Sydney Australia, 6/1/2010 19:00
Πακεταρισμένοι στο Hyatt Sidney, περιμένω τον σοφέρ. Ως ταξιδιώτης First Class δικαιούμαι δωρεάν κούρσα στο αεροδρόμιο από το ξενοδοχείο. O οδηγός μπαίνει στο lobby στην τρίχα, ντυμένος σα το τάβλι και ζητά από το προσωπικο την αρχοντιά μου. Επιβιβαζόμαστε σε ένα μαύρο Audi A8. Με σκούρα φιμέ τζάμια, τα οποία μπορεί και να τα είχανε περάσει 3 χέρια μαύρο ντουκόχρωμα Βιβεχρωμ για να πετύχουν την αδιαφάνεια. Η Σοφία με ρωτάει πως και πάμε έτσι στο αεροδρόμιο, κι εγώ αποκρίνομαι πως το έκανα έτσι, για να φύγουμε άνετα. Το έχω ξαναπεί, η Σοφία είναι η γυναίκα ό,τι πρέπει για εκπλήξεις γιατί ό,τι εξήγηση και να της δώσεις δε θα σκεφτεί ότι μπορεί να της λες μπούρδες ετοιμάζοντας έκπληξη: Θα σε πιστέψει αφελώς κι ας την έχει πατήσει επανειλημμένα – οκ δε πιάνει σε όλους του τομείς αυτό για να προλάβω τις σκανδαλώδεις σκέψεις σας. Προφανώς, και για να σας θυμίσω τα προηγούμενα, δεν ξέρει ότι γυρνάμε first class και είναι προετοιμασμένη για 15ωρο στην τουριστική.
Στο αεροδρόμιο είχα προνοήσει να φτάσω όσο πιο νωρίς γίνεται, για να χορτάσω τα πάντα: planespotting, μαγαζιά, lounge, φαγητό, κανγκουρό, τα πάντα όλα. Είναι επίσης από τις ελάχιστες (η μόνη
φορές που η επιστροφή στην πατρίδα έχει το ίδιο excitement με την αναχώρηση.
Sydney International Airport, 6/1/2010 19:30
Συνεπώς φτάνουμε άνετοι και φρέσκοι 3 ώρες πριν την πτήση. Σπεύδω να πάρω καροτσάκι όπου, ω του θαύματος, εζηλέψανε την δόξα μας και στην άλλη άκρη του κόσμου: το καροτσάκι το πληρώνεις κερατιάτικο. Και είναι και σε χειρότερη κατάσταση από τα ελληνικά. Δε βαριέσαι. Πάμε στο τσεκιν, σε μια ουρά ανοιχτής σπειροειδούς μορφής και ανυπολόγιστου μήκους. Και τι μας νοιάζει εμάς; Ε; Εμείς θα πάμε εκεί που έχει το κόκκινο χαλάκι των celebrities ως επιβάτες πρώτης θέσης. Η Σοφία κατακόκκινη από ντροπή νομίζοντας ότι παρανομούμε με συνοδεύει με χαμηλά το κεφάλι φοβούμενη ότι θα μας πάρουν με τις πέτρες οι πλήβειοι που περιμένουν στωικά λίγο μέτρα παραδίπλα. Στο τσεκιν μας υποδέχεται μια save the whales σωματότυπου μαύρη σαραντάρα. Αφού ζυγίζει τις βαλίτσες μας, παίρνει το καθηγητικό της ύφος και απευθυνόμενη στα σκανταλιάρικα παιδιά με το βλέμμα της πάνω από τα γυαλιά πρεσβυωπίας μας λέει:
Οι αποσκευές σας είναι άνω των 30 επιτρεπόμενων κιλών ανά επιβάτη. Να αδειάσετε κάποια από τα πράγματά σας ή θα χρεωθείτε με 50 δολλάρια το κιλό επιπλέον. Αν φύγετε από την ουρά είστε υποχρεωμένοι να στηθείτε ξανά στο τέλος της ουράς. (σ.σ. Εξυπηρετούσε και economy class στο counter όταν δεν είχε Business/First επιβάτες)
Προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Το όριο για business & first είναι 50 κιλά και όχι 30, αλλά άμα το πω έχω χαλάσει την έκπληξη επιτόπου. Επιλέγω να πω το εξής:
Το όριό μας είναι 50 κιλά ανά επιβάτη και όχι 30 όπως μπορείτε να δείτε και στο σύστημά σας.
Όχι κύριε, το όριό σας είναι 30 κιλά και παρακαλώ επειδή περιμένει κόσμος σας παρακαλώ να κάνετε στην άκρη.
Κυρία μου έχω εισιτήρια για first class, το όριό μου είναι 50 κιλά. Πάει, το πα. Όσο αφελής κι αν είναι σε αυτά η Σοφία, δε το έσωνα πια. Για χάρη της φάλαινας χάλασα την έκπληξη στο τσεκιν. Είχα ήδη φορτώσει αλλά όχι τόσο όσο φόρτωσα μετά από την απάντησή της:
No sir, you have an economy class ticket. Please remove your baggage and step aside.
(ακολουθεί ελεύθερη μετάφραση των σκέψεών μου)
Ποια economy βρε ηλίθια φακλάνα που το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να έχει μαγιονέζα το σάντουιτς που θα φας για δεκατιανό; Δε φτάνει που μου χάλασες την έκπληξη μου λες ότι δεν είμαι και στη θέση που πλήρωσα; Κλείσε τις πασιέτζες και τις συνταγές για κοάλα στιφάδο στο desktop και άνοιξε τα στραβά σου να δεις τι εισιτήριο έχω κλείσει!
- Έχω 2 εισιτήρια first class, έχω εδώ τα χαρτιά και δε το κουνάω άμα δε με εξυπηρετήσετε.
I will check again sir, but I’m sure you are on economy cl… yes sir you are right, tickets are first class.
Μάλιστα. Τακτοποίησε τις βαλίτσες μας ωραία κι όμορφα, σα να μην είχε συμβεί το παραμικρό. Ούτε συγνώμη ούτε τίποτα. Αποχώρησα φαντασιώμενος ότι υφίσταται βιασμό από καγκουρό, ότι το απολαμβάνει και ότι μένει κι έγγυος. Η Σοφία με ρώταγε με γουρλωμένα μάτια αν αληθεύει αυτό με τη first class και πως το έκανα κλπ κλπ κλπ, αλλά η χοντρή μου χε ξενερώσει τη ζωή μου…
Τελοσπάντων, εκπλήξεις τέλος, ό,τι είχα κρατήσει κρυφό τελείωσε. Αυτό που ήθελα τώρα ήταν το observation deck να έρθω στα ίσα μου. Το χα τσεκάρει 15 μέρες πίσω όταν ερχόμουνα, δε θα το άφηνα έτσι να φύγει.
Φευ, παίδες. Το observation deck είναι μια απογοήτευση. Βγαίνεις από το terminal, ακολουθείς ατελείωτες πινακίδες που σε οδηγούν σε άγνωστα νερά, παίρνεις ένα ασανσέρ της συμφοράς που άμα πιάσει φωτιά θα καείς σα το ποντίκι γιατί το κτίριο είναι περίπου φάντασμα, και καταλήγεις στο observation deck. Το οποίο μπορεί κάποτε να είχε καλή θέα, αλλά όπως και με τις γειτονιές της Αθήνας, χτίσανε οι μπροστινοί και κόψανε τη θέα.Έτσι κι εδώ έχεις διάφορα κτίρια μπροστά. Πίσω από τις τζαμαρίες, κάποιες ετοιμόρροπες καρέκλες, αυτοκόλλητα στις τζαμαρίες περισσότερα κι από αυτά των απεργιών ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ενώ τα 4-5 ευρισκόμενα άτομα εκεί είχαν μια ευγενική φυσιογνωμία αντιστοιχη με του Θύμιου Λυμπερόπουλου. Κοινώς πιο υποβαθμισμένο μέρος δε μπορούσα να περιμένω. Έβγαλα λίγες φωτογραφίες για την ιστορία (και για τα πειστήρια του εγκλήματος) και ξαναγύρισα στο main building.
Η Σοφία είχε ήδη περάσει το passport control: πηγαίνοντας να το περάσω κι εγώ, με ξαναβάζουνε στην άκρη. Με ρωτάνε την εθνικότητά μου, και μου δίνουν να διαβάσω μια παράγραφο στα ελληνικά που αν θυμάμαι καλά το νόημα ήταν ότι θέλουν να ψάξουν εμένα και τα υπάρχοντά μου και να απαντήσω σε ερωτήσεις τους και αν φέρω αντίρρηση τότε σύμφωνα με το νόμο τάδε του έτους δίνα, θα με κρεμάσουν ανάποδα στη γέφυρα του Σύδνεϋ για παραδειγματισμό. Τελοσπάντων κατόπιν σοβαρής περισυλλογής δέχτηκα τους όρους τους, και αν θυμάμαι καλά ψάξανε τη χειραποσκευή μου. Χαζομάρες, ίσα ίσα για να μου σπαταλήσουν άλλο ένα 10λεπτο μετά το χαμένο 20λεπτο στο observation deck.
Συνάντησα τη Σοφία στα αρώματα/καλλυντικά, είχε ήδη πιάσει παρέες, 2 χαρούμενες πωλήτριες την ακολουθούσανε χοροπηδώντας σε κάθε της βήμα όταν κατάλαβανε ότι θα φορτώσει προμήθειες για τον υπόλοιπο χειμώνα. Την οποία επίσης είχανε σταματήσει και της είχανε δώσει να διαβάσει την ίδια μπροσούρα. Τι στην ευχή, τόσο underground φυσιογνωμίες είμαστε και δε το ξέρουμε; Υπενθυμίζω πως τα ίδια είχαμε και κατά την άφιξή μας στο Σύδνεϋ 15 μέρες πίσω.
Προσωπικά δεν ενθουσιάστηκα από το αεροδρόμιο. Μεγάλο, πλην όμως έδειχνε ολίγον γερασμένο χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τι μου δημιουργούσε αυτή την εικόνα (ενδεχομένως η αρχιτεκτονική του ή τα πολλά χαμηλοτάβανα κομμάτια του). Χάζεψα λίγο στα μαγαζιά του, και πήγα για planespotting. Το καλό με τέτοια αεροδρόμια, είναι τα wide bodies που βλέπεις:
Singapore 747
Qantas 747
Hawaiian 767 (χάλια φωτό, my apologies)
Emirates 777
Air China A330 + Air New Zealand A320
Το κακό ήταν ότι βράδιαζε, και τα χρονικά περιθώρια ήταν περιορισμένα. Ό,τι έβγαλα έβγαλα.
Ήρθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου να μπω κι εγώ για πρώτη φορά στη ζωή μου σε ένα lounge. Να loungάρω βρε αδερφέ. Το lounge Emirates ήταν όπως ήταν φυσικό μόνο για επιβάτες Emirates, οπότε μόνο για τη δική μας πτήση είχε κόσμο μέσα.
Από φαγητό είχε κυρίως κάποια finger foods, γλυκά, αναψυκτικά και ένα μπαρ με κρασιά και σκληρά ποτά. Τσίμπησα δε το αρνούμαι, αλλά δεν ήθελα να φάω πολλά, γιατί ήθελα να τα φάω ΟΛΑ στο αεροπλάνο.
Μετά από παραμονή 30 λεπτών στο lounge, μπόρεσα να ομαδοποιήσω τον εκεί κόσμο σε κατηγορίες:
1. General Managers: Με ένα ποτήρι Chateau Margaux του 74 (έκτακτη χρονιά) στο χέρι, τον Economist στα πόδια, με το CNN να παίζει στα 3 μέτρα. Κουρασμένοι, αποκαμωμένοι, αλλά και με στυλ been there, done that. Η διαδικασία ταξιδιού αν και σε business/first class είναι απλά βαρετή και κουραστική.
2. Οι gay. Περοστοιχισμένοι από 3-4 όμορφες υπάρξεις, με solarioκαμμένα κορμιά και ξανθές ανταύγειες, γελάγανε και τους άκουγαν και οι συνδικαλιστές στο observation deck 3 χιλιόμετρα πίσω.
3. Οι άσωτοι: Mid-twenties, με χιούμορ mid-tens. Βερμούδα-φούτερ κολλεγιακό, μαλλί αφάνα, στεγνώνανε το μπαρ από ό,τι ποτό υπήρχε και δεν υπήρχε, και πετάγανε ταρτάκια ανανά ο ένας στον άλλο.
4. Οικογένειες: Επιστροφή από διακοπές. Ο μπαμπάς με το κινητό στο χέρι οργανώνει τη δουλειά καθώς σε 20 ώρες επιστρέφει στο γραφείο. Η μαμά, εμβαπτισμένη σε διάλυμμα Louis Vuitton εγκύπτει στα προβλήματα της καθημερινότητας (τακτοποιεί στη χειραποσκευή τα ψώνια του αεροδρομίου) ενώ ταυτόχρονα οι Φιλιππινέζες παίζουν χωρίς να το θέλουν κλέφτες κι αστυνόμους με τα 5χρονα πιτσιρίκια.
5. Γιάπις: Οι wannabes General Managers της 1ης κατηγορίας, απλωμένοι στις υφασμάτινες ξαπλώστρες με το laptop στα πόδια και με σύντομα brainstorming πάνω στο αποψινό κλείσιμο του δείκτη NASDAQ.
Αρκετά με την ψυχανάλυση, σκέφτηκα. Προσπαθώ να συντονίσω το laptop στο Wifi του lounge. Πλήρης αποτυχία, και δε ξέρω και γιατί. Φεύγω να πάω στο Business Centre. Το Business Centre λοιπόν έχει 10 υπολογιστές κατηλειμμένοι άπαντες από business people ηλικίας 7-10 ετών, άπαντα με ανοιχτή σελίδα στο facebook. Αδυνατούσα να πιστέψω ότι τέτοιες ηλικίες έχουνε λογαριασμό στο facebook, μέχρι που το είδα με τα μάτια μου. Όχι μόνο είχανε λογαριασμό, αλλά (από τα 3 μέτρα που στεκόμουνα μπορούσα να το διακρίνω) ο λογαριασμός τους στο hotmail ήταν τίγκα από email notifications για likes, friend requests, messages και όλα όσα απασχολούν και τον ενήλικα addicted στην εν λόγω διαδικτυακή κοινωνία. Αφού περίμενα 10 λεπτά κατάλαβα ότι τα μικρά θα σηκωθούν μόνο στο last call to Dubai από τις καρέκλες τους, οπότε αποχώρησα.
Επιστροφή στο μπουφέ, τον οποίο οι ταπεινές σερβιτόρες δε παραλείπουν να τον γεμίσουν συνεχώς με νέες λιχουδιές. Μήπως να τα έβαζα στην τσέπη μου, να τα φάω στην Αθήνα;
Λίγο χάζι στις εξωτικές αναχωρήσεις…
Άρχισα να κουράζομαι…που ναι η χοντρούλα μας; Που ναι το γουρουνάκι μας; Ε;
εγώ αν είχα first και μου έλεγε ότι είμαι economy θα την έβριζα, μα το Βραχμαπούτρα!
