Re: Ατύχημα της ΤΗΥ στο Amsterdam
Μάθαμε 2-3 καινούρια πράγματα, με αυτήν την αναφορά.
1) Από τα γραφήματα του Google Earth, είχα τονίσει ότι το αεροπλάνο ευθυγραμμίστηκε στο ILS στα 6 μίλια. Ολίγον αργά (συνήθως αυτό γίνεται νωρίτερα), αλλά σχετικά σύνηθες στο Άμστερνταμ. Στα γραφήματα φαινόταν ότι το αεροπλάνο είχε τα σωστά ύψη και ταχύτητες. Η αλήθεια δεν είναι αυτή όμως. Το αεροσκάφος είχε τα σωστά ύψη για τελική 8 μιλίων, όχι 6 μιλίων. Ο ελεγκτής αφού πρώτα ρώτησε τους Τούρκους αν δέχονται την ελλάτωση της τελικής, προφανώς πήρε καταφατική απάντηση και τους έκανε ανάλογο vectoring. Oi ελεγκτές και οι πιλότοι, προσπαθούν να μειώσουν τις αποστάσεις που πετάνε, όσο μπορούν, για οικονομία χρόνου και καυσίμου. Στην περίπτωση αυτή μιλάμε για οικονομία χρόνου λιγότερη από 1 λεπτό. Ο ελεγκτής οφείλει να ρωτήσει όμως πρώτα, ώστε ο χειριστής να κρίνει αν μπορεί (βάσει του ύψους του) να δεχθεί το "κόψιμο δρόμου".
Σε εκπαιδευτική πτήση, ο εκπαιδευτής/κυβερνήτης, έβαλε το πλήρωμά του και την πτήση του σε μία κατάσταση μή απαραίτητη. Όταν το αεροπλάνο έρχεται για προσέγγιση ψηλότερα από το glide slope, o φόρτος εργασίας μεγαλώνει αναίτια, ειδικά όταν τα εναπομείναντα μίλια μέχρι την προσγείωση είναι τόσο λίγα. Αυτό ισχύει και για κανονικά πληρώματα, πόσο μάλλον για εκπαιδευόμενο. Πάντα υπάρχει ο σωστός τόπος και χρόνος για οικονομία χρόνου/καυσίμου. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, δεν ήταν κατάλληλος.
2) Όταν ο φόρτος εργασίας ανεβαίνει, αρχίζουν τα λάθη, οι παραλήψεις, τα αυτιά δεν ακούν καλά, το στόμα δεν λέει αυτά που πρέπει. Όσο μεγαλώνει υπερβολικά ο φόρτος εργασίας, τόσο μειώνεται η απόδοση. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η αμέλεια του κυβερνήτη να κάνει τις σωστές κινήσεις. Όταν άκουσε το stall warning, σε τόσο χαμηλό ύψος, τί του λένε οι διαδικασίες του να κάνει? Αυτός τί έκανε?
Οι διαδικασία που όφειλε να ακολουθήσει είναι stall recovery / go around. Για να γίνει αυτό, έπρεπε με το που έσπρωξε τις μανέτες μπροστά, να πατήσει και το TOGA (takeoff/go-around button), ή/και το Autothrottle Disconect button που είναι και τα δύο πάνω στις μανέτες. Αν το έκανε αυτό, οι μανέτες θα έμεναν εκεί που τίς έβαλε, δηλαδή full power. Αντ΄αυτού, επέστρεψαν πάλι πίσω. Όι πιλότοι μπορούν να πετάξουν με το ένα χέρι και το άλλο στις μανέτες. Όμως με τόσο χαμηλή ταχύτητα και τόσο χαμηλό ύψος, τα χειριστήρια είναι "βαριά". Απαιτούνται και τα δύο χέρια για να έρθει το αεροπλάνο εκεί που θέλει. Πόσο μάλλον όταν το άλλο χέρι "πολεμάει" τον μηχανισμό που φέρνει τις μανέτες πίσω.
Mήπως αντί να πάει για go-around, προσπαθούσε να επαναφέρει το αεροσκάφος σε κανονικές παραμέτρους για να συνεχίσει για προσγείωση, μήν τυχόν και του πέσουν τα μούτρα? Οι αλλαγές στο pitch του αεροπλάνου, κάτι τέτοιο δείχνουν.
Ό μή έλεγχος του φόρτου εργασίας και εν συνεχεία ή μή αναγνώριση του υψηλού φόρτου εργασίας, είναι από τα πιό μεγάλα killers στην αεροπορία. Ενώ τα αεροπλάνα έχουν χιλιάδες λυχνίες warnings and cautions, δεν έχει ακόμα εφευρεθεί αυτό που θα άναβε μέσα στην μούρη του πιλότου και με κόκκινα γράμματα και καμπανάκια θα φώναζε "WORKLOAD-WORKLOAD CAUTION-CAUTION"
3) To τρίτο που μάθαμε είναι ότι το 737 προσέγγιζε με φλάπς 40. Δεν είναι τα λογικά φλάπς για τον συγκεκριμένο διάδρομο, και είναι πολύ πιθανόν να είχαν επιλεγεί για εκπαιδευτικούς λόγους. Τα φλάπς 40, λόγω μεγάλης οπισθέλουσας, έριξαν την ταχύτητα πιό γρήγορα (με τους κινητήρες ρελαντί) και έκαναν τον ελιγμό διόρθωσης της κατάστασης ακόμα πιό δύσκολο. Τα φλάπς 40 απαιτούν 60-65% στροφών κατά την κάθοδο στο ILS. Όταν η ταχύτητα έχει πέσει τόσο πολύ, για να επανέλθει σε κανονικά επίπεδα, χρειάζεται 100% στροφές, γρήγορα και συνεχώς.