Η περίπτωση της Lufthansa είναι λίγο δύσκολη. Γενικά όταν μια επιχείρηση μεγαλώνει τόσο, είναι σχεδόν αδύνατο να τη διοικήσεις, εκτός αν υπάρχουν πολύ ισχυροί δεσμοί που ενώνουν τους εργαζόμενους, τους πελάτες και τους συνεργάτες. Η φύση της είναι διεθνής, πολυπολιτισμική και πολυγλωσσική, οπότε τα προβλήματα και οι παρεξηγήσεις είναι προδιαγεγραμμένες. Έχουν γίνει προσπάθειες τα πρόσφατα χρόνια να αναδιοργανωθεί κι έχουν κατατεθεί αρκετές προτάσεις. Σύμφωνα με τη δική μου αντίληψη, σπάνια παρουσιάστηκε κάτι πραγματικά φρέσκο, νέο. Γίνεται φυσικά και μια μάχη για το τι κρατάμε, τι αφήνουμε, πόσο παραδοσιακοί ή προοδευτικοί θέλουμε να είμαστε ή όχι. Επιπρόσθετα, αρκετοί από εκείνους που συμμετείχαν στο οικοδόμημα LH έχουν φύγει, ενώ πολλοί από τους νεότερους managers ίσως δεν έχουν πλήρη εικόνα για την τωρινή κατάσταση (που αλλάζει και καθημερινά, οπότε έχουν πολύ δύσκολο έργο). Η δημογραφία της Γερμανίας έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια, όπως και η αγοραστική δύναμη. Επειδή έχω ζήσει χρόνια Γερμανία, προσωπικά εντοπίζω το κυρίως πρόβλημα σε:
-εμμονική προσκόλληση σε παλιά μοντέλα διαχείρισης
-έλλειψη ελαστικότητας και προσαρμογής σε νέα δεδομένα (ενώ παράλληλα καλείται να είναι σταθεροποιητικός παράγοντας)
-άκαμπτη τήρηση κανόνων και νόμων που μερικές φορές θυσιάζουν την πρακτικότητα για χάρη τους (γερμανικό ρητό: Vertrag ist Vertrag, "το συμβόλαιο είναι συμβόλαιο"). Δεν αντιλέγω, και είναι αξιοθαύμαστοι για τη συνείδησή τους που θέλει να τηρεί τα συμφωνημένα, αλλά ο νόμος φτιάχτηκε για χάρη του ανθρώπου και όχι αντίστροφα!
Κατά τα άλλα, κάθε φορά που πετάω μαζί τους σχεδόν όλα είναι ρολόι. Στην ώρα τους, επαγγελματίες (λίγο ψυχροί, αλλά ΟΚ), ασφάλεια 100%, σχετική άνεση, ευγενικό και προσεκτικό-διακριτικό πλήρωμα. Λίγο να ξαναβρούν τη χαρά τους για το ταξίδι και τις πτήσεις κι όλα καλά.