Oh la la, Nicola!!!
Oh la la, Sarkozi Nicola!!!
Προσπάθησα να προσαρμοστώ στην καθημερινότητα της Αθήνας αλλά, φίλοι μου, δυσκολεύτηκα παααάρα πολύ.
Ενώ τις προηγούμενες 15 μέρες ένιωθα τόσο όμορφα που μπορούσα να πάω με το καρότσι μου όπου τραβούσε η όρεξή μου χωρίς να έχω προβλήματα πρόσβασης, τώρα οι γονείς μου δυσκολεύονταν να με βγάλουν βόλτα ακόμα και έξω από το σπίτι.
Κι αυτός ο πατέρας μου το ταξίδι για Παρίσι το έκλεισε σχεδόν ένα μήνα μετά!!!
Έλεος ρε πατέρα, τι πάει να πει έχεις δουλειές; Εμένα με ρώτησες αν θέλω να μείνω στην Αθήνα τόσες μέρες;
Τέλος πάντων, δε θα σου κρατήσω κακία. Το ξέρεις ότι σε αγαπάω τοοοόσο πολύ!!!
14.02.2009
Πτήση: EZS 4224
Αεροσκάφος: Α 319 G-EZBD
Αναχώρηση: 11:45
Άφιξη: 14:10
Θέση: 9A
Ο καλός μου ο μπαμπάς έχει συνέχεια το νου του στις προσφορές που βγάζουν κατά καιρούς οι εταιρείες.
Κάπως έτσι «έκλεισε» κι ένα ταξιδάκι στο Παρίσι.
Βλέπετε, η μαμά είχε γενέθλια στις 15 Φλεβάρη και της άξιζε ένα δωράκι. Άλλωστε έβγαλε κι έναν παίδαρο (εμένα).
Οι λεπτομέρειες αυτού του ταξιδιού κανονίστηκαν το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Οκτώβρη. Υπάρχει μια εταιρεία η οποία είναι πολύ «εύκολη» με όσους κλείνουν τα εισιτήρια τους νωρίς.
Η Easyjet, όπως είναι το όνομά της, μας ζήτησε 219€ για να πάει στο Παρίσι (και τους δυόμισι: εμένα, τη μαμά και τον μπαμπά). Εννοείται βέβαια ότι με αυτά τα χρήματα θα μας έφερνε και πίσω. Ήθελε όμως και ακόμα 21€ για να μεταφέρει και τη βαλίτσα μας, (λες και θα της έπεφτε ο κώ#%$@#λος).
Δε βαριέσαι, εδώ άλλοι χρεώνουν τις βαλίτσες, το check in, το boarding, το καλωσόρισμα, τον αποχαιρετισμό και κάτι πήρε το αυτί μου ότι χρεώνουν και το κατούρημα, αλλά γι’ αυτό δεν είμαι και σίγουρος.
Συνολικά το κουστουμάκι για το Ιπτάμενο ΚΤΕΛ, σόρρυ... για τα αεροπορικά εισιτήρια μας πήγε 240€. Καθόλου άσχημα. Όσα θα ζητάω βδομαδιάτικο από το μπαμπά μου όταν πάω σχολείο (μην του το πείτε ακόμα γιατί μπορεί να του έρθει λίγο απότομο).
Φτάνοντας στο περιφερειακό Ελ. Μπένι περίπου 1,5 ώρα πριν την πτήση παρατηρήσαμε ότι θα είχαμε μια 25λεπτη καθυστέρηση. Δεν πειράζει συμβαίνουν και αυτά. Κάναμε check in (δωρεάν προς το παρόν), παραδώσαμε αποσκευή και πήραμε τις κάρτες επιβίβασης από την κυρία η οποία μας ενημέρωσε ότι λόγω βρέφους θα προηγηθούμε στην επιβίβαση. Θα επιβιβάζονταν πρώτα όσοι είχαν δώσει 27€ για speedy boarding και αμέσως μετά εμείς.
Πατέρα και μάνα, πάλι σας έφτιαξα. Ok, δε λέω, πληρώσατε 50€ για το δικό μου εισιτήριο, αλλά και πάλι πιο φτηνά σας ήρθε απ’ ότι να πληρώνατε speedy boarding. Τι; Δε θέλετε speedy boarding: Εεε, τελικά είστε αχάριστοι!!! Μου φαίνεται πως θέλετε να αρχίσω να κλαίω στην πτήση. Φιρί Φιρί το πάτε, αλλά δε θα σας κάνω τη χάρη. Εμένα ο Ηρώδης είναι φίλος μου καρδιακός.
Μη σας πρήζω με τα οικογενειακά μας αγαπητοί αναγνώστες (έχετε άλλωστε τα δικά σας), προχωρώ.
Όσο περιμέναμε στο χώρο αναμονής όλες οι υπάλληλοι του αεροδρομίου ασχολούνταν μαζί μου. «Τι ωραίο μωρό που είσαι, τι καλό, τι όμορφο... κλπ». Σε κάποια γλυκούλα ο μπαμπάς είπε αν θέλουν να κάνουν μαζί ένα ίδιο με εμένα, αλλά η μαμά μου (που ήταν παρούσα) του έκοψε κάθε μοίχια σκέψη.
Όταν μπήκαμε στο αεροπλάνο μια αφρατούλα αεροσυνοδός δεν ήθελε να αφήσει τους γονείς μου να κρατήσουν στην καμπίνα το port bebe μου.
Τη συγκεκριμένη την κατάλαβα από την αρχή πόσο στριμμένη και αχώνευτη είναι. Θα μπορούσε να είναι η miss κακία, η miss ξινή ή η miss ανοργασμική. Ευχήθηκα να της πατήσουν τον κάλο...
Και... ωωω... θαύμα... έπεσε μια χειραποσκευή ενός επιβάτη στο πόδι της. Ξέρετε τι βάρος έχουν οι χειραποσκευές στις πτήσεις της easyjet, έτσι; Καλύτερα να σου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι παρά η χειραποσκευή.
Λέτε να την γρουσούζεψα;
Χέστηκα!!!
Τι να μη μιλάω άσχημα καλέ...; Στ’ αλήθεια χέστηκα.
Βέβαια σε χρόνο dt με άλλαξαν οι δικοί μου και ήμουν και πάλι καθαρός. Το έχουν πάρει το «κολάι» και το κάνουν πολύ σβέλτα.
Εν τω μεταξύ, είχε έρθει η προϊσταμένη και μας ζήτησε να της δώσουμε το port bebe. Ε, ρε κόλλημα που φάγανε. Ο μπαμπάς όμως φόρεσε το καλύτερό του χαμόγελο και την έπεισε να μας το αφήσει.
Βοήθησε βέβαια και το γεγονός ότι και αυτή είχε ένα κοριτσάκι δύο ημερών μεγαλύτερο από εμένα και ο μπαμπάς της πρότινε να μας παντρέψουν όταν μεγαλώσουμε. Φαίνεται ότι το κοριτσάκι της είναι πολύ άσχημο, γιατί η προϊσταμένη δέχτηκε αμέσως.
Μα καλά, εμένα δε με ρωτάει κανένας;
Τέλος πάντων, το καλό είναι ότι είχα την άνετη θέση μου. Καθόμασταν στην 9A, το seat pitch δεν ήταν και το καλύτερο, αλλά εμένα μια χαρά μου έφτασε. Πολύ θα ήθελα να σας πω από πού περάσαμε για να φτάσουμε στο Παρίσι, αλλά ο καπιτάνο πρέπει να είχε «μανουριάσει» με τη γυναίκα του και δεν έβγαλε τσιμουδιά. Με το τσιγκέλι του βγάλαμε κάτι «cabin crew ready for landing» κλπ.
Το άλλο καλό είναι ότι φτάσαμε σχεδόν στην ώρα μας, παρά τη μισάωρη καθυστέρηση στην αναχώρηση.
Αεροσκάφος: Α319
G-EZBD
Πληρότητα: 90%
Θέση: 9Α 7/10
Φαγητό: Τι είναι αυτό;
Πλήρωμα: Αφού τα βρήκαμε στο προξενιό, όλα καλά 8/10
On time: 30 λεπτά καθυστερημένη αναχώρηση, 10-15 λεπτά καθυστερημένη άφιξη, δε βαριέσαι… δε χάθηκε και ο κόσμος 7/10
Σύνολο: 10/10
ΤΙΜΗΣ €Ν€Κ€Ν
Θα ξαναπετούσατε μαζί τους;: Θέλει και ρώτημα?
Βγαίνοντας από το αεροσκάφος μας είπαν ότι το καρότσι που είχαμε παραδώσει στην πόρτα του αεροπλάνου θα το παραλάβουμε από τον ιμάντα αποσκευών.
Μα καλά αγαπητοί μου, δεν είναι λίγο ανόητο αυτό;
Θα περπατάνε οι γονείς μου με εμένα στην αγκαλιά;
Τους ρωτήσατε τι βάρος έχω;
Εμένα με ρωτήσατε αν θέλω;
Κι αν μυρίζουν οι μασχάλες τους; Τι φταίω εγώ;
Τέλος πάντων, φτάσαμε στους ιμάντες αποσκευών, κάποια στιγμή έφτασαν η βαλίτσα και το καρότσι και κινήσαμε για το –1. Τι να κάνουμε στο –1; Μα καλά, τόσο καιρό δε λέμε ότι από εκεί παίρνουμε το λεωφορείο 285 που μας πάει γρήγορα και οικονομικά στο Villejuif-Louis Aragon?
Κοτζάμ θέμα έχουμε ανοίξει στο φόρουμ.
Ααα, τώρα το θυμηθήκατε, ε? Έτσι μπράβο.
Το να βρείτε τη
στάση αυτού του λεωφορείου είναι πανεύκολο. Αφού πάρετε τις αποσκευές σας, προχωράτε προς την έξοδο και κάνετε αριστερά στο πρώτο άνοιγμα (πριν φτάσετε στην έξοδο). Παίρνετε τον ανελκυστήρα (οι Γάλλοι το λένε ασανσέρ), κατεβαίνετε στο –1 και ακολουθείτε τις μικρές μεν, εμφανείς δε, ταμπέλες. Βγαίνετε από το κτήριο, κατεβαίνετε τις σκάλες και κάνετε δεξιά. Μη νομίσετε ότι κάνατε λάθος, σωστά πάτε. Στα 30 μέτρα από τις σκάλες είναι η στάση. Σε πολύ λίγη ώρα θα έρθει το αγαπημένο λεωφορείο μάρκας (τι άλλο) Renault, θα μπείτε από την μπροστινή πόρτα, θα πάρετε από τον οδηγό το εισιτήριό σας, θα το ακυρώσετε (γιατί στο τέρμα περιμένουν 6-7 ελεγκτές) και σε περίπου 15 λεπτά θα φτάσετε στο μετρό του Louis Aragon.
Αν πετύχετε το λεωφορείο στη στάση την ώρα που εσείς κατεβαίνετε τις σκάλες, μη βιαστείτε να το προλάβετε. Το επόμενο θα έρθει σε πολύ λίγη ώρα. Να σκεφτείτε ότι εμείς το χάσαμε για δευτερόλεπτα, μετά από 6-7 λεπτά ήρθε το επόμενο και όταν φτάσαμε στο τέρμα είδαμε ότι ακριβώς πίσω μας είχε έρθει ΚΑΙ το μεθεπόμενο.
Ένα μεγάλο μειονέκτημα του Παρισιού, σε ότι αφορά τις οικογένειες με μωρά, είναι ότι οι περισσότεροι σταθμοί του μετρό ΔΕΝ είναι προσβάσιμοι με καρότσι. Φανταστείτε ότι έπρεπε να κατεβάζουν και να ανεβάζουν το καρότσι μου από τις σκάλες με τα χέρια. Πίκρα!!!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στο ξενοδοχείο.
Το ξενοδοχείο που θα μας φιλοξενούσε τα επόμενα 4 βράδια (για 80€/διανυκτέρευση με πρωινό) ήταν το Hotel Auteuil Tour Eifel. Είναι τριών αστέρων, αλλά πιστέψτε με, βάζει κάτω πολλά άλλα που θεωρούνται τεσσάρια. Το δωμάτιό μας ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΟ, κάτι που πολύ δύσκολα το βρίσκεις σε τούτη την πόλη. Ξέρετε τι χωρούσε έτσι; Μην ξαναλέω τα ίδια, διαβάστε τα του Rainessance στο Salzburg. Το εν λόγω ξενοδοχείο βρίσκεται στο 16ο Αροντισμάν.
Το Παρίσι είναι χωρισμένο σε αροντισμάν. Το 16ο είναι σχετικά αδιάφορο αρχιτεκτονικά, αφού εκεί κατοικούν κυρίως νεόπλουτοι και υπάλληλοι ξένων πρεσβειών. Το καλό όμως είναι πως βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από
τον Σηκουάνα, σε απόσταση περπατήματος από το έκτρωμα... εεε... σόρρυ... τον
Πύργο του Άιφελ ήθελα να πω και γενικότερα είναι αυτό που λέμε «κέντρο –απόκεντρο».
Προτιμήστε το αν θέλετε να μείνετε κοντά σε εστιατόρια στα οποία εργάζεται προσωπικό που (κατά)δέχεται να μιλήσει κι άλλες γλώσσες εκτός από Γαλλικά.
Ένα πολύ καλό είναι το
Ristorante Firenze στη Rue Pier Louys. Ιταλικό, αλλά διαθέτει και γαλλική κουζίνα (την οποία θα απορρίψουν -και πολύ καλά θα κάνουν- όσοι δεν τρώνε το φαγητό τους ωμό). Να τους επισημάνετε ότι θέλετε το φαγητό σας «very very well done» αν θέλετε να είναι νορμάλ. Να γνωρίζετε βέβαια, ότι στο Παρίσι θα πρέπει να βάλετε το χέρι σχετικά βαθιά στην τσέπη αν θέλετε να φάτε. Αν δε θέλετε να σας τσιμπήσουν τα καβούρια ή αν χρυσοπληρώσατε το αεροπορικό σας εισιτήριο σε τίποτα εθνικούς αερομεταφορείς, τότε μπορείτε να αγοράσετε μπαγκέτες από τα σούπερ μάρκετ και να φτιάχνετε σαντουιτσάκια
όπως έκαναν οι μικροί μας φίλοι.
Πρώτη μέρα στο Παρίσι λοιπόν και είπαμε να κάνουμε την αναγνωριστική βόλτα.
Δύο λεπτά περπάτημα μέχρι το Σηκουάνα και από εκεί, χρησιμοποιώντας τον Πύργο του Άιφελ ως άστρο λαμπρό να μας οδηγεί, φτάσαμε μετά από περίπου 15 λεπτά στη βάση του πύργου. Μόλις φτάσαμε, οι γονείς μου συνειδητοποίησαν τι μέρα είναι.
14 Φεβρουαρίου!!!
Η μέρα των απανταχού ερωτευμένων και η μέρα των απανταχού πωλητών λουλουδιών. Μία τεράστια ουρά από πιασμένα αγκαζέ ζευγαράκια με τριαντάφυλλα ανά χείρας υπήρχε μπροστά από κάθε ένα εκ των εκδοτηρίων εισιτηρίων. Ήταν τόσο μεγάλες οι ουρές που για να χωράνε κάτω από τον πύργο τις είχαν «στήσει» σε σχήμα σαλιγκαριού. Υποθέτω πως για να φτάσει κάποιος στο πολυπόθητο ταμείο θα περνούσαν τουλάχιστον 2-2,5 ώρες.
Εμείς δεν τρελαινόμασταν να ανέβουμε, αλλά εκεί πάνω υπάρχει ένα εστιατόριο το οποίο, δεν ξέρω φημίζεται για την κουζίνα του, αλλά είναι ένα από τα ελάχιστα σημεία του Παρισιού που δεν βλέπεις τον πύργο.
Χωρίς δεύτερη σκέψη, αποχωρήσαμε και συνεχίσαμε τον περίπατο στους δρόμους του Παρισιού, γυρνώντας από εδώ κι εκεί χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Κάποια στιγμή, έχοντας κάνει τεράστια αναγνωριστική βόλτα και αφού είχε νυχτώσει για τα καλά, κουραστήκαμε και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να κάνουμε μπάνιο, να καταστρώσουμε σχέδιο για την επόμενη μέρα και να κοιμηθούμε (οι γονείς μου δεν κοιμήθηκαν αμέσως, έκαναν άλλα «πράγματα» τα οποία δεν μπορώ να σας περιγράψω γιατί ίσως διαβάζουν και μικρά παιδιά).
Την επόμενη μέρα, αφού ο μπαμπάς τσάκισε τον (φτωχό σε σχέση με άλλες εκδρομές) μπουφέ του πρωινού και αφού τάισαν κι εμένα γάλα ξεκινήσαμε την εξόρμηση.
Πρώτος σταθμός Μοντμάρτη!!!
Αφού δώσαμε μια δυνατή μάχη για να κατέβουμε με το καρότσι στο μετρό και μια ακόμα πιο δυνατή για να ανέβουμε από το μετρό φτάσαμε
στους πρόποδες του λόφου που βρίσκεται η Μοντμάρτρη (εγώ, ξέρετε, την έβγαλα αραχτός, άλλοι κουράζονταν). Περπατώντας στον περιφερειακό του λόφου (μια και τα σκαλιά ήταν πολλά για να τα ανέβουμε) φτάσαμε
στα σοκάκια. Περπατώντας ελάχιστα μέτρα βγαίνετε
στην πλατεία όπου μπορείτε να εμπιστευθείτε ένα Γάλλο ζωγράφο(
να φτιάξει το σκίτσο σας. Να σας πω την αλήθεια, δεν ξετρελάθηκα με αυτά που είδα να φτιάχνουν.
Λίγο παραδίπλα, στην πλατεία Jean Marais μπορείτε να χρησιμοποιήσετε
το τουριστικό τρενάκι.
Αν συνοδεύετε μωρό σε καρότσι ξεχάστε το. Το τρενάκι εννοείται πως δεν είναι babytrolley friendly, οπότε μπορείτε να μπείτε
στην εκκλησία του Αγίου Πιέρρου που βρίσκεται ακριβώς απέναντι.
ΠΡΟΣΟΧΗ!
Μην παραγγείλετε ποτό, δεν είναι το Pierro's της Μυκόνου, είναι το
Paroisse Catholique Saint Pierre de Montmarte. Κάντε το γύρο και βρεθείτε μπροστά από τη
Μοντμάρτη, προσπαθήστε (όσο μπορείτε) να αγνοήσετε
τον (πάρα) πολύ κόσμο, προσέξτε λίγο παραπάνω το πορτοφόλι σας, θαυμάστε
την τελευταία λέξη της μόδας στο ανδρικό ντύσιμο, αγναντέψτε το
Παρίσι από ψηλά ή χαζέψτε με κάποιους
που αγαπούν και αγαπιούνται από τα φυτά.
Κατηφορίζοντας το πλακόστρωτο θα περάσετε
από το Μουσείο. Δε μπορώ να σας πω αν αξίζει... εμείς δε μπήκαμε. Πάντως αν σας ενδιέφερε η έκθεση που λάμβανε χώρα με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 10 χρόνων από το θάνατο του Γάλλου ηθοποιού Jean Marais, να ξέρετε ότι αργήσατε. Ολοκληρώθηκε στις 3 Μάη.
Φτάνοντας κάτω θα συναντήσετε και
τους γνωστούς «παπατζήδες».
Εννοείται πως δε θα παίξετε, έτσι?
Μην είστε κορόιδα.
Με τα 50€ (και πλέον) που θα χάσετε μπορείτε να βγάλετε μισό αεροπορικό εισιτήριο για κάπου (ή να πάρετε το ΚΤΕΛ για Ιωάννινα).
μη χάσετε στο επόμενο:
-Παρίσι: η ευχάριστη έκπληξη! Πανέμορφη πόλη, κομψοί άνθρωποι...
-Champs Elysse
-Μουσείο του Λούβρου (μόνο απ’ έξω!)
-Musee d’ Orsay
-Saint Germain de Prais
-Παναγία Τήνου... ουπσ... Παρισίων ήθελα να πω
-Δημαρχείο
-Assemblee Nationale
-Πολεμικό μουσείο
-Τροκαντερό
-Μουσείο Φυσικής Ιστορίας
-Σορβώνη
Καλοί μου φίλοι, τη συνέχεια θα μπορέσετε να την διαβάσετε μετά τις 16 Μάη.
Την ερχόμενη εβδομάδα (μια και η skyeurope δεν έκλεισε) θα λείπουμε εκδρομούλα στη Βιέννη.
Κάντε λίγη υπομονή κι εγώ θα σας ανταμείψω με ιστορίες και από εκεί.
.
Τέλος....!!!! 