Καλησπέρα παιδιά,
Χρόνια τώρα παρακολουθώ το forum και αποτελεί πια μία απο τις αγαπημένες μου ιστοσελίδες.
Πρώτη φορά όμως εναποθέτω και εγώ τις δικές μου σκέψεις και εμπειρίες.
Διάβαζω με απόλυτη κατανόηση τις ανησυχίες και τις φοβίες σας, γιατί πολύ απλά υπήρξα και εγώ πετοφοβική.
Θα ήθελα να παραθέσω και την δική μου εμπειρία με την ελπίδα να βοηθήσω έστω και λίγο κάποιους ανθρώπους που ταλαιπωρούνται τόσο απο την φοβία αυτή, τόσο που χάνουν την ευκαιρία να ''ζήσουν'' την μοναδική αίσθηση του να γνωρίζεις νέους τόπους και μαζί με αυτούς τον ευατό σου.
Έχοντας κρητική καταγωγή, το δρομολόγιο αθήνα-χανιά ήταν πια μία διαδικασία ρουτίνας για τουλάχιστον 4 φορές τον χρόνο. Απόλυτα διασκεδαστική εμπειρία για την παιδική μου ψυχοσύνθεση, το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού, η απογείωση, η Αθήνα από ψηλά κλπ.Όντας μεγαλύτερη και μετά απο κάποια πεντάχρονη αποχή απο αεροπορικό ταξίδι, μου έτυχε να ταξιδέψω απο Σαντορίνη-Αθήνα (επιστροφή διακοπών) την άτυχη και μελανή για τον ελληνικό ουρανό του ατυχήματος της Helios.'Απαντες είχαμε συγκλονιστεί εκείνη την ημέρα, μόλαταυτα μόλις μπήκα στο αεροπλάνο της Α3 δεν ένιωσα καμμία περαιτέρω ανησυχία.
Λίγους μήνες μετά και σε ηλικία 27 ετών, ένα ξημέρωμα χειμωνιάτικου Σαββάτου θα με έβρισκε μαζί με την συγκάτοικό μου να τρέχουμε στο Σύνταγμα να προλάβουμε το λεωφορέιο για το Ελευθέριος Βενιζέλος. Ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος καθότι πήγαινα να επισκεφτώ τον αγαπημένο μου στην Σάμο μετά απο ένα μήνα και η συγκάτοικός μου προσφέρθηκε να με συνοδέψει στο αεροδρόμιο μέχρι να φύγω. Κοριτσίστικη πρωινή κουβέντα, ζεστό καφεδάκι, τσιγαράκι (τότε) και η ώρα έιχε φτάσει. Σχεδόν έτρεχα προς το gate, ανυπομονούσα να μπώ στο αεροπλάνο να παώ στο νησί (πρώτη φορά).....Και τότε συνέβη....Το αγουροξυπνημένο μου χαμόγελο χάθηκε στην όψη του μικροσκοπικού(έτσι μου φάνηκε), παλιού(έτσι μου φάνηκε επίσης) ATR της Ολυμπιακής που ξεπρόβαλε μπροστά μου.Οι πρώτες σκέψεις που κατέπνιξαν τον εγκέφαλό μου ήταν:καλά τώρα αυτό πετάει, καλά τοοοοσο μικρό,μα έχει όλο μπαλώματα στο εξωτερικό του, μα χωράμε εδω μέσα???
Οι απορίες μου και οι ανησυχίες μου εντάθηκαν κατα την διάρκεια του ταξιδίου και σε συνδυασμό με την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του αεροσκάφους και τις εντονότατες και συνεχείς αναταράξεις, την επεισοδιακή προσγείωση κλπ.Αυτή η ''αεροπορική'' μου στιγμή ήταν η απαρχή αυτού του συναισθήματος που αργότερα έμαθα ότι ορίζεται ως πετοφοβία, ένα συναίσθημα που με ταλαιπώρησε αφάνταστα για περίπου 2 χρόνια και που έτεινε να μου μειώνει την χαρά καθε ταξιδίου μου, μου στοίχιζε πολλές ώρες,μέρες αυπνίας πριν απο κάθε ταξίδι και φυσικά με έχρισε πρωταγωνίστρια σε περιστατικά τύπου ''θέλω να κατέβω τώρα, υστερικές κραυγές, την βαλίτσα μου και φέυγω και διάφορα άλλα...).
Τα χρόνια πέρασαν, τα ταξίδια εφιάλτες στην Σάμο τέλειωσαν, ο ''αγαπημένος'' αποτελεί πρόσωπο της ιστορίας και εγω σας γράφω αυτή την στιγμή απο την Σανγκάη (η ώρα είναι τρείς την νύχτα) όπου κατοικώ τους τελευταίους δύο μήνες για επαγγελματικούς λόγους.
Πριν απο κάποιο καιρό αν μου έλεγε κανείς ότι θα ταξίδευα σε άλλη ήπειρο θα απαντούσα ''ίσως στο γαμήλιο ταξίδι μου και μόνο με 3 λεξοτανίλ και βλέπουμε...)όταν πτήσεις άνω των δύο ωρών της θεωρούσα γολγοθά.
Επειδή όμως μακρυγορώ (συγχωρέστε με αλλά ζώντας μακρύα απο την Ελλάδα, το να νιώθεις ότι απευθύνεσαι σε δικούς σου ανθρώπους είναι απίστετη παρηγοριά) θα μπώ στο θέμα μας, που είναι πως να ξεπεράσει κανείς την πετοφοβία.
Και για να μην νομίζετε ότι γίνονται θαύματα, θέλω να τονίσω ότι δεν θα ξυπνήσετε ένα ωραίο πρωινό και θα αναφωνήσετε ''θέλω να πετάξω τώρα''.
Θέλει προσπάθεια και αγώνα με τον ίδιο μας τον εαυτό. Ούτε έγω ξυπνάω και λέω τι τέλεια θα ταξίδλέψω κανα δεκάωρο με το αεροπλάνο. Τι χαρα!!!
Όχι, απλά μετά απο αρκέτη προσπάθεια,δεν μένω άυπνη πια πριν απο καθε πτήση,δεν συζηταώ για αυτό ενα μήνα πριν σαν να ναι το γεγονός που όλοι θα έπρεπε να προσέξουν, δεν βλέπω εφιάλτες, απολαμβάνω την ώρα μου στο αεροδρόμιο και ακτα την διάρκεια της πτήσης είμαι σχετικά χαλαρή. Τονίζω το σχετικά γιατί φυσικά δεν έχω φτάσει ακόμη στο επίπεδο του να απολαμβάνω αληθινά την εμπειρία αυτή. Αισιοδοξώ όμως ότι θα συμβεί και αυτό σύντομα, γιατί το πιο σημαντικό βήμα έγινε (που είναι η μετάβαση απο το στάδιο της απόλυτης υστερικής φοβίας στο σχέτικο ήρεμο στάδιο της αποδοχής).
Πώς έγιναν όλα αυτά? Επιγραμματικά θα αναφέρω κάποια σημαντικά σημεία:
Το πιο σημαντικό είναι η θέληση. Θέληση όχι για να πετάξεις.Δεν προσπάθησα να πείσω τον ευατό μου ότι όπως και δήποτε οφεέιλω να απολαμβάνω και εγώ τα αεροπορικά ταξίδια για να είμαι φυσιολογική. Απενοχοποίησα παντελώς τον ευατό μου απο αυτή την θεώρηση. Άλλωστε διακιούμε να έχω επιλογή και λατρεύω τα ταξίδια αλλά τα ακτοπλοικά. Είναι θέμα ψυχοσύνθεσης.Είχα όμως θέληση να ταξιδέψω, να δω τον κόσμο και δεν ήθελα να αποδεχτώ ότι μια φοβία θα με εμποδίσει απο αυτή την επιθυμία.Δεν υπήρχε περίπτωση να το αποδεχτώ αυτό. Πιστέύω ότι η θέληση είναι το πρώτο βήμα.
Καθόλη την διάρκεια της πετοφοβικής μου εμπειρίας δεν ακύρωσα κάνενα αεροπορικό ταξίδι απο το πρόγραμμα. Όσο και αν έτρεμαν τα χέρια μου, η καρδία μου χτυπούσε δυνατά, άσπριζα και δεν κοιμόμουν σκεπτόμενη ότι όχι δεν μπορώ, δεν θα το κάνω. Πάντα στο τέλος έμπαινα στο αεροπλάνο με την πεποίθηση ότι τον φόβο τον νικάς αντιμετωπίζοντάς τον στα μάτια.Πρέπει να ομολογήσω ότι χρειάστηκαν πολλές πτήσεις για να δώ κάποιο αποτέλεσμα, για αυτό μην απογοητεύστε απο την πρώτη στιγμή.
Αρκετά ταξίδια στην Ευρώπη για παράδειγμα τα έκανα μόνη μου (όχι απο επιλογή) γεγονός που σε αναγκάζει να προσπαθήσεις ακόμη πιο πολύ να νικήσεις το τερατώδη φόβο που σου τρώει τα σωθικά κατα την διάρκεια της αναμονής στο αεροδρόμιο.
Με την πάροδο του χρόνου διάβασα και εγώ κάποια βιβλία σχετικα (θα προτείνω το the flying book του David Blatner) που με βοήθησαν πολύ να ξεκαθαρίσω μέσα στο μυαλό μου διάφορους θορύβους και διαδικασίες της αεροπορικής διαδρομής. Μίλησα επίσης μς ανθρώπους που γνωρίζουν απο μηχανολογική άποψη ένα αεροσκάφος, μπήκα στο πιλοτήριο σε πτήση της Ολυμπιακής και είδα την πραγματικά χαλάρή και γεμάτη αυτοπεποίθηση ατμόσφαιρα που επικρατεί.Σε αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω πολύ τον καλύτερο μου φίλο ο οποίος σε κάποια ταξίδια που κάναμε μαζί μου με βοήθησε να κατανοήσω πολλές λειτουργίες του αεροσκάφους.
Όλα αυτά μαζί λοιπόν σε συνδύασμό πάντα με την πεποίθηση ότι θα τον νικήσω, γιατί ο κόσμος είναι εκεί έξω και είναι υπέροχος.Θέλω επίσης να ευχαριστήσω το forum το οποίο με συντρόφευσε όλα αυτά τα χρόνια και εμπλούτισε θεαματικά τις γνώσεις μου για τα αεροσκάη και τα σχετικα θέματα. Πραγματικά πολύ βοηθητικό.Η γνώση είναι πραγματικά δύναμη.
) έχουν χάσει αεροπλάνο κάθε τύπου, οπότε με τη δική σου λογική ΚΑΜΙΑ εταιρεία δεν φτιάχνει γερά αεροπλάνα.
)
