Άστο σας λέω, δε συμφωνούμε!
Εντάξει, αφού δεν συμφωνούμε δεν θα αναλύσω περαιτέρω την έννοια των ψευδαισθήσεων.
Για μένα, 1) η έλλειψη της αίσθησης "seat of the pants" και 2) η έλλειψη διασταυρωτικού ελέγχου (instrument scan), είναι η διαφορά ενός καλού και ενός ρομπότ πιλότου. Χωρίς seat of the pants, καλή προσγείωση δεν γίνεται, εκεί που τα όργανα είναι παντελώς άχρηστα
Στο 1) διαφωνώ! Το seat of the pants είναι χρήσιμο
ΜΟΝΟ σε
VMC. Στην προσγείωση (και εδώ εννοούμε μόνο το flare ή το visual τμήμα αυτής) ναι, χρειάζεται αυτή η αντίληψη. Σε
IMC (όπως τονίζω σε κάθε post μου) είναι εγγυημένος θάνατος! Ποτέ καμία γενιά πιλότων δεν εκπαιδεύτηκε σε
IMC με το seat of the pants feeling.
Στο 2) συμφωνώ απολύτως! Δυστυχώς τα σύγχρονα αεροσκάφη με τους άπειρους αυτοματισμούς οδηγούν τους χειριστές σε complacency. Αυτολεξεί το λένε "εφησυχασμό", εγώ θα το έλεγα "αποβλάκωση" ή "επανάπαυση". Οι χειριστές επαναπαύονται στη σιγουριά πως οι υπολογιστές τα κάνουν όλα και όταν ξαφνικά γίνει "η στραβή" και χρειαστεί να επέμβουν, βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου, χωρίς ίχνος situational awarness και φυσικά με τον εγκέφαλο "στο ρελαντί" χάνονται πολύτιμα δευτερόλεπτα μέχρι να μπουν στο κλίμα. Πάμπολλα ατυχήματα ξεκινούν από αυτό. Γι' αυτό και οι αεροπορικές εταιρείες επιβάλουν στους χειριστές να κάνουν περιοδικούς υπολογισμούς κατά τη διάρκεια της πτήσης (άλλοτε για τα καύσιμα, άλλοτε για τα ραδιοβοηθήματα, κλπ) ώστε να τους κρατούν σε μια σχετική εγρήγορση.
Για σκέψου πως, εξαιτίας της πληθώρας αυτοματισμών, σε κάθε πτήση οι χειρισμοί που κάνουμε "στο χέρι" συνήθως δεν ξεπερνούν τα 5 λεπτά (ίσως να λέω και πολλά!). Όλη την υπόλοιπη ώρα το αεροσκάφος βρίσκεται στον αυτόματο. Ιδιαίτερα δε πάνω από τα 2.500 άντε 3.000 πόδια AGL οι περισσότεροι δεν το έχουν πάρει ποτέ "στο χέρι". Αυτό δυστυχώς μειώνει δραστικά την ικανότητα χειρισμού του αεροσκάφους ειδικά στα μεγάλα ύψη και στις πολύ υψηλές ταχύτητες, αυτό ακριβώς δηλαδή που κλήθηκε να αντιμετωπίσει το πλήρωμα την μοιραίας πτήσης.
Τώρα, στο θέμα των simulator, τελευταία φορά που πρόσεξα, τα λέγανε 6 axis και όχι 2 axis. Σε όλα όσα ανέφερες (πλήν της προσγείωσης που χρειάζονται άλλοι δύο άξονες, μόνο και μόνο για το ....ζντούπ) μόνο 2 άξονες χρειάζονται. Ο αριστερός και ο δεξίς διαμήκης (περιστροφή γύρω από αυτόν). Γιατί δεν παιρνάνε τα simulator με μία σούβλα από αριστερά μέχρι αριστερά και τσούπ, να η αίσθηση του φρεναρίσματος, της απογείωσης και του windshear. Σε αυτό το τελευταίο, γιατί χρειάζεται κίνηση? Τα όργανα δεν πρέπει να ακολουθεί ο χειριστής?
Στα τεχνικά θέματα τώρα:
Ο σωστός όρος είναι 3 Axis & 6 Degrees of Freedom δηλαδή 3 Αξόνων & 6 Βαθμών Ελευθερίας. Οι 3 άξονες είναι οι 3 διαστάσεις γύρω από τις οποίες εκτελούν 6 (!) πιθανές κινήσεις:
i) Τις περιστροφικές
ii) Τις μεταφορικές (ή μετατοπιστικές)
Ένα Simulator λοιπόν 6 Βαθμών ελευθερίας μπορεί να περιστραφεί κατά τους 3 άξονες αλλά και να μετακινηθεί - μετατοπιστεί κατά τους 3 άξονες. 3+3=6!
Αν λοιπόν το κάναμε σουβλάκι όπως λες θα είχαμε μόνο την περιστροφική κίνηση στους 3 άξονες άρα δεν θα είχαμε απόλυτη ελευθερία και μέγιστο ρεαλισμό.
Εδώ μπορείς να δεις ένα βίντεο με τον τρόπο που λειτουργεί η βάση ενός τέτοιου μηχανήματος. Κοίτα πόση ποικιλία κινήσεων προσφέρει...
http://www.youtube.com/watch?v=7zgKDgTIfgk
Στο Windshear πράγματι ακολουθούμε πιστά τα όργανα. Οι αναταράξεις όμως μπορεί να είναι εξαιρετικά βίαιες και εν μέσω αυτών των αναταράξεων μπορεί να χρειαστεί να λειτουργήσεις κάποιους διακόπτες και φυσικά να παρακολουθήσεις κάποια όργανα. Στα πλαίσια της ρεαλιστικής εκπαίδευσης λοιπόν είναι χρήσιμο να βιώνεις αυτές τις συνθήκες. Αν δεν το έχεις κάνει δεν μπορείς να φανταστείς πόσο βίαια μπορεί να κινηθεί ένα Level D FFS! Θα προσπαθήσω να ανεβάσω ένα βίντεο στο youtube και να postάρω το link.
