Όταν συνδυάζεις ένα Α380 με ένα Ειρηνικό Ωκεανό.

[airlover]

Αχ που ειναι το υπολοιπο?Μας εχεις απογειωσει και μας κανεις κυκλους στο ιδιο σημειο τοσον καιρο!!!!ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ!!!!!

 

[Hunting a Shadow]

Πριν προχωρήσω στην εξιστόρηση, να εξηγήσω γιατί με το που βγαίνουμε από το αεροπλάνο τρέχουμε λες και σπάσανε τα νερά: η επόμενη πτήση μας είναι προγραμματισμένη για τις 13:00, και η ώρα είναι 07:05. Την πτήση την είχα κλείσει στην ιστοσελίδα της Aircalin. Όμως: την ίδια μέρα, υπάρχει και πτήση στις 08:50, η οποία είναι codeshare και την εκτελεί η Air Austral. Είχα επιλογή να την κλείσω όταν έκλεινα τη μεσημεριανή αλλά τότε το σενάριο ήταν ότι θα φτάσω Σύδνεϋ το βράδυ και όχι το πρωί. Επιπλέον, μετά και την αλλαγή, δίστασα να την αλλάξω διότι μεταξύ των πτήσεων μεσολαβούσε μόλις 1 ώρα και 45 λεπτά, όπου έπρεπε να περάσω ελέγχους, να μαζέψω βαλίτσες και να κάνω τσεκιν. Με την προϋπόθεση φυσικά ότι δε θα έχουμε και καθυστέρηση στην πτήση από Ντουμπάι. Υψηλό το ρίσκο. Ωστόσο είχα στο μυαλό μου πως αν φτάσουμε στην ώρα μας και ξεμπερδέψουμε έγκαιρα, να πάω στο τσεκιν της Austral να διαπραγματευτώ. Φτάσαμε ακριβώς στην ώρα μας, οπότε η πρώτη προϋπόθεση ικανοποιήθηκε. Τώρα εξαρτάται από την ταχύτητά μας.

Βγαίνουμε έξω με γρήγορο περπάτημα. Σχεδόν βάδην. Βασικά εγώ μπορεί να έκανα βάδην αλλά με το δρασκελισμό το δικό μου η Σοφία έπρεπε πίσω μου να κάνει τζόκινγκ. Ή 100σταρι. Θα σας γελάσω δε προλάβαινα να κοιτάξω πίσω μου. Προσπέρναγα και κατάπινα κόσμο ακόμα και στους κυλιόμενους διαδρόμους. Περάσαμε μέσα από duty free, και κάνω μια παρένθεση-ερώτηση: δε το έχω καταλάβει αυτό το concept ομολογώ…μαγαζιά στις αφίξεις; Όχι δεν ήταν προσβάσιμα σε αυτούς που αναχωρούσανε, ήταν καθαρά για τους αφιχθέντες. Ποια έρευνα αγοράς κατέδειξε την αναγκαιότητά τους και ποιος μπορεί να σταθεί να αγοράσει φωτογραφική μηχανή και σοκολάτες εκείνη την ώρα; Κάθε interpretation δεκτόν. Κλείνει η παρένθεση.

Τρέχοντας λοιπόν σκέφτομαι πως ευτυχώς έχουμε και το express pass για τον έλεγχο διαβατηρίων. Είχα στο μυαλό μου βλέπετε τις ατελείωτες ουρές στο Μόντρεαλ και τη Μπανγκόκ. Φτάνοντας λοιπόν στους ελέγχους, πάω από κει που με πάει το βελάκι για τους business & first class ταξιδιώτες, για να πέσω σε μια ουρά 10 ατόμων, προφανώς ομοιδεάτες μου όλοι. Και κοιτώντας δεξιά, έβλεπες περί τους 20 υπαλλήλους για την οικονομική θέση, με όχι περισσότερο από 3-4 άτομα σε κάθε ουρά. ‘Νέμεσις’, θα σκεφτόντουσαν οι πλήβειοι όπως περνούσαν τον έλεγχο διαβατηρίων αεράτοι και εμείς οι αυτοκράτορες, οι του από πάνω ορόφου, περιμέναμε στωικά. Ας είναι.
Αν το πρόβλημα έμενε εκεί, θα το ξεπερνούσαμε. Αμ δε. Ο μεσιέ που ασχολήθηκε με το διαβατήριό μου, μου επεσήμανε με περισσή δυσαρέσκεια πως δεν έχω σημειώσει την προσωρινή μου διεύθυνση στο arrival card (αυτό που συμπλήρωνα στο αεροπλάνο). Του εξηγούσα πως σε 6 ώρες θα ξαναφύγω από δω για αλλού. Χρειάστηκε να του δείξω τα χαρτιά κράτησης της πτήσης για Νουμέα για να πειστεί. Ή νόμιζα ότι αυτό θα τον έπειθε. Διότι με το που τον περνάμε και βάζω πρώτη για να επιταχύνω για παραλαβή αποσκευών, μας περιλαμβάνει ένας ευτραφής κύριος πίσω από τα κιόσκια του ελέγχου διαβατηρίων. Αφού μας ρωτάει όλο ενδιαφέρον πως είμαστε και αν είχαμε καλή πτήση (ναι καλή ήταν, τα προβλήματα ξεκινήσανε με την προσγείωση κύριος), μας βουτάει τα διαβατήρια, μας ζητάει να περιμένουμε εκεί που είμαστε (πίσω από τον έλεγχο διαβατηρίων και καμια 15ρια μέτρα δεξιότερα από πριν), μπαίνει σε ένα δωμάτιο και κλείνει την πόρτα. Και έχουμε μείνει πίσω να κοιταζόμαστε. Δίπλα μας ένα ζευγάρι Γιαπωνέζων, αμφότεροι με το θεόρατο ύψος που χαρακτηρίζει την κίτρινη φυλή, να μας κοιτάνε και να κουνάνε το κεφάλι συγκαταβατικά. Τους είχε ψαρέψει ο χοντρός λίγο πριν. Υψηλά στην ιεραρχία της Yakouza είμαι βέβαιος. Πηγαίο ταλέντο ο τύπος στην επιλογή ύποπτων περιπτώσεων.

Κάπως έτσι σπαταλήθηκαν αδίκως άλλα 15 λεπτά, περιμένοντας έξω από ένα δωμάτιο να ελέγξουν αν είμαστε μέλη των Επαναστατικών Πυρήνων της Φωτιάς (και Λάβρας), και αν οι Γιαπωνέζοι μεταφέρουν τις αποσκευές τους πρώην συνεργάτες τους σε κονσέρβες. Αφού δε στοιχειοθετήθηκαν οι κατηγορίες, μας δώσανε τα διαβατήρια να φύγουμε.
Κατέβαινα τις σκάλες μουρμουρίζοντας και βρίζοντας την τύχη μου με το Σουγκλάκο που μας μάζεψε. Από μακρυά διέκρινα τις βαλίτσες μας να γυρνάνε ασκόπως στον ιμάντα. Περιττό να πω πως μάταια τους είχα προσπεράσει όλους για να κόψω το νήμα στο τέρμα. Δεν υπολόγισα ακριβώς ποιο είναι το τέρμα, έτσι το ρητό ‘και οι έσχατοι έσονται πρώτοι’ βρήκε απόλυτη εφαρμογή (στην περίπτωσή μας η αντιστροφή του ρητού).

Με τις βαλίτσες σε 2 καρότσια πια, εγώ έτρεχα σα να οδηγούσα σε πίστα καρτ και η Σοφία (κάπου) πίσω μου ασθμαίνοντας. Βγήκα έξω, ρώτησα που είναι οι αναχωρήσεις, ξαναμπήκα μέσα – όπως έμπαινα, είδα την προκλητική ταμπέλα ’observation deck’ να μου χαμογελά. Κοντοστάθηκα 1 δευτερόλεπτο, μόνο που μετά την παρέλευση του 1ου δευτερολέπτου πλακώσανε τη σκέψη μου τα 21600 δευτερόλεπτα αναμονής έτσι και δε τα καταφέρω, οπότε αψηφώντας τις σειρήνες πάτησα γκάζι και ξαναμπήκα μέσα. Ανέβασμα στον 1ο όροφο με το ασανσέρ (άλλο δράμα κι αυτό), και γρήγορος εντοπισμός των checkin desks για την Air Austral.

Η ώρα είναι πια 7:40, 70 λεπτά πριν την πτήση στην οποία δεν υπάρχουμε όμως στη λίστα. Φτάνουμε μπροστά στην νεαρή κυρία. Παίρνω μερικές αναπνοές (μπορεί να το πήρα και με μια ανάσα από τον κάτω όροφο το σπριντ), και εξηγώ την κατάσταση. Ερχόμαστε από μακρυά μπλα μπλα…έχουμε κλείσει για πτήση το μεσημέρι μπλα μπλα…είμαστε κουρασμένοι αποκαμωμένοι μπλα μπλα χάλια ταξίδι στην οικονομική θέση μπλα μπλα… και τελοσπάντων μήπως μπορούμε να μπούμε στη δική σας πτήση αν υπάρχουν θέσεις; Η μαντάμ έδειξε να τα χάνει, μάλλον δεν της είχε ξανατύχει κάτι τέτοιο. Πήρε τηλέφωνο για βοήθεια μια κυρία να έρθει, και έπαιρνε τα γραφεία της εταιρείας στο αεροδρόμιο. Στο μεταξύ η κυρία που ήρθε προς μεγάλη μας ευχαρίστηση ήταν Ελληνίδα (με καταγωγή από Μυτιλήνη, αλλά γεννημένη και μεγαλωμένη στο Σύδνεϋ – και με άριστα ελληνικά παρακαλώ). Όσο που δε μπορούσαν να επικοινωνήσουν με τα γραφεία της εταιρείας δε μπορούσαν να κάνουν κάτι. Ωστόσο η Ελληνίδα μεσόκοπη κυρία πρότεινε να δοκιμάσουμε να πάμε με τα πόδια μέχρι εκεί. Φύγαμε λοιπόν εγώ με την κυρία αφήνοντας τη Σοφία με τις αποσκευές. Ανεβήκαμε ένα όροφο, φτάσαμε σε διάδρομο με κλειστές πόρτες, με ταμπελάκια αεροπορικών εταιρειών έξω από την καθεμιά. Στην πόρτα με την ταμπελίτσα Air Austral, η πόρτα ήταν κλειστή. Κουδούνι, ξανά κουδούνι, τίποτα…κάπου εκεί άρχισα να χάνω τις ελπίδες μου. Και σχεδόν με το που πάμε να φύγουμε, ακούμε να ξεκλειδώνει η πόρτα και να ξεπροβάλει μια κινέζικη γυναικεία φιγούρα, περίπου αγουροξυπνημένη. Της εξηγεί η Ελληνίδα εν τάχει την κατάσταση, απαντάει η ίδια πως εφόσον είναι SB flight, δεν υπάρχει πρόβλημα. Το SB παρέπεμπε στην Aircalin, εννοώντας πως αν το είχα κλείσει μέσω Qantas (QF) δε μπορούσε να κάνει κάτι – η συγκεκριμένη πτήση είναι τριπλό code sharing των Air Calin, Qantas & Air Austral. Ακούγοντας τη μαγική λέξη SB σπεύδω να πω πως τέτοια είναι η πτήση μου, άνοιξα τα χαρτιά και τους το έδειξα. Ο δρόμος ήταν πλέον ανοιχτός για να επιβιβαστούμε άμεσα.

Επιστρέφοντας στο τσεκιν, φορτώνουμε τα μπαγκάζια, τσεκάρουμε, παίρνουμε κάρτες επιβίβασης και ξανά έλεγχο διαβατηρίων. Ο ελεγκτής συνοφρυώθηκε βλέποντας πως σήμερα ήρθαμε σήμερα φεύγουμε, αλλά δεν είπε τίποτα. Πάτησε τη σφραγίδα του όπου βρήκε (πως με εκνευρίζει αυτό, θέλω μια τάξη στο διαβατήριό μου! εσύ στο μπλοκάκι σου σημειώνεις σε όποια σελίδα το ανοίξεις Πλέον απελευθερωμένοι από το άγχος, είχαμε και λίγη ώρα (η οποία και με μια 20λεπτη καθυστέρηση της αναγγελίας αναχώρησης έγινε περισσότερη) για να σουλατσάρουμε στο αεροδρόμιο. Άφησα τη Σοφία να εισπνέει αρώματα, όπλισα τη μηχανή μου και ξεχύθηκα για φωτογραφίες.
Θα χαρακτήριζα το αεροδρόμιο του Σύδνεϋ ως κόκκινο. H πλειοψηφία των αεροπλάνων είχε κόκκινα liveries. Σκεφτείτε πως οι κυρίαρχες αεροπορικές εταιρείες εκεί είναι οι Qantas, Virgin Blue & Jet Star, με τις 2 πρώτες να είναι στο κόκκινο βαμμένες. Προσθέστε τώρα και κάτι Jal, κάτι Virgin Atlantic, και you get the picture.
ΟΚ, it’s planespotting time:

Ένα 763 της Qantas, με Air China, Cathay Pacific & Jetstar να κοσμούν το background.

gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19136

Ένα από τα γουρουνάκια της Qantas

gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19137

Ένα από τα 5 Α340-300 της LAN, με άπειρα κόκκινα αεροπλανάκια στο βάθος. Το μοναδικό εκείνη τη στιγμή αεροπλάνο στο Σύδνεϋ που ήρθε εξ Ανατολάς. Όποιος βρει και το special livery αριστερά, κερδίζει…την αγάπη μου. (η λύση στο επόμενο ποστ με κοντινή λήψη)

gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19138

Ένα 772 της JAL

gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19139

Το Jetstar στη φυσούνα του, με φόντο τις Qantas, Air New Zealand, Virgin, Korean Air και…; (βοήθεια κοινού, εκείνο το μπλε φτερό τι είναι

gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19140

2 μεγάλους καημούς έχω ανεκπλήρωτους: Air New Zealand & Cathay Pacific. Εδώ ένα Α330 της δεύτερης. I loooove it.

gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19141

Λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή; Το 340-600 της Υπερατλαντικής Παρθένας.

gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19142

(Φωτος από το αεροδρόμιο στο μενού της επιστροφής)


Αφού φωτογράφισα μέχρι βλακείας, παρέλαβα τη μαστουρωμένη από τα αρώματα Σοφία και πήγαμε προς την έξοδο. Εκεί η Σοφία επειδή είχε δει περίπου ως εθνοσωτήρα την εκ Μυτιλήνης Ελληνίδα, ήθελε να της γράψει τα στοιχεία μας και να της τα δώσει, όταν ξανάρθει στην Ελλάδα να τη βγάλουμε για φαγητό. Ευτυχώς η ιδέα να την πάρουμε μαζί μας στις διακοπές δε της κατέβηκε. Δεν ξέρω αν η υπερχαρίαση που την είχε καταλάβει σχετιζόταν με το σνιφάρισμα στα καλλυντικά πριν, μια φορά το είπε και το έκανε. Στην επιβίβαση, έδωσε το ραβασάκι με τα στοιχεία μας στην Ελληνίδα. Αυτά ήταν και τα τελευταία Ελληνικά που ακούσαμε για τις επόμενες 10 μέρες.
Λίγο πριν είχα λάβει ένα μήνυμα με ευχές για την ονομαστική μου εορτή. Ήταν το μοναδικό μήνυμα που πρόλαβα να λάβω, όλα τα άλλα όπως και όλες οι κλήσεις κατέληξαν στον κουβά – βλέπετε κανένα δίκτυο στην Ελλάδα δεν έχει σύμβαση με τα δίκτυα στη Νέα Καληδονία, το οποίο σημαίνει πως το τηλέφωνο το ξεχνάμε για 10 μέρες.

Anyway, είμαστε έτοιμοι για την τρίτη μας πτήση και τελευταία για τις επόμενες 3 μέρες, όλες με wide bodies (το συγκεκριμένο είναι ένα 772).

Μείνετε μαζί μας για να δείτε:

Την πτήση μας με το 772 της Air Austral από την Αυστραλία…ή μήπως όχι;

 

[tristar]

Για άλλη μια φορά μας καθήλωσες με την συνέχεια του μοναδικού αυτού ταξιδιού.

Όποιος βρει και το special livery αριστερά, κερδίζει…την αγάπη μου

Νομίζω αναφέρεσαι στο A340-600 της Etihad το οποίο φέρει ειδικό livery για το Gran Prix του Abu Dhabi
http://www.jetphotos.net/viewphoto.php?id=6782328&nseq=6

 

[Hunting a Shadow]

SB147, Air Austral 777-200ER
Sydney-Noumea, 08:50


Air Austral λοιπόν, μετά κόπων και βασάνων. Air Austral, όπως λέμε δηλαδή Αιρ Αυστράλ, δηλαδή ιδιωτική αεροπορική εταιρεία από την Αυστραλ(ία). Ναι; Ευτυχώς ήμουν αρκετά μακρυά για να με πετύχουν τα γιαούρτια. Κατόπιν εορτής (δηλαδή χαζεύοντας το inflight magazine) συνειδητοποίησα ότι πετάω με εταιρεία με έδρα το (ποιος ήρθε reunion island. Ακόμα κι αν είστε γάτοι στη Γεωγραφία, θα δυσκολευτείτε με αυτό το νησί, μια πινέζα ανάμεσα στο Μαυρίκιο και τη Μαδαγασκάρη. Το οποίο δεν είναι ανεξάρτητο κρατίδιο, αλλά ενεργή αποικία της Γαλλίας. Σκεφτείτε πως εκεί κάτω, το εθνικό νόμισμα είναι το ευρώ.
Ο αερομεταφορέας λοιπόν του νησιού αυτού είναι η Air Austral, με πτήσεις προς Γαλλια (φυσικά), Μαδαγασκάρη, Νότια Αφρική, Σεϋχέλλες, Μαυρίκιο, Νησιά Κομόρος, Ταϋλάνδη, Αυστραλία και Νέα Καληδονία. Με 4 wide bodies (1 773-ER & 3 772-ER) και ATR & B737 για τη γειτονιά, τα καταφέρνει αρκετά καλά. Και με 2 Α380 σε παραγγελιά, δε τη χάλασε καθόλου.
Επιβίβαση στο F-ORUN (φωτογραφίες παρακάτω, στην άφιξη στη Νουμέα). Δεκαετίας, τα δείχνει λιγάκι τα χρονάκια του. Οθόνες κεντρικές, και μάλιστα οι παλιές όχι οι flat. Μπλε δερμάτινα καθίσματα (συγχωρέστε με ποτέ δε μου άρεσαν τα δερμάτινα στα αεροπλάνα, κι ας διαφημίζονται λες και είναι δερμάτινο σαλόνι αυτοκινήτου). Seat pitch simply ok. Ποιος νοιάζεται, σε λίγα λεπτά θα αποσυρθώ σε μια τετράδα μόνος μου. Το αεροπλάνο μισογεμάτο. Ό,τι πρέπει για έναν υπνάκο σε μια 4αδα στο κέντρο. Οι επιβάτες κατά 90% Γάλλοι, 10% Γιαπωνέζοι (εμείς οι δύο αντιπροσωπεύουμε το στατιστικό λάθος).
Ως γαλλική εταιρεία ενός νησιού-γαλλική εταιρεία, σέρνουν μαζί τους τα γνωστά κουσούρια των Γάλλων. Ανακοινώσεις όλες στα Γαλλικά, τα Αγγλικά δεν υπάρχουν πουθενά, ούτε καν στο in-flight magazine, το οποίο είναι εξ ολοκλήρου στην Γαλλικήν. Αρχίζω να ξεσκουριάζω σιγά σιγά τα Γαλλικά μου (τα οποία θα ήταν αναγκαία για την επιβίωσή μας μια εβδομάδα στη Νέα Καληδονία), για να επιβιώσω στην ίδια την πτήση.
Κατά τη διάρκεια του taxiing τραβάω και δυο λήψεις από την κίνηση στα πέριξ:

gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19144
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19145

Η απογείωση με μισάωρη καθυστέρηση. Η πτήση 2.5-3 ώρες περίπου, συμπαθάτε με δε το θυμάμαι. Φαϊ για πολλοστή φορά (πλέον τρώμε σα τα ζώα, βιολογικά δεν έχουμε ιδέα πια αν τρώμε για πρωί, μεσημέρι, βράδυ). Επισήμως σερβίρεται πρωινό. Αρκετά ως πολύ καλό σε ποικιλία, μέτριο σε γεύση: Ομελέτα, μανιτάρια, ψητή ντομάτα, γιαούρτι, μίνι φρουτοσαλάτα, muffin, ψωμάκι, βούτυρο-μαρμελάδα, μέχρι και nutella. Και βέβαια πορτοκαλάδα. Αλλά και πάλι, από τη στιγμή που έχουμε μεταλλικό κουταλάκι στο σερβίτσιό μας, ας μας σερβίρουν πάστα ελιάς με παξιμάδια, χέστηκα. Σε dt πήγε να κάνει παρέα στα υπόλοιπα. Από το πολύ μέταλλο θα περάσω κανένα ανιχνευτή μετάλλων στο αεροδρόμιο και θα σφυράει σα να κουβαλάω την Ελληνική Χαλυβουργική.

Κουίζ: βρείτε το κουταλάκι:

gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19146

Ουφ…δεν αντέχω άλλο φαϊ στον αέρα, θέλω να κάτσω σαν άνθρωπος να παραγγείλω και να φάω σε στέρεο έδαφος, ας είναι και Μακντόναλντς. Τελοσπάντων, τρώω σα καλός μπέμπης όλο μου το φαϊ (η Σοφία είχε διαλύσει το στομάχι της όλο αυτό το 2μερο τόσο που δεν πήρε καν δίσκο μπροστά της), διαβάζω 2-3 σοβαρότατα ροζ αποχρώσεως άρθρα στο έγκυρο Downtown, σηκώνω τα βλέφαρα να δω τι παίζουν οι ρημαδοοθόνες (μια ταινία με ποντίκια) και τα ξανακατεβάζω.
Πριν προλάβω να περάσω σε μια τετράδα, μερικές αναταράξεις μας αναγκάζουν να μείνουμε στις θέσεις μας. Η ώρα περνάει, οι αναταράξεις έχουν τελειώσει, αλλά η φωτεινή ένδειξη δε λέει να σβήσει. Αφού κλείνουμε κανα 20λεπτο βιδωμένοι στα καθίσματά μας, αποφασίζω να λύσω τη ζώνη μου να πάω 2 σειρές πιο πίσω να ξαπλώσω. Λες και υπήρχε ενεργοποίηση με φωτοκύτταρο, αμέσως ακούστηκε η γλυκιά φωνή της αεροσυνοδού ‘’σας υπενθυμίζουμε πως η φωτεινή επιγραφή για τις ζώνες ασφαλείες είναι ακόμα αναμμένη, και παρακαλούμε να παραμείνετε στις θέσεις σας (μη σας βγάλω τα σπληνάντερα κωλόβλαχοι θέλετε να αλλάξετε και θέσεις)’’. Τι να κάνω, σεβάστηκα την κυρία και τα χρόνια της (α, ξέχασα να αναφέρω πως οι κυρίες αεροσυνοδοί θα κατεβήκανε στην Αφρική μάλλον μαζί με την Κάθριν Χέπμπορν όταν γύρισε τη Βασίλισσα της Αφρικής το 51. Συλλεκτική αξία κάθε μια τους).
Πέρασε κανα 10λεπτο ακόμα, σηκώθηκε ένας κακομοίρης που μάλλον κόντευε να τα κάνει πάνω του, ‘’παρακαλούμε να καθίσετε στις θέσεις σας μέχρι να σας επιτραπεί η μετακίνηση (μη σας μαμήσω το σπίτι σας μέσα ανυπάκουοι κερατάδες πρωί πρωί το φελέκι μου).
Δε ξέρω πότε έσβησε η επιγραφή. Αποφάσισα να αγνοήσω την ανοργασμική μέγαιρα και να ξαπλώσω στα γόνατα της καλής μου. Και κάπως έτσι κύλησε το υπόλοιπο 2ωρο, μέχρι να μας ξυπνήσουν για την προσγείωση. Έχωσα τη μούρη μου στο παράθυρο να πάρω μια γεύση από Νέα Καληδονία. Η πρώτη εικόνα ήταν πράσινα τοπία, αλλά και αρκετή οικιστική ανάπτυξη. Άλλωστε ας μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για την πρωτεύουσα, και ο τελικός μας προορισμός δεν είναι αυτός (αν και θα καθίσουμε εδώ για 2 βράδια).
Η προσγείωση ήταν τραγική. Σα να το πέταξε κάτω το αεροπλάνο ο πιλότος. Το ακόμα πιο τραγικό, οι Γάλλοι άρχισαν τα χειροκροτήματα. Νόμιζα ότι αυτά τα καραγκιοζιλίκια ήταν εθνικό προνόμιο, αλλά φευ…φτάσανε μέχρι την εξωτική Νέα Καληδονία. Και μάλιστα σε προσγείωση που φωνάζεις έξαλλα στον πιλότο ποιον λάδωσε για να πάρει το δίπλωμα.
Και επιτέλους, η τελευταία πτήση (για τις επόμενες 48 ώρες τουλάχιστον) είναι παρελθόν. Οι δεινόσαυροι στην έξοδο μας ευχήθηκαν καλή διαμονή, και κατεβήκαμε τη σκάλα περιχαρείς.

Το διεθνές αεροδρόμιο Tontouta της Νέας Καληδονίας, φιλοξενούσε τα εξής αεροπλάνα: το δικό μας. Αλήθεια λέω, και είναι και τεκμηριωμένη η διαπίστωση: δεν φτάσαμε στο τέρμιναλ ούτε με φυσούνα, ούτε με λεωφορείο. Το κόψαμε ποδαράτο. Και είχα θέα 360 μοίρες το αεροδρόμιο, αλλά αεροπλανάκι πλην του δικού μας ούτε για δείγμα στο χιλιόμετρο. Προφανώς η Aircalin είχε ξαποστείλει τα δικά της (δηλαδή τον πολυάριθμο στόλο των 2 Α330 και ενός Α320) στα ξένα. Πειράζει;
Κοιτάξτε, μετά από 36 ώρες στις οποίες έχω αλλάξει 4 χώρες, 4 αεροδρόμια, 4 γλώσσες, 3 πτήσεις και ενώ πλέον βαριέμαι να προσαρμόζω το ρολόι μου κάθε φορά που αλλάζω και timezone, συμπαθάτε με αλλά δεν αντέχω. Καλός ο δρόμος για την Ιθάκη (και με το παρντόν κε Καβάφη), αλλά πλέον έχω έντονη την ανάγκη να τη βρω αυτή τη ρημάδα την Ιθάκη να ξεκουβαλήσω αποσκευές και χειραποσκευές, και να κοιμηθώ σε κανονικό κρεβάτι.
Φωτογραφία του αεροπλάνου τράβηξα πάντως. Προφίλ, κι από τις δυο μεριές:

gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19147
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19148

Με την είσοδό μας στο κτίριο, είδαμε τους υπαλλήλους για τον έλεγχο των διαβατηρίων να αργοσέρνονται προς τις θέσεις τους. Προφανώς πριν πίνανε φραπέ (παρντόν, γαλλικό) στο φουαγιέ, διότι το αεροδρόμιο ήταν πιο άδειο κι από σχολείο το 15αύγουστο. Όταν ήρθε η σειρά μου, του δίνω το διαβατήριο. C’est quoi ca? (τι είναι αυτό αναρωτήθηκε ενοχλημένος ο υπάλληλος, που είχε συνηθίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή να βλέπει τα γαλλικά διαβατήρια και τώρα του τρώω 17 δευτερόλεπτα παραπάνω από το προβλεπόμενο ανά ταξιδιώτη χρόνο ελέγχου. Ou etes vous? (από πού είστε ξαναρωτάει. Grece. Grece!!! Λέει και αλλάζει όψη το πρόσωπό του. Μπορεί να είναι όνειρο ζωής να μας επισκεφθεί ποιος ξέρει. Κι αρχίζει εκστασιασμένος να γυρνάει τις σελίδες του διαβατηρίου μας και να χαζεύει τις Βεργίνες τους Παρθενώνες και τις Επιδαύρους. Σας μιλάω σοβαρά ότι είχε μείνει με το ηλίθιο χαμόγελο και ξεφύλλιζε το διαβατήριό μου σα να διάβαζε ταξιδιωτικό περιοδικό. Να δεις που θα το βγάλει και φωτοτυπία, σκεφτόμουνα. Ή θα ξεκολλήσει τις βίζες μου από άλλα κράτη για να δει ποιο εθνικό μας μνημείο κρύβεται από κάτω. Τελοσπάντων δεν έκανε τίποτε από όλα αυτά, ούτε καν αυτόγραφο δε μου ζήτησε, απλά μου επέστρεψε το διαβατήριο με ένα μελαγχολικό χαμόγελο που πρόδιδε ότι η σύντομη ταξιδιωτική του περιπέτεια έλαβε τέλος. Μου το επέστρεψε χωρίς σφραγίδα. Νο stamp? Ρωτάω με ανασηκωμένα φρύδια και περίλυπο ύφος. Δεν είναι υποχρεωτική, αλλά άμα θες να σου βάλω, μου απαντά. Φτάσαμε μέχρι εδώ και δε θα δούμε τη σφραγίδα τους; Θα αστειέυεστε. Γεμίστε μου το διαβατήριο με σφραγίδες σας παρακαλώ. Μερσί.
Μια και το ανέφερα, πρώτη φορά μου συμβαίνει η σφραγίδα στο διαβατήριο να είναι προαιρετική. Δηλαδή αν το θελήσεις μπορούν να σου βάλουν; Αν είναι έτσι να γεμίσω τον τόπο με σφραγίδες από τις ευρωπαϊκές χώρες. Μη σας πω θα πατήσω και την ελληνική.
Η ουρά για τα διαβατήρια ήταν γρήγορη, οι βαλίτσες ήρθαν σχετικά γρήγορα,

gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19149

η ζόρικη ουρά όμως ήταν για την έξοδο. Βλέπετε πρέπει όλες οι αποσκευές να περάσουν από ανιχνευτή. Εκεί λοιπόν φάγαμε περί τα 20 λεπτά τουλάχιστον. Όσο περιμέναμε, πετάχτηκα να κάνω συνάλλαγμα. Στο ταμείο μια τροφαντούλα μαύρη με χριστουγεννιάτικο σκούφο στο κεφάλι της, η οποία ευχόταν Joyeux Noel δεξιά κι αριστερά, αλλά και στο τηλέφωνο. Τα χαρτονομίσματά τους είναι τυπωμένα στο ίσως χειρότερης ποιότητας χαρτί που έχω δει ποτέ. Ακόμα και τα χαρτονομίσματα του Λάος είναι καλύτερα. Σε κόλλες Α4 να τυπώνανε καλύτερα θα βγαίνανε. Μα τι λέω. Οι χαρτοπετσέτες στο σπίτι μου είναι πιο ανθεκτικές. Και σε τεράστιες διαστάσεις. Σε κοινά πορτοφόλια τα μεγάλης αξίας (όπου μεγάλης σημειώστε πως εννοώ περί τα 20 ευρώ) χαρτονομίσματα δε χωράνε αν δε τα διπλώσεις στα τέσσερα.
Μετά το συνάλλαγμα έριξα και μια γρήγορη ματιά στα μαγαζάκια. Γενικά οι όποιοι υπάλληλοι ήταν λιγοστοί, αντάλλασσαν ευχές και εξυπηρετούσαν με γοργό ρυθμό. Περισσότερο για να φύγουν να πάνε για γαλοπούλα σπίτι τους και λιγότερο γιατί τους έπιασε το φιλότιμο. Σα το ρυθμό εξυπηρέτησης δημοσίου υπαλλήλου λίγο πριν την ημιαργία ένα πράγμα.
Ουφ…τελείωσε και η ουρά με τις αποσκευές, γλυτώσαμε και τον περεταίρω έλεγχο (έναν στους δύο τους ανοίγανε αποσκευές κανονικότατα), μπήκαμε στο ταξί, πληρώσαμε περίπου 80 ευρώ για το ξενοδοχείο (μία ώρα μακρυά), και φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Γιατί δε πήραμε λεωφορείο; 1) Ποιο λεωφορείο;;;; 2) Στην κατάστασή μου, πλήρωνα και private jet για να με πάει στο δωμάτιο.

Κι όμως, μετά από όλα αυτά, δεν είμαστε ούτε στη μέση…μείνετε μαζί μας για να δείτε:
Τις πτήσεις με ATR από και προς το νησάκι Ile de Pins (ο λόγος που ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι έτσι κι αλλιώς).

 

[aakunz]

Στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, τότε που ίσχυε εκείνο το δημοκρατικό μέτρο για την υποχρεωτική ψήφο (αν δεν ψηφίσεις, δεν ανανεώνεις διαβατήριο) ζητούσα πάντοτε να μου σφραγίζουν την έξοδο και την είσοδο στην πατρίδα, κάθε φορά που κυκλοφορούσε η βρώμα ότι ο "κινέζος" θα ανακοίνωνε πρόωρες εκλογές και εγώ θα έχανα το πανηγύρι ευρισκόμενος στην Αγία Νάπα. Οι αστυνομικοί σφράγιζαν το διαβατήριο μου και έγραφαν δίπλα "ΕΖΗΤΗΘΗ". Την επόμενη φορά που θα βγεις εκτός Σένγκεν, ζήτα το...

Καλά πάτε πάντως... tres jollie, merveilleux θα έλεγα!

 

[payneful_tales]

Αγαπητέ HAS, θα παρακάμψω την διερώτησή σου για την γεωγραφική μας παιδεία (και το ότι χωρίς να το ξέρεις πέταξες με μία από τις πιο σπάνιες εταιρείες σε δρομολόγιο φετιχ) και θα σε ψέξω για ακόμα μία φορά που διάβαζες ροζέ ελληνικά φυλλάδια άνωθεν του Ειρηνικού. Θα τιμωρηθείς παραδειγματικά όταν έρθει η ώρα. Στην επιστροφή μου από Αυστραλία αρκετά χρόνια πριν (ADL-SYD-MEL-SIN-BAH-IST-ATH χωρίς ανάσες στα σκέλη) νόμιζα -πριν το τέλος- ότι ακόμα και στις γαλέρες των σταυροφόρων πρέπει να κουράζονταν λιγότερο. Σε κείνο το παλιονήσι εκεί κάτω τί βρήκατε; Και κάνατε τόσο δρόμο; Ε;

δικός σου

 

[amoydar]

Πόσο σας ζηλεύω...

Αναμένουμε...

 

[AirNewZealand]

...Το Jetstar στη φυσούνα του, με φόντο τις Qantas, Air New Zealand, Virgin, Korean Air και…; (βοήθεια κοινού, εκείνο το μπλε φτερό τι είναι

gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=19140

Δεν ξέρω για το μπλε φτερό, αλλά νομίζω ότι βλέπω μία Thai πίσω από την Korean

...2 μεγάλους καημούς έχω ανεκπλήρωτους: Air New Zealand & Cathay Pacific. Εδώ ένα Α330 της δεύτερης. I loooove it.

Ααααχχχ...τί πληγές ξύνεις τώρα...

 

[vassdel]

Σας μιλάω σοβαρά ότι είχε μείνει με το ηλίθιο χαμόγελο και ξεφύλλιζε το διαβατήριό μου σα να διάβαζε ταξιδιωτικό περιοδικό. Να δεις που θα το βγάλει και φωτοτυπία, σκεφτόμουνα.

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι έχεις τρομερό χιούμορ. Διαβάζω γενικά τα ριπόρτ σου με πολύ ενδιαφέρον, αλλά αυτό πια καταντάει επικίνδυνο. Εκτός του ότι ξύπνησα το μισό (μπορεί και ολόκληρο) κτίριο με την ανωτέρω ατάκα σου, κόντεψα να σκάσω από το πολύ γέλιο... έχω μείνει με ένα ηλίθιο χαμόγελο να φαντάζομαι τον υπάλληλο να ξεφυλλίζει το πασαπόρτο σου. Έλεος δηλαδή, και μόνο αυτή η φάση νομίζω κάνει την ταλαιπώρια του να φτάσεις ως εκεί να αξίζει τον κόπο

 

[fotis]

...Περάσαμε μέσα από duty free, και κάνω μια παρένθεση-ερώτηση: δε το έχω καταλάβει αυτό το concept ομολογώ…μαγαζιά στις αφίξεις; Όχι δεν ήταν προσβάσιμα σε αυτούς που αναχωρούσανε, ήταν καθαρά για τους αφιχθέντες. Ποια έρευνα αγοράς κατέδειξε την αναγκαιότητά τους και ποιος μπορεί να σταθεί να αγοράσει φωτογραφική μηχανή και σοκολάτες εκείνη την ώρα; Κάθε interpretation δεκτόν...

Οι γυναίκες!!!