Κάποτε η SAS ήταν μία εταιρεία-σύμβολο: Πρέπει να ήταν η πρώτη αεροπορική "συμμαχία", αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης των Σκανδιναβών ότι αυτά που τους συνδέουν είναι περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν. Το ξέρω ότι ακούγεται λίγο "ποιητικό", αλλά νομίζω ότι αυτό ήταν που έκανε την εταιρεία να αντέξει. Στην πορεία, πολλά άλλαξαν, ειδικά όταν η εταιρεία άρχισε να εξαπλώνεται και να απομακρύνεται από τη Σκανδιναβία, συνδημιουργώντας ή αποκτώντας μετοχές σε θυγατρικές στη Βαλτική, την Αρκτική, την Ιβηρική και το Ηνωμένο Βασίλειο, καθώς και να επεκτείνεται σε τομείς όπως τα ξενοδοχεία. Οι ατυχείς οικονομικές συγκυρίες την έφερναν αρκετές φορές στο χείλος της καταστροφής, ακριβώς επειδή παρέμενε μία μεσαίου μεγέθους εταιρεία χωρίς ισχυρά ερείσματα στις εκτός Σκανδιναβίας αγορές όπου δραστηριοποιείτο, αλλά και επειδή η διοίκηση δεν μπορούσε να ικανοποιήσει τα πολλά συνδικάτα. Συν τοις άλλοις, είχαμε και τη low-cost έκρηξη. Το αποτέλεσμα ήταν η SAS να καταντήσει να μοιάζει σαν ένα αεροπορικό IKEA: δείχνει μεγάλη, πλασάρει την αδυναμία της, δηλαδή το αναπόφευκτα "σπαρτιατικό σέρβις" σαν "σκανδιναβικό στυλ", αλλά στην ουσία δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα περισσότερο από ένα καλό δίκτυο και μία σχετικά αξιόπιστη -αλλά όχι και τόσο αξιοπρεπή- αερομεταφορά, ειδικά για αυτούς που πλήρωναν περισσότερα. Στην Οικονομική, οι τιμές παραμένουν "σκανδιναβικές", το σέρβις είναι ανύπαρκτο, το EuroBonus είναι σαν μία ακόμα πιο "κακή" εκδοχή του Miles&More. Παρ' όλα αυτά τα δυσοίωνα, τα πληρώματα εξακολουθούν ακόμα να "κλέβουν" αεροπορικές καρδιές με την εμπειρία και την άνεσή τους.
Μάλλον ήρθε και πάλι ο καιρός να ξαναθυμηθούν πως εκτός από τα ριχτάρια και τα κατσαρολικά του ΙΚΕΑ, στη Σκανδιναβία υπάρχουν Bang & Olufssen, Bo Concept, Costa Boda κ.ά., (κι όχι απαραίτητα μόνο για όσους έχουν πληρώσει και το ανάλογο τίμημα).