Αν το ΠΟΛΚΕΟΑ είχε λεφτά να αγοράσει τα Boeing, τότε έχει και λεφτά να νοικιάσει έναν χώρο (από τη "L"
) και να στεγάσει εκεί τα 20.000 αντικείμενα, τα προσκέφαλα με την Ακρόπολη και τα σώβρακα του Ωνάση. Ωστόσο ζητάει τη δημιουργία μουσείου σε ξένο οικόπεδο με ξένα λεφτά, μόνο και μόνο για να περνάνε εκεί την ώρα τους οι συνταξιούχοι της ΟΑ παίζοντας το μπεγλέρι τους ενώ τα παιδιά τους θα είναι διορισμένοι υπάλληλοι. Και πολύ ασχολούμαστε μαζί του.
Δυστυχώς, η Ελλάδα δεν έχει αεροπορική παράδοση (τα αγορασμένα από άλλους αεροσκάφη που πήγαιναν πέρα-δώθε στις ηπείρους δεν συνιστούν παράδοση) και μοιραία απουσιάζει από τους πολίτες της η σχετική κουλτούρα που θα δημιουργούσε πίεση για τη δημιουργία κάποιου μουσείου.
Το Ελληνικό σωστά αξιοποιείται, σωστά "πωλείται" και σωστά κάποια κομμάτια του χαρακτηρίζονται διατηρητέα ή όχι. Η διαδικασία ήταν και είναι από την αρχή εξαντλητική, όλα έχουν συζητηθεί από το ΚΑΣ μέχρι το ΣτΕ, όσοι είχαν λόγο ακούστηκαν, κάποια επιχειρήματα έγιναν δεκτά και κάποια όχι, δεν μπορούν να είναι όλοι ευχαριστημένοι, αλίμονο.
Για μας τους "αεροβλαβείς" όλα αυτά σημαίνουν κάτι παραπάνω από real estate, ανάπτυξη κ.λπ, αλλά είμαστε μειονότητα. Μια "παλαβή" μειονότητα που πιέζει όσο μπορεί, αλλά έχει ταυτόχρονα τη συναίσθηση ότι ο χρόνος περνάει, η κοινωνία προχωρά, οι εξελίξεις δεν σε περιμένουν, και ότι όταν ένα αεροδρόμιο κλείνει η ορθή διαδικασία είναι να αποδίδεται ο χώρος πίσω στην κοινωνία.
Πολλοί θα πουν ότι η Τέρνα και ο Λάτσης δεν είναι ακριβώς "η κοινωνία" και συμφωνώ απολύτως. Αλλά αυτό είναι το οικονομικό μας σύστημα. Στο ακριβότερο παραθαλάσσιο οικόπεδο της Ευρώπης, λόγο θα έχουν ο Λάτσης και οι όμοιοί του. Αν είχαν λόγο οι μικρομεσαίοι εργολάβοι το LGAT θα είχε γεμίσει τώρα μεζονέτες και οικοδομές με σιδερένιες "αναμονές" κολώνας στις ταράτσες.