Παιδιά, καλησπέρα ξανά και ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας!
Να ξέρετε ότι τις διάβασα όλες αλλά δεν είχα χρόνο να απαντήσω (έπρεπε να ετοιμαστώ και είχα και αυτό το οδικό Θεσσαλονίκη-Αθήνα).
Ο φόβος παρέμεινε μέχρι που έφτασα και στο αεροδρόμιο. Μάλιστα, πλέον δεν φοβόμουν μην πέσει το αεροπλάνο... Ήμουν ΣΙΓΟΥΡΟΣ ότι θα πέσει το αεροπλάνο. Παρ'όλα αυτά, ανέβηκα, γιατί επικρατούσε ένα κλίμα εφορίας από τους συνεπιβάτες-συνφιλάθλους.
Μόνο στην διάρκεια της απογείωσης ένιωσα ένα μικρό κενό μέσα μου (περίπου για 10 δευτερόλεπτα). Στην συνέχεια, και με το που πιάσαμε κατευθείαν θάλασσα, ηρέμησα τόσο πολύ, που κοιμήθηκα και 1 ώρα!! Καμία ανησυχία, λες και ταξίδευα για χιλιοστή φορά στην ζωή μου. Να πω φυσικά ότι σε αυτό βοήθησαν και οι Σουηδέζες αεροσυνοδοί της Viking, καθώς και ο συγκυβερνήτης, ο οποίος κάθε λίγο έβγαινε από το πιλοτήριο και φώναζε με σπασμένα Αγγλικά:
"Εγώ είμαι αυτός που έφερα το διπλό στην Βρέμη!!!"
Γενικότερα επικρατούσε χαβαλές και ούτε κατάλαβα για το πότε φτάσαμε.
Στον γυρισμό τα πράγματα ήταν λίγο πιο άσχημα, γιατί πετάξαμε σκοτάδι. Το αεροπλάνο απογειώθηκε και για ένα δεκάλεπτο είχα την εντύπωση ότι δεν μπορούσε να πάρει ύψος (αυτά παθαίνεις αν διαβάζεις πολλά για τα ατυχήματα). Κούνησε αρκετά καθ'όλη την διάρκεια του ταξιδιού, αλλά ήμουν τόσο κουρασμένος που μία ώρα αφ'ότου απογειωθήκαμε, κοιμήθηκα και πάλι.
Γενικότερα, κανένα απρόοπτο στην πτήση, εκτός από τον συγκυβερνήτη-μορφή, ο οποίος εκτελούσε και χρέη αεροσυνοδού (σέρβιρε φαγητό και καφέ) και γενικότερα έκανε τρελό χαβαλέ (μου είπαν ότι δεν μπήκε καν στο πιλοτήριο).