Back to home...
Κάποια στιγμή έφτασε η ώρα που έπρεπε να μαζέψουμε τα μπογαλάκια μας και να επιστρέψουμε.
Ναι, έγινε και αυτό!
Όχι ότι μας χάλαγε να καθίσουμε κι άλλο, αλλά έπρεπε να γυρίσουμε για να μαζέψουμε χρήματα για τα επόμενα ταξίδια.
Μετά από τόσα ψώνια, οι βαλίτσες είχαν γεμίσει ασφυκτικά και είχαν γίνει ασήκωτες.
Πρόβλημα με υπέρβαρο δεν υπήρχε περίπτωση να αντιμετωπίσουμε μια και η Air France επιτρέπει 2 βαλίτσες ανά άτομο και 23κιλά ανά βαλίτσα. Όπερ σήμαινε ότι δικαιούμασταν 92 κιλά συν ακόμα 10% για τον παίδαρο (εμένα), άρα... μια χαρά.
Η μαμά ήθελε να πάρουμε ταξί. Ο μπαμπάς ήθελε να πάρουμε το μετρό για να μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε
το «Air Train».
Το Air Train είναι ένα τρένο στο οποίο επιβιβάζεστε από το Jamaica Station.
Το εισιτήριο κοστίζει 5$ το άτομο και χρειάζεται ξεχωριστό εισιτήριο απ’ το μετρό.
Μπορείτε όμως όταν κατέβετε στο μετρό να ζητήσετε να σας χρεώσουν στη Metrocard
και το κόστος του Air Train, οπότε καθαρίσατε.
Το περίεργο με αυτό το τρένο είναι ότι ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΔΗΓΟ. Εννοείται ότι κι εγώ ήθελα Air Train. Η μαμά πείστηκε και το “ταξίδι” ξεκίνησε από το ξενοδοχείο.
Η διαδρομή με το Air Train κρατάει 10-15 λεπτά, αναλόγως από ποιο terminal αναχωρεί η πτήση.
Η δική μας αναχωρούσε από το terminal 1, άρα ανήκαμε στην κατηγορία «10λεπτο».
Στο χρονικό διάστημα ώσπου να φτάσουμε στην
αίθουσα αναχωρήσεων της Air France προλάβαμε να δούμε
μια Μεξικάνα, μια
λευκή λιμουζίνα και
μερικές Δέλτα που ξεκουράζονταν.
Η αλήθεια είναι ότι χρειαστήκαμε αρκετή ώρα για να «τσεκάρουμε».
Δεν κατάλαβα το λόγο, αλλά η ουσία είναι ότι η υπάλληλος είχε ψιλοπελαγώσει και μάλλον δεν ήξερε το αρχαίο ρητό «χρόνου φείδου». Αλλά πώς να το ξέρει... όταν εμείς φτιάχναμε την Ακρόπολη, αυτοί ήταν πάνω στα δέντρα.
Σήμερα εμείς τα καίμε και τα κόβουμε!!! 
Αφού κάποια στιγμή τελειώσαμε και πήραμε τις κάρτες επιβίβασης πήγαμε να περάσουμε τον έλεγχο.
Εκεί είχαμε ένα «θεματάκι», μια το καρότσι μου δε χωρούσε στο μηχάνημα με τις ακτίνες Χ, Ψ και Ω και έπρεπε να ελέγξουν με τα χέρια. Για να γίνει αυτό όμως, έπρεπε να έρθει ο «ειδικός».
Μου έκανε εντύπωση και περίμενα να δω τον κύριο ειδικό. Μετά από 15 περίπου λεπτά ήρθε ένας κανονικότατος κύριος ο οποίος «χάιδεψε» το καρότσι με τα χέρια του και μετά ζήτησε από τον υπάλληλο που ήταν ήδη στον έλεγχο το μηχάνημά του και το πέρασε πάνω από το καρότσι. Η απορία μου σχετικά με το λόγο της άφιξης του ειδικού δε λύθηκε ποτέ.
Δε διαμαρτυρηθήκαμε όμως. Safety first λένε οι τύποι και μια και δε θέλαμε να βρεθούμε στο Γκουντάναμο δεχτήκαμε τον έλεγχο αδιαμαρτύρητα.
Περνώντας κανείς το σημείο ελέγχου βρίσκεται κατ‘ ευθείαν στις
πύλες αναχωρήσεων όπου οι μεν γυναίκες επισκέπτονται τα μαγαζιά (μα δε βαρέθηκαν πια
, οι δε άντρες με τα παιδιά τους επισκέπτονται τις τζαμαρίες των αιθουσών αναμονής για να φωτογραφίσουν μια
χοντρή Κινέζα εμβαδού
747 τετραγωνικών μέτρων να ξεκινά για το σημείο απ’ όπου ο αφέτης θα δώσει το σύνθημα «βουρ», την
Τουρκάλα Μυρσίνη μεταμφιεσμένη σε A340 άρτι αφιχθείσα από την εξωτική Άγκυρα, τη
Γαλλίδα 767 κιλών να γεμίζει την κοιλιά της με κάθε λογής μπιχλιμπίδια,
την Αμερικανίδα να προσπαθεί ανεπιτυχώς να κρυφτεί πίσω από τη Γαλλίδα και μια
άλλη Γαλλίδα στο βάθος να περιμένει εμάς.
Εν τω μεταξύ η
χοντρή Κινέζα πήρε φόρα και την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια για μέρη μακρινά.
Κάποια στιγμή έφτασε η ώρα να επιβιβαστούμε. Η θέση των δικών μου ήταν στην 29 σειρά στη μεσαία τετράδα. Η διπλανή μας θέση έμεινε άδεια οπότε μετά την απογείωση βρήκα την ευκαιρία και την έκανα δική μου. Εννοείται ότι ήμουν δεμένος με τη ζώνη που δένεστε εσείς οι μεγάλοι ΚΑΙ με τη ζώνη-extension που δίνουν στα μωρά, άρα όσο πιο ασφαλής γίνεται!
Η πτήση AF0017 ήταν κατά 75% πλήρης κι έφυγε στην ώρα της.
Το καλό ήταν ότι υπήρχε κάμερα στη «μύτη» του αεροσκάφους η οποία μετέδιδε ζωντανά την απογείωση στις 17:53. Το κακό ήταν ότι είχε σουρουπώσει και δύσκολα μπορούσε να διακρίνει κάποιος λεπτομέρειες. Εμένα πάντως μου άρεσε.
Μετά την απογείωση και μεταξύ του σνακ των μεγάλων και του λουκούλιου γευματός τους (ανάλογο με το γεύμα της πτήσης CDG-JFK) έφαγα την κρέμα μου και την έπεσα για ύπνο.
Ήμουν τόσο κουρασμένος που δεν είχα κουράγιο να κάνω οτιδήποτε εκτός από το να κοιμηθώ. Με δυσκολία με ξύπνησαν οι γονείς μου για να με πάρουν στην αγκαλιά τους για την προσγείωση στο CDG η οποία έγινε στις 6:50 το πρωί ώρα Σαρκοζί και Κάρλα.
JFK-CDG (AF17).
Αεροσκάφος:
Α330-200 F-GZCF
Πληρότητα: άνω του 75%
Θέση: 29F
9/10
Φαγητό: Εγώ γάλα και κρέμα βανίλια, οι γονείς μου γεύματα
9/10
Πλήρωμα: Επαγγελματικότατο
8/10
On time:
10/10
Σύνολο:
9/10
Ξημέρωμα στο Παρίσι και είχαμε στη διάθεσή μας περίπου δυόμισι ώρες μέχρι να έρθει η ώρα για την AF1532 που θα μας έφερνε στην Αθήνα.
Εγώ ήμουν μια χαρά ξεκούραστος, αλλά οι γονείς μου δεν είχαν κουράγιο για πολλά πολλά.
Έπειτα από πααααάρα πολύ περπάτημα κι ενώ ο μπαμπάς εδέησε και έβγαλε μία και μοναδική φωτογραφία
μιας χοντρής Γαλλίδας, (ξαδέρφης της χοντρής Κινέζας στο JFK) φτάσαμε στην πύλη που απ’ όπου θα επιβιβαζόμασταν στο Α320.
Η ώρα πέρασε γρήγορα και αρκετά ευχάριστα για μένα, αλλά βασανιστικά για όσους έπρεπε να με κρατάνε στην αγκαλιά τους τόσες ώρες. Βλέπετε, «ο σερίφης» στο JFK δε μας άφησε να κρατήσουμε στην καμπίνα του αεροπλάνου το Port bebe. Οικογενειακά βάρη...
Η ώρα της επιβίβασης έφτασε και μπήκαμε από τους πρώτους.
Όταν πλησιάζαμε στην 26η σειρά ένας κύριος που καθόταν στην τελευταία θέση και δίπλα του είχε έναν κύριο και μια κυρία άρχισε να φωνάζει ασταμάτητα με λυγμούς. Όσο κι αν προσπαθούσαν να τον ηρεμήσουν, δε γινόταν τίποτα.
Απ’ όσο καταλάβαμε ήταν Αφγανός σε διαδικασία μεταγωγής από τη Γαλλία στην Ελλάδα. Όταν λοιπόν είδε τους επιβάτες να μπαίνουν, άρχισε να φωνάζει και να βρίζει για να δημιουργήσει άσχημη ατμόσφαιρα έτσι ώστε να διαμαρτυρηθούν οι επιβάτες και να μη γίνει η μεταγωγή του. Η επιβίβαση σταμάτησε για περίπου μισή ώρα και συνεχίστηκε μόνο όταν ο Αφγανός πέτυχε το σκοπό του.
Ο πιλότος αποφάσισε ότι δημιουργεί πρόβλημα στην πτήση και έδωσε εντολή να αποβιβαστεί. Όσο κι αν προσπάθησαν οι αστυνομικοί να του αλλάξουν γνώμη δεν τα κατάφεραν κι έτσι τη γλίτωσε.
Στις 10:30 και με καθυστέρηση περίπου μιας ώρας απογειωθήκαμε με πληρότητα περίπου 75%. Η πτήση, στο μεγαλύτερό της μέρος, δεν πρόσφερε καμία συγκίνηση.
Φτάνοντας όμως στην Αθήνα το αεροσκάφος άρχισε να κουνάει πάρα πολύ. Κάπου εκεί ξύπνησα και το καταχάρηκα. Έβλεπα τους περισσότερους επιβάτες να έχουν αλλάξει άπειρα χρώματα με τελικό χρώμα το «πεθαμενί», αλλά ο μπαμπάς άρχισε να μου τραγουδάει το
«μικρό αεροπλάνο πετά πολύ ψηλά, γερή η μηχανή του με ατσάλινα φτερά... τελειώνει το ταξίδι και θα προσγειωθεί, για δες πώς κατεβαίνει και ακουμπά κάτω στη γη».
Εγώ του έλεγα ότι τα φτερά των αεροπλάνων δεν είναι από ατσάλι αλλά αυτός δεν έχει μάθει ακόμα ξένες γλώσσες και δε με κατάλαβε.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά στις 14:45 ακουμπούσαμε στο διαστημικό σταθμό του Huston-Ελ. Μπένι.
Αποβιβαστήκαμε, κάναμε στάση να μου αλλάξουν πάνα και ύστερα πήγαμε στους ιμάντες αποσκευών για να δούμε τι έκπληξη θα μας περίμενε.
Όλα πήγαν σχεδόν καλά και οι αποσκευές μας αυτή τη φορά ήρθαν όλες στην ώρα τους. Μόνο μία είχε ένα μικροατύχημα και της έλειπε το χερούλι, αλλά δε βαριέσαι... από ολότελα καλή και η Παναγιώταινα.
CDG-ATH (AF1532).
Αεροσκάφος:
Α320 F-GFKO
Πληρότητα: 75%
Θέση: 26B
8/10
Φαγητό: Εγώ γάλα, των γονιών μου αδιάφορο
7/10
Πλήρωμα: Επαγγελματικότατο
8/10
On time: Μια ώρα καθυστέρηση ελέω μεταγωγής. Δε φταίει η εταιρεία... αλλά ούτε κι εμείς
5/10
Αναποδιές: Μετά από υπερατλαντικό ταξίδι να μπαίνεις σε άλλο αεροπλάνο και να σε πιάνει πονοκέφαλος λόγω αυτής της αναστάτωσης δεν είναι και το καλύτερο.
5/10
Σύνολο:
6/10 (θα ήταν 8/10, αλλά ας πρόσεχαν)
Αντί επιλόγου...
Όσοι έχετε μικρά παιδιά μη νομίζετε ότι θα πάθουμε κάτι αν πάμε σε μια χώρα μακρινή.
Όταν ακούω κάτι κυράτσες να λένε «πού θα το πάτε το παιδί, θα πάθει τίποτα, θα πονέσουν τα αυτάκια του, θα κρυώσει» κλπ τους βρίζω και εύχομαι να κρυώσει ο κ#λ#ς τους (για αρχή).
Δεν παθαίνουμε τίποτα. Ίσα ίσα αποκτάμε και αντισώματα.
Βοηθείστε μας να κάνουμε αυτό που δε σας βοήθησαν οι γονείς σας να κάνετε...:
ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!!
Ευχαριστώ για την υπομονή σας, ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια (είτε μέσω πμ, είτε μέσω ποστ).
Καλά να είμαστε και θα τα πούμε σύντομα...
Φώτης, Άντζι, Ιωάννης
)