να παραλάβω τα εισιτήρια. Σημειωτέον πως η μόνη απόδειξη που είχα ήταν… η μηνιαία λίστα χρεώσεων της κάρτας μου που έδειχνε τη συγκεκριμένη χρέωση, τίποτε άλλο. Τα γραφεία της εταιρείας στον όροφο. Ή καλύτερα, στο πατάρι του αεροδρομίου, γιατί όροφο με ελεύθερο ύψος 1 μέτρο και 1 μίλκο δε το λες. Μπαίνω στο γραφειάκι, με υποδέχεται χαμογελαστή μία (ιδιαιτέρως) τροφαντή κυριούλα, περί τα 50. Ενδεδυμένη με ένα παραδοσιακό κιτρινοπράσινο ριχτάρι που κάλυπτε όλα τα πάχη της τα κάλλη της και άφηνε εκτός μόνο από τον καρπό αναδεικνύοντας περήφανα τα 17 σε κατάσταση ασφυξίας δαχτυλίδια στα ακροδάχτυλα, τα οποία ήταν τόσο πλούσια που κουδούνιζαν καθώς πληκτρολογούσε το όνομά μου στον υπολογιστή της. ‘Πότε κάνατε την κράτηση είπαμε;’. Από τις 20 Οκτωβρίου απαντώ. Ξανά πληκτρολόγιο. Πολύ πληκτρολόγιο. Δώστε μου ένα λεπτό, μου λέει και φεύγει. Έχω αρχίσει να λαλώ. Πολύ όμως. Το μυαλό μου παίρνει ανάποδες στροφές και αρχίζω να σκέφτομαι πως έχω δέσει αυτή την κιτρινοπράσινη ροτόντα στον έλικα του ATR και την πηγαίνω γύρω γύρω το νησί μέχρι να ομολογήσει ότι έκανε λάθος και το όνομα μου ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΛΙΣΤΑ ΜΗ ΣΕ ΠΑΡΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΣΗΚΩΣΕΙ ΕΣΕΝΑ ΤΟ ΜΕΛΑΝΗΣΙΑΚΟ ΣΟΥ ΣΟΙ!!!
Δεν ξέρω αν διάβασε τις διαστροφές μου, αλλά επέστρεψε με τα εισιτήρια ανά χείρας. Η καρδιά μου επέστρεψε στη θέση της, οι σφυγμοί υποχώρησαν, οι ανωμαλίες ματαιώθηκαν. Άργησες αγάπη μου όλα εντάξει; Άργησα αγάπη μου παίζαμε ένα φοβερό παιχνίδι με μια γηγενή μαυρούλα (δε το είπα, αλλά μου πέρασε να το πω).
Στη φωτό βλέπετε το 80% του αεροδρομίου

gallery/image_page.php?album_id=6&image_id=20411

Και εδώ το εναπομείναν 20%

gallery/image_page.php?album_id=6&image_id=20410

Αυτά. Φήμες λένε πως πριν μετακομίσει εδώ το αεροδρόμιο είχε ενοικιαστεί ως ένα ωραιότατο τριάρι. Η ώρα είναι τέτοια που τα 4-5 μαγαζάκια δεν έχουν ανοίξει. Τσεκ-ιν, παράδοση των boarding pass
Και αναμονή μέχρι την ανακοίνωση αναχώρησης της πτήσης. Εδώ βλέπετε τον πίνακα αναχωρήσεων από την καινούργια υγρών κρυστάλλων Hitachi οθόνη.

gallery/image_page.php?album_id=6&image_id=20414

Μια γρήγορη βόλτα έξω μου επιτρέπει να φωτογραφήσω και το αεροπάρκινγκ του αεροδρομίου.

gallery/image_page.php?album_id=6&image_id=20412

Με 15λεπτη καθυστέρηση ξεκινά η διαδικασία ελέγχου και επιβίβασης. Έλεγχος όπως τον ξέρετε εδώ ξεχάστε τον. Για τον καθένα το μόνο που ελέγχανε ήταν διαβατήρια και κάρτες επιβίβασης. Αν εγώ είχα επάνω μου 3 καλάζνικοφ και στις αποσκευές τα oto melara που ξήλωσα από το οπλοστάσιο της φρεγάτας ουδείς το διαπίστωσε. Στο σταυρό που σας κάνω, από ανιχνευτές δε περάσαμε. Υπήρχε ένας για αποσκευές, ο οποίος δεν ετέθη ποτέ σε λειτουργία. Αν για τους δικούς σας λόγους θέλετε να κάνετε μια αεροπειρατεία, αυτό το δρομολόγιο είναι η ευκαιρία σας! (ένα τεχνικό ζητηματάκι για τη μεταφορά των όπλων μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου θα το έχετε βέβαια αλλά η εμπειρία θα σας αποζημιώσει).
Τέσπα, περπάτημα μέχρι το ΑΤR-42 που μας περιμένει, και φεύγουμε.

gallery/image_page.php?album_id=6&image_id=20413

ΥΓ: Είπα 2 πτήσεις σε ένα ποστ, και έχω κάνει ένα ποστ στο οποίο ακόμα δεν υπάρχει ούτε η απογείωση της πρώτης πτήσης. Λέγαμε και καμία μ@λ@κία να περάσει η ώρα…

ΥΓ2: Καταγγέλω τους συντονιστές του φόρουμ που δεν έχουν στη λίστα τη Νέα Καληδονία και έτσι το αεροδρόμιο σταθμός της Νουμέας κατατάσσεται στην κατηγορία Unknown Airport. Πτου σας!

 

[manasta]

τόσοι μήνες αναμονής για τόσο λίγο; αναμένουμε με αγωνία την συνέχεια και κυρίως την επιστροφή στην first

 

[deerhunter]

thanksssssssssss εισαι τελειος η συνεχεια σιγουρα θα ειναι πιο τρομερη περιμενω την first class και (αφου βρηκαμε παπα να θαψουμε καμια δεκαρια)περισσοτερες λεπτομεριες και φωτο γραφεις τελεια

 

[payneful_tales]

Αγαπητέ σκαιοκυνηγέ, ομολογώ ότι το αεροπάρκινγκ και το περτικαλί ΑΤάρι είναι ιστορικά κειμήλια για την ύπαρξή μας. Κάποτε οι γενιές θα τα εκθέτουν στον διαστημικό σταθμό και θα παίρνουν ως δώρο σακουλάκια άμμου από την πρώην Μελανησία που θα έχει γίνει εν τω μεταξύ σκέτη Μέλανα και χωρίς Νησία. Προχώρα. καλά πας... Βελτιώνεσαι.

δικός σου

 

[OveLix]

Εύγε. Του χρόνου πάλι...

 

[Jimis]

Τέλειο Trip Report Congrats άντε και με το καλό η First Class

 

[Hunting a Shadow]

Καλησπέρα στους αναγνώστες μας! Καλή χρονιά, με υγεία, ευτυχία και πολλά ταξίδια μέσα στο 2011! Ελπίζουμε να περάσατε σούπερ στις διακοπές σας. Των Χριστουγέννων πάντα. Όπως καταλάβατε μετά το επικαιροποιημένο μνημόνιο έχουμε και επικαιροποιημένο ημερολόγιο. Για περεταίρω πληροφορίες απευθυνθείτε στον Κύριο Ovelix, ενταύθα. Μερσί.

Air Caledonie, TY 401 GEA-ILP 08:30, 27/12/2009

Που λέτε, έχουμε μείνει στην εξοντωτική διαδικασία ελέγχου επιβατών, μετά το χρονοβόρο πέρας της οποίας επιβιβαστήκαμε στο μικροσκοπικό ATR72 με νηολόγιο F-OIPS, του κουτιού (2ετίας όταν πετάξαμε) και πρώτο χέρι. Έχω μπει σε 72ρια 2 ή 3 φορές στο παρελθόν, οκ δεν ήταν ακριβώς μεσαιωνικό κάστρο της Βοημίας σε ελεύθερο ύψος, αλλά δε το θυμόμουνα τόσο κλειστοφοβικό. Νόμιζα ότι μπήκα στον 7 ½ όροφο του being john Malkovich. Οι αεροσυνοδοί 2 Γάλλοι, in their late thirties. Το αεροπλάνο τίγκα, και κάθεσαι όπου βρεις – οι κάρτες επιβίβασης παραήταν λιτές όπως θα δείτε αργότερα. Δε χρειάστηκε να αναρωτηθώ αν θα έχουμε drinks & snacks κατά τη διάρκεια της πτήσης: δεν υπήρχε χώρος για τρόλεϋ ούτε για δείγμα. Ακόμα και για τουαλέτα αμφιβάλω αν είχαν προνοήσει.
Την συγκεκριμένη πτήση, θα την είχα ξεχάσει – όπως και την επιστροφή της – γιατί είχε όλους τους λόγους να την ξεχάσω: ελικοφόρο αεροπλάνο (άμα δεν έχεις blast τι να το κάνεις), άντρες αεροσυνοδοί (άμα δεν έχεις γυναίκες, έστω και κυράτσες, τι να σχολιάσεις; τα στιβαρά τους μπράτσα, πτήση εσωτερικού (αν δε φεύγεις από το Κατμαντού να πας στο Λος Άντζελες, τι να σε συγκινήσει όταν ξανακατεβαίνεις στην ίδια χώρα, απουσία ποτού φαγητού (αλήθεια άμα θες να πάρεις μια ασπιρίνη τι κάνεις; Γεμίζεις ποτηράκι από το νιπτήρα. Δε την ξέχασα γιατί η θέα που αντικρύζεις για 25 λεπτά αντισταθμίζει όλα τα μίζερα στοιχεία που ανέφερα παραπάνω. Σε όλη τη διαδρομή αυτό που βλέπεις είναι μικρά νησάκια, ακατοίκητα, επίγειοι παράδεισοι, στους οποίους αν ναυαγήσεις, καλό είναι να έχεις δει το cast away με τον Τομ Χανκς γιατί θα σου χρειαστεί. Γύρω από το νησί το χρώμα της θάλασσας έχει ένα διάφανο πράσινο χρώμα, το οποίο φτάνει σε ένα άσπρο περίγραμμα που περιβάλει το νησί και εν συνεχεία η θάλασσα είναι στο χρώμα του ωκεανού, δηλαδή βαθύ μπλε στα όρια του μαύρου. Αυτό που συμβαίνει σε όλα αυτά τα ακατοίκητα νησάκια (και πρέπει να είδαμε πάνω από 50 τέτοια), είναι πως προστατεύονται σε μια ακτίνα 300-500 μέτρων από κοράλλια. Συνεπώς μεταξύ του νησιού και των κοραλλιών, το νησί έχει ήρεμα καταπράσινα νερά. Η άγρια θάλασσα σκάει πάνω στα κοράλλια, το οποίο από το αεροπλάνο φαίνεται ως η άσπρη γραμμή που περιβάλει το νησί, και ολοκληρώνει τη μαγική αυτή εικόνα. Για να κατανοήσετε καλύτερα, ιδού μερικές φωτογραφίες:

gallery/image_page.php?album_id=4&image_id=20445
gallery/image_page.php?album_id=4&image_id=20446
gallery/image_page.php?album_id=4&image_id=20447
gallery/image_page.php?album_id=4&image_id=20448
gallery/image_page.php?album_id=4&image_id=20449


Με τέτοιες εικόνες η 25λεπτη πτήση πέρασε χωρίς να γίνει αντιληπτή. Εδώ και η προσγείωση:

gallery/image_page.php?album_id=4&image_id=20450

Στα γρήγορα και επειδή το επιβάλει το πρωτόκολλο:
Seat pitch: 0/10 (βασικά 0/10 σε οποιαδήποτε διάσταση στον άξονα xyz εντός του αεροπλάνου)
Αεροσυνοδοί: 0/10 (μα άρρενες; Μόνο
Φαγητό/Ποτό: - (ούτε ένα νερό κυρα-Βαγγελιώ)
Θέα: 1000000/10 (Αν εξαιρέσετε απογειώσεις προσγειώσεις, εγώ βαριέμαι να κοιτάω έξω. Όχι σε αυτή την πτήση όμως)

Ιδού και το αεροδρόμιο – μεζονέτα:

gallery/image_page.php?album_id=4&image_id=20451

Εδώ βλέπετε σε εφαρμογή τις αυτοματοποιημένες μεθόδους που χρησιμοποιεί το εξειδικευμένο handling για τη μεταφορά των αποσκευών στο κυρίως κτίριο

gallery/image_page.php?album_id=4&image_id=20452

…αλλά και για το μοίρασμα στους επιβάτες

gallery/image_page.php?album_id=6&image_id=20453

Στο αεροδρόμιο του ILP, αν δεν έχεις συμφωνήσει με το ξενοδοχείο για τη μεταφορά σου, την έκατσες τη βάρκα. Το νησί δεν έχει ούτε, ούτε λεωφορεία, ενώ μετά από μια βδομάδα παραμονής κατάλαβα ότι σχεδόν δεν έχει ούτε αυτοκίνητα, εξαιρουμένων των ενοικιαζόμενων. Άπαντα Dacia. Ας είναι καλά η Renault που την έχει αφομοιώσει, γιατί οι Ρουμάνοι δε νομίζω να γνωρίζουν ότι έφτασε η αφεντιά τους στην άλλη άκρη της γης (δε συζητώ καν το αν γνωρίζουν την ύπαρξη χώρας με το όνομα Νέα Καληδονία).
Με το mini bus λοιπόν του ξενοδοχείου, το οποίο μαζί με άλλα 3 άλλων ξενοδοχειακών μονάδων περίμενε στην έξοδο, ξεκίνησε μία εβδομάδα στο πανέμορφο Ile de Pins. Θα ανεβάσω και φωτογραφίες από το νησί, με κίνδυνο να με μισήσετε.
Στο επόμενο επεισόδιο:
Επιστροφή με…Air Tahiti! (χωρίς το nui)

ΥΓ: Ζητώ προκαταβολικλα συγνώμη αλλά στο ανέβασμα των φωτογραφιών ήμουν εκτός τόπου και χρόνου. Έχω ανεβάσει 2 φωτογραφίες σε λάθος κατηγορία, σε άλλες δύο αναφέρω ότι πέταξα με 42ρι αντί του σωστού 72ριου, ενώ στην προηγούμενη δημοσίευση, η ημερομηνία λήψης της φωτό δεν έχει παρέλθει ακόμα (σημείωσα το σωτήριον έτος 2010 αντί του σωστού 2009). Ζητώ την επιείκεια εκείνου που θα με σιχτιρίζει καθώς προβαίνει στις αναγκαίες διορθώσεις.

 

[Hunting a Shadow]

Πριν προχωρήσω, να σας πω 2 λόγια για το Ile de Pins. Ή αλλιώς το νησί των πεύκων. Καμία σχέση βέβαια με τα πεύκα τα δικά μας, λιγότερο μακρυά κλαδιά και πολύ πιο ψηλά. Η βλάστηση είναι πυκνή, αλλά όχι ακριβώς τροπική: οι φοίνικες δεν ξεπερνούν το 15-20% της βλάστησης, όταν π.χ. σε Πουκέτ, Μπαλί κλπ έχουν τη μερίδα του λέοντος. Και η βλάστηση δεν είναι τροπική γιατί πολύ απλά το νησί δεν είναι τροπικό. Έχει χειμώνα. Σίγουρα πιο ήπιο από το δικό μας, αλλά έχει μια περίοδο κατά την οποία δεν έχει ζέστη και δεν κάνεις μπάνιο. Επιπλέον η υγρασία είναι σε σαφώς χαμηλότερα επίπεδα από τα προαναφερθέντα παραδείγματα – για να μη μακρηγορώ, το νησί ανήκει στην ημιεύκρατη ζώνη.
Το νησί έχει την έκταση του δικού μου νησιού, της Σίφνου. Έχει οδικό δίκτυο ασφαλτοστρωμένο παντού, ωστόσο η ανάπτυξή του πέρα από τα 6-7 (δεν είναι παραπάνω) ξενοδοχεία είναι μηδαμινή: τα σπίτια-καλύβια των ντόπιων είναι συγκεντρωμένα σε ένα οικισμό, και πέραν αυτών στο νησί βασιλεύει η ζούγκλα και οι παραλίες. Δε θα διακινδύνευα π.χ. νυχτερινές διαδρομές με το αυτοκίνητο. Όχι για φόβο εγκληματικότητας, αλλά γιατί αν πάθεις λάστιχο, εκτός του ότι δε θα βλέπεις να το αλλάξεις (δε πιστεύω να θεωρείτε πως υπάρχει νυχτερινός φωτισμός δρόμων), το πιθανότερο είναι πως δε θα περάσει ούτε μισό αμάξι μέχρι το πρωί.

Ο τουρισμός είναι σε ήπια επίπεδα, και αυτό ήταν που αποζητούσα: ένα νησί με όμορφες παραλίες, που δε το έχουν ανακαλύψει μαζικά. Οι τουρίστες εδώ είναι είτε Γάλλοι που ζουν μόνιμα στη Νέα Καληδονία και ήρθαν οικογενειακώς στο νησί για τα Χριστούγεννα, είτε Ιάπωνες σε ζεύγη (παντού υπάρχει ένας Ιάπωνας). Ως εκ τούτου, εμείς και ένα ζευγάρι Ιταλών στο νησί μοιάζαμε σα να είχαμε παίξει στα ζάρια τον προορισμό των Χριστουγέννων και βρεθήκαμε εκεί.
Για τις παραλίες δε μπορώ να μιλήσω. Δεν περιγράφονται. Παραθέτω μερικές φωτογραφίες ενδεικτικές. Δείτε τις με δική σας ευθύνη. Κάποιες από αυτές ανήκουν σε ακατοίκητα νησιά απέναντι από το Ile de Pins, στα οποία σουλατσάραμε για ώρες μόνοι μας, χωρις ούτε ένα ντόπιο ή τουρίστα.

gallery/image_page.php?album_id=10&image_id=20548
gallery/image_page.php?album_id=10&image_id=20549
gallery/image_page.php?album_id=10&image_id=20550
gallery/image_page.php?album_id=10&image_id=20551
gallery/image_page.php?album_id=10&image_id=20553
gallery/image_page.php?album_id=10&image_id=20554
gallery/image_page.php?album_id=10&image_id=20555
gallery/image_page.php?album_id=10&image_id=20556
gallery/image_page.php?album_id=10&image_id=20558
gallery/image_page.php?album_id=10&image_id=20559


Ile de Pins, January 1st, 2010

Μόλις έχουμε ζήσει την εμπειρία του ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς στο νησί. Όλοι μαζί καμια 100στη άτομα, πάνω στην παραλία, υποδοχή με πυροτεχνήματα και τοπικούς χορούς. Φορώντας κοντομάνικα, με πεντακάθαρο ουρανό σε μια Πρωτοχρονιά που έζησα 9 ώρες πριν από την πλειοψηφία των συμπατριωτών μου. Αν εξαιρέσουμε το φαϊ (νόμιζα ότι η ταϋλανδέζικη κουζίνα είναι ο εφιάλτης μου, αλλά η γαλλική κάνει την ταϋλανδέζικη να μοιάζει όμορφο όνειρο), τα πάντα ήταν άψογα.

Μεσημεράκι λοιπόν ανήμερα Πρωτοχρονιάς, αρχίζει σταδιακά το ταξίδι της επιστροφής. Σιγά σιγά, μέσα από 4 πτήσεις που θα ολοκληρωθούν στις 7/1, θα έρχομαι όλο και πιο κοντά στην πανέμορφη Αθήνα που τόσο μας είχε λείψει σε αυτό το ταξίδι.

Εδώ η autostrada που οδηγεί στο αεροδρόμιο (με τα χαρακτηριστικά πεύκα τους εκατέρωθεν του δρόμου):

gallery/image_page.php?album_id=6&image_id=20561

Φτάνοντας στο τσεκιν και αφού έχει φύγει το μινιμπας, συνειδητοποιώ ότι έχω στην τσέπη μου το κλειδί του δωματίου που ποτέ δεν παρέδωσα. Το θέμα υποθέτω δεν είναι το κλειδί τόσο όσο το μπρελόκ που το συνοδεύει, ένα ξύλινο ομοίωμα ψαριού με κάτι γκράφιτι και ζωγραφίτσες και λοιπές καλλιτεχνικές δημιουργίες. Αρκετά μεγάλο σε μέγεθος μάλιστα, θυμάμαι πως όντας στην τσέπη απαγορευόταν να κάνω βαθύ κάθισμα για να μην έχουμε ανεπιθύμητα σουβλίσματα – εκτιμώ πως καταλαβαινόμαστε δε χρειάζεται να γίνω πιο συγκεκριμένος. Τελοσπάντων πάω στις πληροφορίες, όπου μια μαυρούλα με μπαντάνα στο κεφάλι με υποδέχεται με colgate χαμόγελο. Την παρακαλώ να επικοινωνήσει με το ξενοδοχείο, ώστε να τους εξηγήσω πως το κλειδί είναι εδώ και θα το αφήσω στην κυρία Colgate. Τηλεφωνεί η κυρία και ακολουθεί ο εξής διάλογος (για την οικονομία της αφήγησης κάνω μια περίπου αναπαράσταση στα Ελληνικά):

Έλα καλησπέρα Σούλα (σ.σ.: λέμε τώρα) μου, τι μου κάνεις; τί κάνει ο μπέμπης; Μη μου πεις;;; έβγαλε 4ο δόντι;; βρε παιδί μου, ο Αστυάνακτας (σ.σ.: είπαμε ΛΕΜΕ ΤΩΡΑ) έχει ακόμα ένα, κι αυτό βγαίνει στραβό, του λέω να μη το πειράζει με το χεράκι του….ναι….όχι όχι δε του δίνω _____________ (παγωτό; Λουκουμάδες; Ουισκάκι; Φορμόλη; Δε κατάλαβα τι ήταν) μου το χει πει και ο γιατρός ότι δε κάνει. Τελοσπάντων θα σε πάρω αύριο να τα πούμε, σε πήρα ένας εδώ πήρε το κλειδί μαζί του. Οπότε όταν ξανάρθει ο Μεγακλής (ο οδηγός του μινιβαν προφανώς) πες του να μπει να του το δώσω. ΟΚ; Άντε χρυσό μου σε αφήνω, μιλάμε πάλι φιλάκια.

Ο διάλογος είναι στο περίπου αλλά η κεντρική ιδέα είναι σωστή, γαλλικά κάποτε ήμουνα μάστορας, τώρα απλά καταλαβαίνω αρκετά, και μιλώ λιγότερα από τα αρκετά. Όλο το παραπάνω το έγραψα για να καταδείξω ότι είναι όλοι μια παρέα εκεί. Όχι ότι είναι απίθανο, 2000 μόνιμοι κάτοικοι είναι όλοι τους, απλά δεν υπάρχει τίποτα το formal στην επικοινωνία τους – στιγμιαία ζήλεψα οφείλω να ομολογήσω.

Λοιπόν για τα αμιγώς αεροπορικά θέματα: εδώ βλέπετε το checkin counter, στο φόντο ο αυτοματοποιημένος ιμάντας για τας αποσκευάς

gallery/image_page.php?album_id=6&image_id=20560

Οι κάρτες επιβίβασης έχουν χρώμα κόκκινο τώρα, στην πτήση από Νουμέα είχαν κίτρινο:

gallery/image_page.php?album_id=6&image_id=20563

Το αεροπλανάκι αργεί, οπότε χρόνος για να βγούμε έξω και να πάρουμε μερικές γενικές φωτογραφίες όπως αυτή εδώ:


gallery/image_page.php?album_id=6&image_id=20564

Εδώ και ο πύργος ελέγχου:

gallery/image_page.php?album_id=6&image_id=20568

ILP-GEA Air Caledonie, TY 0414 16:30-17:00 ATR72

Το αεροπλανάκι καθυστέρησε τελικά 45 ολόκληρα λεπτά. Προς έκπληξή μας, ήρθε ένα ATR της Air Tahiti.

gallery/image_page.php?album_id=6&image_id=20565


Άσχετο, δεδομένο ότι μιλάμε για άλλη χώρα, και μάλιστα όχι δίπλα (η Ταϊτή από δω που είμαστε μπορεί να είναι και 5 ώρες μακρυά, και μιλάω για ταχύτητες τουρμπίνας όχι έλικα). Όχι ότι μας χάλασε πάντως. F-OHJS, αεροπλανάκι 7ετιας αυτό, αλλά σε πολύ καλή κατάσταση. Νομίζω μάλιστα πως το seat pitch ήταν καλύτερο από το 72ρι της Air New Caledonie που μας έφερε. Υποδοχή από 2 κοπέλες με παραδοσιακή στολή της Ταϊτής (όχι σα το μαύρο παντελόνι άσπρο πουκάμισο των προηγούμενων), καθόμαστε όπου κάτσει πάλι, και ξεκινάμε διαδικασία επιστροφής.

gallery/image_page.php?album_id=6&image_id=20566

Περνάμε ξανά τα ίδια μοναδικά νησάκια που περάσαμε και τότε, τα οποία όμως έχουμε καταγεγραμμένα σχεδόν ένα προς ένα οπότε δε ξανάβγαλα μηχανή. Για την ακρίβεια την έβγαλα για να φωτογραφίσω την καμπίνα:

gallery/image_page.php?album_id=6&image_id=20567

Φαγητά ποτά και λοιπές πολυτέλειες τις ξεχνάμε. Η διαδρομή διήρκεσε και τούτη 25 λεπτά, και απογευματάκι πατούσαμε ξανά Νουμέα. Θα μέναμε για το βράδυ, για μια τελευταία βόλτα και φαϊ εκεί, καθώς το πρωί της επόμενης φεύγαμε για την τελευταία στάση μας πριν την επιστροφή, το Σύδνεϋ.

Μείνετε μαζί μας για να δείτε:

Την χρυσή μετριότητα ενός Qantas 737-800
Την χρυσή first class από Σύδνεϋ-Ντουμπάι με Α380
Και αν μετά το πέρας της first class A380 ξεμείνει κανένας στο τόπικ, θα έχουμε και την αντίστοιχη σε 773 για την πτήση Ντουμπάι-Αθήνα.


ΥΓ: Ξέχασα να σας αναφέρω το εξής: από κάποια αναμπουμπούλα με τις ημερομηνίες παραμονής μου στο ILP, ενώ είχα κλείσει την πτήση για το νησί στις 26/12 μετά από αλληλογραφία και ανταλλαγή φαξ 10 φορές, αναγκάστηκα να στείλω πάλι εμαιλ για την αλλαγή από 26/12 σε 27/12 την αναχώρηση. Απολαύστε την απάντηση:
Deart Mr MOURIKIS

I saw that we did not book the good destination.
we booked for Lifou instead of Ile des Pins as you ask for on your request through our wen site number 18030.
Mrs HONAKOKO booked for Lifou and I confirmed the booking for Lifou.
it is only today that I realise it because you talked about OURE LODGE (it is an hotel at Ile des Pins!)
(Συνεχίζει το εμαιλ με τη διαδικασίες ακυρωτικών και νέα ανταλλαγή 17 φαξ)
Ενημερωτικά, το Lifou είναι άλλο νησί, ανήκει στα Loyalty Islands και είναι αλλού για αλλού σε σχέση με το ILP. Αν έφτανα μέχρι εκεί χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι να δω τι θα έκανα…

 

[Sovjohn]

ΟΚ, αποφάσισα ότι υπάρχει ελπίδα να τελειώσουν οι περιγραφές σου το 2011, και θα κάνω email subscribe για να βλέπω τη συνέχεια

ΥΓ: Πολύ ωραίο trip report so far!