vassdel":3ko1jth4 said:
Πραγματικά στεναχωριέμαι που ήταν μόνο 13 ώρες. Νιώθω πως θα μπορούσα να ζήσω πολλές μέρες σε αυτό το χώρο - μέχρι που η μυρωδιά της απλυσιάς να έκανε το πλήρωμα να με πετάξει έξω
Για όλα υπάρχει λύση μην ανησυχείς...
Κάτι μικροαναταράξεις με ξυπνήσανε 4-5 ώρες αργότερα. Σταδιακά όμως αντί να βυθιστώ ξανά στον ύπνο (οκ δεν είχα φτάσει και στα άδυτα του REM, αλλά κοιμόμουν), σταδιακά ξυπνούσα περισσότερο. Άρχισε να μου φταίει η στάση, το μαξιλάρι δεν είχε τις ανατομικές διαστάσεις του δικού μου, το κρεβάτι δεν είναι ημίδιπλο, κάποιοι τρώνε παραδίπλα και κοπανάνε τα σερβίτσια στα πιάτα τους, η αεροσυνοδός όπως περνάει δημιουργεί στροβιλίζον ωστικό κύμα με εσάνς Armani code, τελοσπάντων άρχισα να γκρινιάζω μέσα μου και αποφάσισα να σηκωθώ. Με έκδηλη την δυσαρέσκεια all over my face, φεύγω στην τουαλέτα για φρεσκάρισμα. Ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιούσα τη συγκεκριμένη τουαλέτα, η οποία είχε και θέα τα συννεφάκια. Το θέμα είναι πως στη συγκεκριμένη, το να κάνεις την ανάγκη σου όρθιος είναι μια πρόκληση. Κι αυτό διότι ψηλά, περίπου στο 170 υπάρχει εμπόδιο (άγνωστο τι, σα να πέρναγε δοκάρι από πάνω), οπότε το σώμα από τη μέση και πάνω το σώμα μένει σε αρκετή απόσταση από τη λεκάνη. ΟΚ αν είσαι 1.60 δεν έχεις πρόβλημα, αλλά στο 187 που βρίσκομαι εγώ το πρόβλημα ήταν σοβαρό. Τελοσπάντων με τα πολλά κι αφού έχω πάρει στάση σαν ανάποδο γαμώτο για να έρθει το σώμα μου από τη μέση και κάτω κατά 30 εκατοστά πιο κοντά στη λεκάνη, ανακουφίζομαι (σχετικό κι αυτό με τον τρόπο που επετεύχθη βέβαια). Απαράδεκτον για τουαλέτα μπίζνες οφείλω να πω. Δε ξέρω αν υπήρχε λύση, ας έριχνε ο μπετατζής το δοκάρι 20 πόντους λιγότερους κι ας ξανακάνανε τη στατική επίλυση του φορέα από την αρχή!
Επιστροφή στη θέση μου. Τί θέλω τώρα; Να κοιμηθώ; Τι ώρα είναι; Α, ωραία ερώτηση. Εδώ και 1 μέρα βρίσκομαι σε νεκρή ζώνη. Κάθε λίγο και λιγάκι βάζουμε και το ρολόι μπροστά. Η Σοφία δίπλα μου αφού έχει στριφογυρίσει στο κάθισμα κρεβάτι αρκετές φορές για να καλέσει το Μορφέα, παραιτείται της προσπάθειας. Η αλήθεια είναι πάντως ότι βιολογικά δεν ήταν η ώρα μας για ύπνο. Όσο κι αν κλείνουν τα παράθυρα και σβήνουν τα φώτα, έξω είναι μέρα, στο Ντουμπάι είναι μέρα, ακόμα και στην Ελλάδα νωρίς το βραδάκι είναι.
Ανοίγω την τηλεόραση, κάνω ζάπινγκ να βρω μια ταινία που να με ενδιαφέρει, επιλέγω το My sister’s keeper. Με κεντρικό θέμα ένα κοριτσάκι που στέλνει δικαστήριο τους γονείς επειδή τη χρησιμοποιούν ως δεξαμενή οργάνων για τη μεγάλη της αδερφή που πάσχει από λευχαιμία. Ευχάριστο θέμα και πάντα μέσα στο εορταστικό κλίμα των ημερών.
Στα μισά της ταινίας, είναι η ώρα για πρωινό. Η αλήθεια είναι πως δε τρελαίνομαι κι από την πείνα, έφαγα πλήρες βραδινό, σαβούρωσα και κάτι μίνι σαντουιτσάκια από το μπαρ, αλλά κάτι θα φάω. Ιδού το breakfast:
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19029
Αυτά είναι βέβαια αυτά που ζήτησα. Είχα και επιλογή ομελέτας, scrambled eggs, corn flakes, chocolate pancakes bagel (τι είναι αυτό
. Αλλά δεν άντεχα. Όπως θα δείτε η φωτο είναι τραβηγμένη με φλας, τα φώτα δεν έχουν επανέλθει στην καμπίνα πλήρως. Τα κουταλάκια εξαφανίστηκαν και πάλι μυστηριωδώς. Άτιμα εργαλεία.
Η ταινία συνεχίστηκε, με τη Σοφία δίπλα μου αρχικά να αναρωτιέται πώς γίνεται να βλέπω τέτοια καταθλιπτική ταινία, στη συνέχεια να ρίχνει κλεφτές ματιές και να με ρωτάει τι έχασε στα 5λεπτα που δεν κοίταγε, και στην τελευταία μισή ώρα σε ένα μαζοχιστικό κρεσέντο να με έχει καβαλήσει, να τη βλέπει από τη δική μου τηλεόραση και χωρίς ακουστικά (είχε αγγλικούς υπότιτλους) και να μονολογεί πως θα βάλει τα κλάματα.
Στο τέλος της ταινίας δεν απέμενε παρά μισή ώρα για την προσγείωση. Το IFE δε σταματάει όμως ποτέ, σε αντίθεση με όσες φορές έχω βρεθεί με προσωπικές οθόνες όπου κανα 20λεπτο πριν την προσγείωση κλείνει και απολαμβάνεις μόνο τη θέση σου στον παγκόσμιο άτλαντα. Ακόμα κι έτσι, χρόνος δεν υπήρχε για να δω ούτε επεισόδιο από τα Φιλαράκια, συνεπώς συντονίστηκα στην tail camera, για τις πρώτες εικόνες του Σύδνεϋ. Μέχρι τότε, συμπλήρωσα τις κάρτες εισόδου στην Αυστραλία (ξέρετε, αυτές με τις διφορούμενες ερωτήσεις παγίδα όπως: έχετε σκοτώσει κάποιον πρόσφατα; Μεταφέρετε μαζί σας όπλα; Κανένα αεροβόλο μήπως; Σφεντόνα
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19030
Η τοπική ώρα είναι 7 το πρωί, και η απαλή προσγείωση του χοντρούλικου γουρουνιού ήταν γατίσια (δε ξέρω αν οι πλήβειοι από κάτω την αισθάνθηκαν πιο έντονα, εμένα για προσγείωση στα πούπουλα μου φάνηκε).
Αποχαιρετούμε (όχι με δάκρυα στα μάτια, σε 15 μέρες πάλι στην αγκαλιά του θα είμαστε) το 380, δαγκώνουμε τα διαβατήρια και τις κάρτες μαζί με τα express pass (ναι, ως επιβάτης της Business έχεις κάρτα express pass για γρήγορο πέρασμα από τον έλεγχο διαβατηρίων σε διαφορετική ουρά από τους υπόλοιπους) και ξεκινάμε ένα γερό σπριντ. Ο λόγος; Το be discovered soon.
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19031
ΥΓ: Κάπου εκεί ανάμεσα σε 3-4 διαφορετικές time zones, πτήσεις και χώρες, είχα και την ονομαστική μου εορτή (25/12) με το Σοφάκι να μου εύχεται τα καθέκαστα. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που ξεκίνησε η εορταστική μου ημέρα στο περίπου και κατά προσέγγιση.
Μείνετε μαζί μας για να δείτε:
Την 6ωρη αναμονή στο αεροδρόμιο του Σύδνεϋ μέχρι την πτήση για τη Νουμέα της Νέας Καληδονίας. Ή μήπως όχι;