A
Anonymous
Guest
Καλά, την δική μου σφραγίδα στην άφιξη δεν θα την αναφέρω...
Νησί παρθένο (σχετικά), με πολύ απλούς αν8ρώπους, τροπική βλάστηση, και πολλούς "αποίκους" που το καταστρέφουν....
Πρωινός πηγαιμός προς το λιμάνι Marigot με τα 1$ bus του νησιού. Μερικοί είχαν ανυτοκίνητο. Κάποιοι άλλοι επιλέξαμε να γίνουμε locals.
Με την ξεναγό μας Sadrine ( ) όλα άψογα. Τόσο που κάποιοι πριν την αναχώρηση είχαν δοσοληψίες τύπου καραϊβικής. Άσήμωσε να σου βάλω αντηλιακό γαλάκτωμα. Εγώ βράχος. Είχα ήδη αλλάξει το πρώτο δέρμα...
Μετά τα απίστευτα τελωνεία...μας φόρτωσαν σε ένα λεωφορείο και από την γαλαρία είδαμε σε λίγο εικόνες μαγικές...
Εκεί οι άνθρωποι δεν χαμπαριάζουν. Επέλεξαν για τα σχολεία το ιδανικό γι αυτούς χρώμα...Αυτά είναι...
Δάκρυα συγκίνησης μας πλημμύρισαν οι άχημες ακτές της Anguilla. Δράμα σας λέω. Δεν ξαναπάω εκεί κάτω...Χάλια και η χλωρίδα της περιοχής. Κα8όλου ενεπνεύσιμη...
Άσε που μας φιλοξένησαν σε ένα χαμόσπιτο..α πα πα...μέσα στην παράδοση...πολύ χάλια και τούτο..
Φυσικά και ετιμήθησαν τα ντόπια ύδατα. Οι καρχαρίες δεν εμφανίστηκαν ...pitty...
Και είχες και την γιαγια Έμα να σε ρωτάει ποιά πόλη της Αγγλίας είναι η Ελλάδα και αν είναι κοντά στο Λονδίνο. Γελάσαμε, μας κέρασε καρύδες και πόζαρε με συνταξιδιώτη για το album... Νά ναι καλά.
Μετά ήρθαν τα...δελφίνια. Προσωπικά δεν συνεισέφερα στην διατήρηση της αιχμαλωσίας τους. Ήταν βέβαια εντυπωσιακά, αλλά στο τέλος, σε μία σύντομη συνομιλία μαζί τους (έκανα εντατικά δελφινικά ), μου εξέφρασαν παράπονα...
...Εδώ εμφοβούμαι ότι θα εκτεθούν στιγμές απείρου κάλους από τους συνταξιδιώτες μας... Για να τους προλάβω...
Νησί παρθένο (σχετικά), με πολύ απλούς αν8ρώπους, τροπική βλάστηση, και πολλούς "αποίκους" που το καταστρέφουν....
Πρωινός πηγαιμός προς το λιμάνι Marigot με τα 1$ bus του νησιού. Μερικοί είχαν ανυτοκίνητο. Κάποιοι άλλοι επιλέξαμε να γίνουμε locals.
Με την ξεναγό μας Sadrine ( ) όλα άψογα. Τόσο που κάποιοι πριν την αναχώρηση είχαν δοσοληψίες τύπου καραϊβικής. Άσήμωσε να σου βάλω αντηλιακό γαλάκτωμα. Εγώ βράχος. Είχα ήδη αλλάξει το πρώτο δέρμα...
Μετά τα απίστευτα τελωνεία...μας φόρτωσαν σε ένα λεωφορείο και από την γαλαρία είδαμε σε λίγο εικόνες μαγικές...
Εκεί οι άνθρωποι δεν χαμπαριάζουν. Επέλεξαν για τα σχολεία το ιδανικό γι αυτούς χρώμα...Αυτά είναι...
Δάκρυα συγκίνησης μας πλημμύρισαν οι άχημες ακτές της Anguilla. Δράμα σας λέω. Δεν ξαναπάω εκεί κάτω...Χάλια και η χλωρίδα της περιοχής. Κα8όλου ενεπνεύσιμη...
Άσε που μας φιλοξένησαν σε ένα χαμόσπιτο..α πα πα...μέσα στην παράδοση...πολύ χάλια και τούτο..
Φυσικά και ετιμήθησαν τα ντόπια ύδατα. Οι καρχαρίες δεν εμφανίστηκαν ...pitty...
Και είχες και την γιαγια Έμα να σε ρωτάει ποιά πόλη της Αγγλίας είναι η Ελλάδα και αν είναι κοντά στο Λονδίνο. Γελάσαμε, μας κέρασε καρύδες και πόζαρε με συνταξιδιώτη για το album... Νά ναι καλά.
Μετά ήρθαν τα...δελφίνια. Προσωπικά δεν συνεισέφερα στην διατήρηση της αιχμαλωσίας τους. Ήταν βέβαια εντυπωσιακά, αλλά στο τέλος, σε μία σύντομη συνομιλία μαζί τους (έκανα εντατικά δελφινικά ), μου εξέφρασαν παράπονα...
...Εδώ εμφοβούμαι ότι θα εκτεθούν στιγμές απείρου κάλους από τους συνταξιδιώτες μας... Για να τους προλάβω...