Διακοπές ΤΕΛΟΣ.
Έφθασε η ώρα που θα γυρνούσαμε στα πάτρια εδάφη.
Στο Αεροδρόμιο του Toronto φθάσαμε 2.30 ώρες πρίν την αναχώρηση (ευτυχώς) και υπήρχαν 5 θέσεις με τους ανάλογους υπάλληλους στο check in , φυσικά μεγάλη ουρά…..
Φθάνοντας λοιπόν στην υπάλληλο που μας έτυχε , δώσαμε το τα διαβατήρια και την κράτηση και την παρακαλέσαμε να μας τσεκάρει τις αποσκευές μέχρι τον τελικό προορισμό.
Η ΙΝΔΙΚΗΣ καταγωγής μεσόκοπη υπάλληλος , μας είπε ότι θα το έκανε και συνέχισε να πληκτρολογεί διάφορα στο κομπιούτερ της, κάποια στιγμή μας ζήτησε να βάζουμε μία μία τις αποσκευές μας στον ιμάντα – ζυγαριά και άρχισε να τους κολλά το αυτοκόλλητο με τον τελικό προορισμό που ζητήσαμε.
Όλα καλά λοιπόν .
Μέχρι όμως την Τρίτη αποσκευή!!!
Σταματά λοιπόν την διαδικασία και άρχισε να μετρά τις κάρτες επιβίβασης (4 ΥΥΖ- ΑΤΗ και 4 ΑΤΗ-ΗΕR) ……
Τις μέτρησε αρκετές φορές , πληκτρολογώντας από καιρού εις καιρό διάφορα στο PC της.
Ένα δεκάλεπτο μετά και κατόπιν ερώτησης μου για το τι πρόβλημα υπάρχει , μου απάντησε κάτι στα αγγλικά που ομολογώ δεν κατάλαβα ακριβώς.
Μετά από λίγο πήρε τα διαβατήρια , την κράτηση και τα boarding passes και ………εξαφανίστηκε!!!
Τα γύρω γκισέ προχωρούσαν κανονικά οπότε προφανώς δεν υπήρχε πρόβλημα με το σύστημα οπότε η απορία μου μεγάλωνε, εν τω μεταξύ , η θέα του
Α340 που μόλις είχε αφιχθεί από την Ελλάδα , δέσποσε στην τζαμαρία απέναντί μας (εδώ θέλω να πω ότι σε αντίθεση με τις τριτοκοσμικές συνθήκες που επικρατούσαν στον χώρο αφίξεων όπως περιέγραψα στο δεύτερο μέρος του πονήματος…. ο χώρος αναχωρήσεων είναι πολύ όμορφος , φωτεινός και καλά διατεταγμένος , τεράστιες τζαμαρίες που βλέπουν στα gates και που δίνουν στον καθένα , ακόμα και στους επισκέπτες, την δυνατότητα να παρακολουθήσει τις κινήσεις των αεροπλάνων) εμάς όμως δεν μας δινόταν αυτή η δυνατότητα γιατί περιμέναμε να …επιστρέψει η Ινδή!!!
Ναι !!! Επέστρεψε!!!
Δέκα λεπτά μετά έχοντας μαζί της τον Kirios Takis που αφού κοίταξε το PC της και της είπε να πληκτρολογήσει ορισμένους κωδικούς , είπε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και να συνεχίσει κανονικά.
Ο Kirios Takis έσκισε τα boarding passes και της είπε να τα εκδώσει όλα από την αρχή. Έλα όμως που οι τρεις πρώτες βαλίτσες είχαν άλλους κωδικούς και οι υπόλοιπες θα είχαν άλλες……………
Χμμμμμμμ
Αυτό δεν το είχαν σκεφτεί…και τους προβλημάτισε .
Για να μην πολυλογώ , πήραμε δυο διαφορετικούς κωδικούς στα tags και ελπίσαμε όλοι μαζί ότι θα φθάσουν στο Ηράκλειο όλες και όχι οι μισές.
Το πρόβλημα λοιπόν βρέθηκε κατόπιν συζητήσεων, αστεϊσμών (εεεε μισή ώρα κάτσαμε εκεί , όσο νάναι ….γνωριστήκαμε ) , συζητήσεων και έχει ως εξής : Υπήρχαν 4 επιβάτες με τα ονόματά μας στην πτήση YYZ-ATH αλλά 4+4 (
στην πτήση ATH-HER!!!!
Το σύστημα λοιπόν είχε απορία σε ποιους από τους 8 άνηκαν οι αποσκευές……
Το πώς έγινε αυτό δεν γνωρίζω !!! Πάντως κλώνους δεν έχει η οικογένεια μου ….Τελικά ήταν μάλλον bug του συστήματος κρατήσεων !!!
Τέλος καλό – όλα καλά , με τα passes και τα διαβατήρια ανά χείρας σπεύσαμε να περάσουμε από τον έλεγχο και να φτάσουμε στο gate (μόλις 30 λεπτά έμεναν για την αναχώρηση) όταν δε φθάσαμε η επιβίβαση είχε αρχίσει …
Το Α340 που θα μας πήγαινε πίσω ήταν και αυτή την φορά το ίδιο (υποθέτω ότι είναι αφιερωμένο στην γραμμή το συγκεκριμένο), το πλήρωμα διαφορετικό. Στην είσοδο ήταν μία κοπέλα και λίγο πιο μέσα ένας αεροσυνοδός ο οποίος δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να βοηθά τους επιβάτες να σηκώσουν τα πράγματά τους στο ντουλαπάκι , να βολέψουν τα μωρά τους , να φέρει extention belts….. κλπ. Ο άνθρωπος ήταν με το χαμόγελο , ευγενέστατος και έδειχνε να απολαμβάνει την δουλειά του .
Δεν μπόρεσα να μην κρατηθώ και να μην κάνω πάλι μαύρες σκέψεις για το πώς μία μερίδα εργαζομένων της ΟΑ παρασύρει τους επιβάτες σε κακές κρίσεις για το σύνολο της εταιρείας ενώ οι άνθρωποι που αξίζουν δεν αναφέρονται καν και εξαφανίζονται. Δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ για το κακό που κάνουν ορισμένες και ορισμένοι στο image της εταιρείας , απαξιώνοντας το προϊόν της και δυσφημώντας την .
Ο λόφος προφανής. Η μονιμότητα…………
Με το που βολευτήκαμε στις θέσεις μας εντός ολίγου ήρθε το push back, η πτήση δεν θα είχε καθυστέρηση. Παρατηρώντας την μισοάδεια καμπίνα είδα ότι σε αντίθεση με την πτήση που μας έφερε στον Καναδά αυτή την φορά κάθε θέση είχε μαξιλαράκι και κουβερτούλα (το καθένα απ’ αυτά μέσα σε κλειστή διάφανη σακουλίτσα ). Θετικότατη η εντύπωση της καμπίνας και από πλευράς καθαριότητας.
Η αναχώρηση έγινε on time και το rotation μου φάνηκε ιδιαίτερα σβέλτο (λογικό μια και καύσιμα για το 10ωρο ταξίδι θα έπαιρνε από το Montreal) σχετικά γρήγορα φθάσαμε σε ύψος 8700 μετρα και 50 λεπτά αργότερα προσγειωνόμασταν στο αεροδρόμιο.
Αυτή η προσγείωση όμως ήταν περίπου όπως αυτή που ανέφερε ο AirNewZealand .
Το παράξενο ήταν ότι δεν υπήρχαν ιδιαίτερες αναταράξεις κατά την προσέγγιση το αεροπλάνο όμως (τουλάχιστον εμένα έτσι μου φάνηκε ) «πάτησε» πολύ απότομα στον διάδρομο και κούνησε πολύ μέχρι να μπουν μπροστά τα reversers. Η διαδρομή γνωστή, φθάσαμε στο ίδιο gate που είχαμε και όταν ερχόμασταν και σύμφωνα με τον πιλότο σε σαράντα λεπτά θα ολοκληρωνόταν η επιβίβαση , θα παίρναμε καύσιμα και άμεση αναχώρηση για Αθήνα.
Αυτό βέβαια μπορεί να ήθελε το πλήρωμα και οι επιβάτες , το Α340 όμως είχε διαφορετική άποψη!
Αφού επιβιβάσθηκαν οι επιβάτες και γέμισε το αεροσκάφος (πρέπει να είχε 100% πληρότητα!) περιμέναμε , περιμέναμε , περιμέναμε ...............τρία τέταρτα μετά την προγραμματισμένη αναχώρηση , ο συγκυβερνήτης μας ανέφερε ότι υπάρχει πρόβλημα στο σύστημα αποπαγοποίησης των φτερών και θα καθυστερούσαμε περίπου άλλη μία ώρα.
Ήμασταν ήδη μιάμιση ώρα στο Μόντρεαλ δεμένοι στο gate περιμένοντας να δούμε τι θα γίνει, εν τω μεταξύ άρχισε η γκρίνια για το φαγητό, οι επιβάτες από Τορόντο είναι φυσικό να θέλουν κάτι να βάλουν στο στόμα τους αφού ένας λογικός χρόνος για να ξεκινήσεις για το αεροδρόμιο είναι 11.00 το πρώί (με ώρα αναχώρησης 16.35), η ώρα όμως ήταν σχεδόν 20.00 και φαγητό δίνεται περίπου μία ώρα μετά την αναχώρηση από το Μοντεάλ.
Στις δύο ώρες και κάτι , η πόρτα έκλεισε και θεωρήσαμε ότι επιτέλους φεύγουμε.
ΑΜ ΔΕ….
Ο Πιλότος μας ανακοίνωσε ότι το αεροσκάφος θα μεταφερθεί σε remote stand και εκεί θα γίνει η επισκευή που υπολογίζεται σε μιάμιση ώρα………..
Αυτό και έγινε , το αεροσκάφος μεταφέρθηκε αρκετά μακριά από τα gates και η ώρες περνούσαν… κάποια στιγμή κατά τις 2130 (την ώρα που φάνηκαν δυο φορτηγάκια δίπλα στο αεροπλάνο με τεχνικούς να κοιτάζουν να κινούνται κλπ) μας ανακοινώθηκε ότι θα γίνει διανομή αναψυκτικών που φυσικά δεν ικανοποίησε τους επιβάτες οι οποίοι ήμασταν στο αεροπλάνο από τις 16.00 (οι του Τοροντο ) και από 17.40 (οι του Μοντεάλ) ...... κατά τις 22.00 κυκλοφόρησε το νέο :
Το Μοντεάλ επιτρέπει τις πτήσεις μέχρι τις 23.00 Πέραν αυτής της ώρας θα έπρεπε να κατέβουμε και να πάμε σε ξενοδοχείο…..
Το θαύμα όμως έγινε !! 22.40 πήραν μπροστά οι κινητήρες γρήγορα γρήγορα μαζεύτηκαν όλα και σπεύσαμε για απογείωση , τελικά προλάβαμε !! Απογειωθήκαμε 5-10 λεπτά περίπου προ της τερματικής ώρας με πορεία την Αθήνα.
Εμάς μας είχαν ζώσει τα «φίδια».
Θα προλαβαίναμε το connection για Ηράκλειο??? H OA 510 είχε boarding time 14.50 και εμείς στην καλύτερη των περιπτώσεων θα φτάναμε μισή ώρα πριν. Ακόμα όμως και αν προλαβαίναμε την πτήση μας , οι αποσκευές μας θα προλάβαιναν???
Αλλά από την στιγμή που δεν μπορείς να κάνεις κάτι γιατί να «σκάς» για 10 ώρες?
Ψυχραιμία λοιπόν και επικέντρωση στην τρέχουσα πτήση.
Το Α340 αυτή την φορά πρέπει να χρησιμοποίησε όλο το μήκος του διαδρόμου αφού ήταν γεμάτο καύσιμα και επιβάτες , το επιβεβαίωσε και το αργό climb που είχα παρατηρήσει και στο σκέλος ΑΤΗ-ΥΥΖ .
Μία ώρα μετά ήρθε (επιτέλους) η ώρα του φαγητού , το μενού είχε μικροδιαφορές σε σχέση με την προηγούμενη φορά δηλαδή κοτόπουλο η Λαζάνια (αντί σουτζουκάκια) και εμείς παραμείναμε στο κοτόπουλο (και ….καλά κάναμε ). Όρεξη για φωτογραφίες δεν υπήρχε μετά την πολύωρη καθυστέρηση , ενημερωτικά σας λέω ο δίσκος ήταν σχεδόν παραπλήσιος με την φωτό που έχω ανεβάσει για το πρώτο σκέλος. Η μόνη διαφορά ήταν στην ποσότητα του κοτόπουλου που ήταν ακριβώς η μισή !!!
Το μάζεμα των δίσκων έγινε πολύ γρήγορα (ήταν και το πλήρωμα κουρασμένο πλέον) και αμέσως μετά έκλεισαν τα φώτα (που ξανάνοιξαν σχεδόν πάνω από την Ιταλία!)
Το ταξίδι μας επιφύλασσε και μία - μιάμιση ώρα
moderate turbulence (όπως μας είχε προειδοποιήσει ο κυβερνήτης με την αναχώρηση) αλλά πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες αφού οι περισσότεροι είχαν κοιμηθεί .
Μία ώρα πριν φθάσουμε στο Ελ.Βεν. προσφέρθηκε πρωινό (δηλαδή ένα κρύο πιάτο και καφές) ενώ οι δίσκοι μαζεύτηκαν 10-15 λεπτά πρίν προσγειωθούμε.
Το Α340 πήγε στο gate από όπου είχαμε επιβιβαστεί μερικές μέρες πριν και εμείς με τα boarding passes της επόμενής μας πτήσης στο χέρι , σπεύσαμε κατευθείαν στο gate (B22) που ήταν στην άλλη άκρη του αεροδρομίου .
Όταν φθάσαμε , η ουρά για έλεγχο ήταν μεγάλη αλλά παρακαλώντας και δείχνοντας την ώρα , πολλοί (όχι όλοι )μας επέτρεψαν να περάσουμε μπροστά και τελικά να φτάσουμε στο αεροπλάνο μας με το τελευταίο λεωφορείο…..
Επιβίβαση αλλά οποία έκπληξη… Οι θέσεις μας είχαν (6 ΑBCD) είχαν καταληφθεί από άλλους επιβάτες με προτροπή κάποιας αεροσυνοδού. !!!
Μαζεμένες θέσεις δεν υπήρχαν σε ένα σχεδόν πλήρες αεροπλάνο , αλλά σκόρπιες σε διάφορα σημεία του αεροπλάνου . Η εν λόγω αεροσυνοδός μας είπε ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και ότι θα μπορούσαμε να καθίσουμε στην σειρά 4 ΑBCD (στην business δηλαδή που ήταν όλη άδεια ).
Τι ήταν να το πεί αυτό !!
Η Ηγουμένη άστραψε και βρόντηξε :
«ΟΧΙ κυρία Ταδοπούλου , ΔΕΝ μπορούν να καθίσουν εδώ με εισιτήρια economy »
Η κα Ταδοπούλου εξήγησε στην Ηγουμένη ότι αυτή είχε τοποθετήσει κάποιους επιβάτες στην θέση μας λόγω προβλημάτων κινητικότητας αλλά αυτή ήταν ανένδοτη
«ΟΧΙ. Να πάνε όλοι στις αναγραφόμενες θέσεις τους».
Για να μην σας πολυλογώ , σήκωσε τους ηλικιωμένους ανθρώπους και τους πήγε στις θέσεις τους ελευθερώνοντας τις θέσεις μας. Τα βλέμματα που αντάλλασσαν μεταξύ τους τα έλεγαν όλα για το πόσο αγαπιούνται ορισμένοι συνάδελφοι.
Η Ηγουμένη είχε νικήσει κατά κράτος την λογική.
Η πτήση ήταν καλή και σύντομη , βγαίνοντας από το αεροσκάφος ευχαρίστησα την κα Ταδοπούλου και έριξα μία απαξιωτική ματιά στην ηγουμένη που σαφώς δεν την ένοιαζε .
Το καλύτερο το είδαμε στον ιμάντα του Καζαντζάκης , μέσα στις πρώτες αποσκευές που βγήκαν ήταν οι δικές μας !!!!!!! Ηταν μάλιστα ΟΛΕΣ !!!!
ΜΠΡΑΒΟ στους εργαζόμενους της ΟΑ στο Ελ.Βεν. που πρόλαβαν !!!
Αρχίζοντας αυτό εδώ το πόνημα , είχα σκοπό να εφαρμόσω το σύνηθες πλέον στα trip reports του
Α.gr με την βαθμολογία , τώρα όμως θεωρώ ότι δεν μπορώ να το κάνω.
Πετώντας με ΟΑ είναι σαν να παίζεις Lotto , μπορεί να σου «κάτσει» μπορεί και όχι. ΑΝ σου «κάτσει» , η πτήση σου θα είναι επιπέδου Emirates , αν όμως δεν σου «κάτσει» ……κλάφτα .
Ίσως εκεί να είναι το μεγάλο πρόβλημα της ΟΑ , η έλλειψη σταθερότητας στην παροχή υπηρεσιών , εξαρτάται που θα πέσεις .
Για την βλάβη δεν θα γράψω κάτι κακό , συμβαίνει και στις καλύτερες εταιρείες οπότε ας κρίνουν οι ειδικότεροι εμού , αν μία τέτοιου είδους βλάβη ήταν λογικό να συμβεί στο τέταρτο σκέλος ενός ταξιδιού του αεροσκάφους.
Ο Καναδάς (και μάλιστα το Τορόντο ) ήταν υπέροχος , ευχαρίστως θα πήγαινα και την επόμενη χρονιά.
Ευχαριστώ όλους που κατάφεραν να μην βαρεθούν και διάβασαν όλο αυτό το πόνημα παρά τα μεγάλα κενά στις συνέχειες.
Ευχαριστώ και για τα σχόλια.
Φιλικά
Aas59
