Στου Ομπάμα το κονάκι, πήγα για να πιω...ουζάκι

[flying Doc]

<Γενικό πλάνο>. Ένας ημιφωτισμένος διάδρομος που καταλήγει σε μια γυάλινη πόρτα.
<Travelling> Μια σειρά από δωμάτια, μια γυναικεία φιγούρα στέκεται έξω από το γραφείο.
<Γκρό> Το χέρι της γυναίκας χτυπάει την πόρτα.
-Τοκ τοκ τοκ
-Ποιος είναι ?
-Εγώ.
- Τι θες?
-Να μπω.
- Μπες.
-Μπήκα.
-Κλείσε.
-Έκλεισα
<διάλογος παρμένος από θρυλική σκηνή του ΘΟΥ-ΒΟΥ>
Μετά από λίγη ώρα, η γυναίκα βγαίνει από το γραφείο. Η συμφωνία έχει κλείσει. Θα πάω στην Ουάσιγκτον, αλλά λόγω Τρισέ, Όλι Ρεν, Στρος Καν και πολλών άλλων, τα εισητήρια είναι δικά μου. Κανένα πρόβλημα, μιας και 107.000 μίλια περιμένουν να ξοδευτούν. Το ψάξιμο ξεκινάει και προς μεγάλη έκπληξη ΔΕΝ υπάρχουν βολικά για να μην πω ΔΕΝ υπάρχουν καθόλου award tickets για Ουάσιγκτον.
Μετά από πολλούς κι απίθανους συνδυασμούς ( ATH-YYZ, ATH-YUL, ATH-ATL, ATH-MEX, ATH-SFO κλπ) ο μόνος που έκατσε βολικός για τις μέρες που ενδιαφερόμουν ήταν ο ATH-GVA-JFK με Swiss. Μιας και τα μίλια θα έληγαν, είπα να μου κάνω ένα δώρο και ξοδεύοντας μονοκοπανιάς 105.000 έκλεισα όλο το ταξίδι Business Class για να απολαύσω άλλη μια φορά τη φιλοξενία των Ελβετών. Έμενε να βρω βολική και οικονομική πτήση για Ουάσιγκτον. Δεν ήθελα να πετάξω για το Dulles (IAD) μιας και βρίσκεται περίπου 50 χλμ εκτός της πόλης, ΔΕ συνδέεται με τρένο αλλά με λεωφορείο που αφήνει σε σταθμό μετρό κι από κει φορτωμένος να τρέχω για το ξενοδοχείο. Το ταξί δεν παίζει μιας και κοστίζει κοντά στα 60$ χωρίς φόρους, tip , κλπ, οπότε έπρεπε να βρω πτήση για το μικρότερο Reagan (DCA) το οποίο βρίσκεται μέσα στην πόλη και έχει σταθμό του μετρό.
Μετά από αρκετό ψάξιμο κατέληξα στη Delta με $120 r/t που ήταν και το φτηνότερο που βρήκα. Το ξενοδοχείο που κλείστηκε ήταν το Grand Hyatt, κοντά στο Λευκό Οίκο και μόλις 5 στάσεις από το DCA. Έτσι, οι πτήσεις διαμορφώθηκαν ως εξής:
13/6/2011 SKG-ATH A3 511 A320-232 SX-DVK
14/6/2011 ATH-GVA LX1825 A320-214 HB-JLQ “BULACH”
14/6/2011 GVA-JFK LX 22 A330-343E HB-JHE “FRIBURG”
14/6/2011 JFK-DCA DL2550 CRJ-900 N907XJ (Mesaba Airlines)
19/6/2011 DCA-JFK DL2555 CRJ-900 N932XJ (Mesaba Airlines)
19/6/2011 JFK-GVA LX23 A330-343ER HB-JHG “GLARUS”
20/6/2011 GVA-ATH LX1822 A320-214 HB-JLP “ALLSCHWIL”
20/6/2011 ATH-SKG A3 126A320-232 SX-DVV “ΚΛΕΙΣΘΕΝΗΣ”

....H συνέχεια προσεχώς

 

[fotis]

Μήπως θυμήθηκες να μου φέρεις αυτό(ν) που σου ζήτησα;

 

[flying Doc]

Δυστυχώς φίλε Φώτη, αυτό που μου ζήτησες είναι είδος πολυτελείας και θα με έσκιζαν στο τελωνείο, οπότε επιφυλάσσομαι για την επόμενη φορά. Ως αποζημίωση, διάβασε τις παρακάτω γραμμές για να ξαναθυμηθείς την Ουάσιγκτον...

Όπως κάθε φορά, το ταξίδι ξεκίνησε στο Υπεραεροδρόμιο του Ελληνικού Βορρά, με την τελευταία πτήση προς Αθήνα που παραδόξως είχε κωδικό Γερμανίας (511 είναι πτήση για DUS μου φαίνεται). Τέλος πάντων, κλασική πτήση εσωτερικού με το τυπικό service, ανέφελη και by the book, οπότε 31 λεπτά μετά την απογείωση ακουμπήσαμε μαλακά στον 03R. Μιας και το check in της Swiss ξεκινούσε 2 ώρες πριν την πτήση, οπότε δεν μπορούσα να παραδώσω βαλίτσα, κατευθύνθηκα προς το "Μελίνα Μερκούρη" lounge της ΟΑ που μεταξύ άλλων εξυπηρετεί και την Swiss, όπου και χαλάρωσα για τις επόμενες ώρες, κλέβοντας και λίγη ώρα ύπνου. Βγήκα, παρέδωσα βαλίτσα και ξαναπήκα μέχρις ότου ξεκίνησε η επιβίβαση.
Κατά την τροχοδρόμηση προς τον 03R, είχα τηνευκαιρία για πολύ όμορφες φωτογραφίες και τελικά στις 07:28 το A320 άφησε το Ελληνικό έδαφος κατευθυνόμενο για την πατρίδα του. Περίπου 40 λεπτά αργότερα άρχισε το service μ' ένα νόστιμο πρωϊνό που ολοκληρώθηκε με αρωματικό καφέ και σοκολάτες. Με γεμάτο στομάχι, είχα όλο το χρόνο ν' απολαύσω την πτήση και να ξαναδώ ένα αγαπημένο αεροδρόμιο, όπου πριν από ενα χρόνο ο ένδοξος Σύλλογος έζησε μοναδικές στιγμές. Μετά από λίγη ώρα,το όρος Matterhorn, το φυσικό σύνορο μεταξύ Ιταλίας κι Ελβετίας μας υποδέχτηκε σε πλήρη μεγαλοπρέπεια, λουσμένο στο πρωϊνό φως. Η Ελβετική ύπεθρος ξεδιπλώνονταν από κάτω μας ώσπου φάνηκε ο προορισμός μας, το αεροδρόμιο Cointrin (GVA / LSGG) της Γενεύης. Με μία τέλεια visual προσέγγιση, ο κυβερνήτης "έπιασε" τον 05 ακριβώς 147 λεπτά αφότου αφήσαμε το Αθηναϊκό έδαφος. Αφού ολοκλήρωσε τις διαδικασίες σβησίματος ήρθε στη θέση μου (1F) και με προσκάλεσε στο γραφείο του για μια φιλική κουβέντα. Εδώ κάνω μια παρένθεση για να σας πω ότι, αμέσως μετά την επιβίβαση, έδωσα στο πλήρωμα το logbook μου για υπογραφή, μαζί με την ταυτότητα του Συλλόγου κι ένα δώρο (το ίδιο έκανα και στην πτήση προς Ν.Υ κι ανταμείφθηκα). Αφού συζητήσαμε εκτενώς για την πτήση, το Σύλλογο και το planespotting γενικότερα, τον αποχαιρέτησα για να αξιοποιήσω το χρόνο μου μέχρι την επόμενη πτήση. Έχοντας 3 ώρες κενό, αν και η πόλη είναι μόλις 15 λεπτά μακρυά με τη συγκοινωνία, αξιοποίησα απόλυτα το χρόνο αυτό σποττάροντας ανελέητα από το εστιατόριο ALTITUDE, που βρίσκεται στον 3ο όροφο του αεροδρομίου, landside. Eδώ μπορείτε να πάρετε μια μικρή γεύση των όσων πέρασαν από μπροστά μου.
Για όποιον ενδιαφέρεται, Η Γενεύη είναι ένα πολύ συμπαθητικό και spotters friendly αεροδρόμιο, με καλή κίνηση. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, διέθεται observation deck το οποίο έδωσε τη θέση του στο ALTITUDE. Πάντως, το εν λόγω εστιατόριο, προσφέρει άπλετη θέα στην πίστα, μεγάλα και καθαρά παράθυρα και το προσωπικό ΔΕΝ ενοχλεί. Μ' έναν καφέ των 2 € μπορεί κάποιος να καθήσει ΟΣΕΣ ώρες θέλει και να κάνει το hobby του ανενόχλητος.
Η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω, οπότε αφού έκανα ένα γρήγορο πέρασμα από το lounge για καφέ, interntet, "fuel dump" κι ένα καυτό μπάνιο κατευθύνθηκα προς την πύλη Β11, όπου το 333 με περίμενε για να με φιλοξενήσει για τα επόμενα 486 λεπτά, που αποδείχτηκαν 486 λεπτά ΑΠΟΛΑΥΣΗΣ γευστικής, οπτικής και κοινωνικής.

Στο επόμενο επεισόδιο: Η πτήση LX 22 και οι πρώτη μέρα στην Αμερικανική πρωτεύουσα.

 

[flying Doc]

Δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα να στρίβεις προς τ' αριστερά, όταν επιβιβάζεσαι σ' ένα long haul αεροσκάφος......

Μ' αυτό το συναίσθημα λοιπόν, βολεύτηκα στην 5Κ, στη "μικρή" καμπίνα της business, τακτοποίησα τα πράγματά μου και παρέδωσα στον maitre de cabine το logbook για υπογραφή από το πλήρωμα μαζί με ένα δωράκι για τους πιλότους. Μετά το καλωσόρισμα, συνοδεία φρεσκοστιμένου χυμού πορτοκαλιού έγινε το push-back κι εγώ συνέχισα να φωτογραφίζω ό,τι περνούσε από δίπλα μας καθώς τροχοδρομούσαμε για το holding του 05.
Στις 10:23 Zulu oi Τrent 700 με full στοιχεία σήκωσαν το 330 από το Ελβετικό έδαφος. Ο Captain Schmidt με μια δεξιά στροφή μας πρόσφερε μια πανοραμική εικόνα της Γενεύης με το περίφημο συντριβάνι Jet d' Eau να δεσπόζει στην εικόνα. Περίπου 45 λεπτά από την απογείωση κι αφού σταθεροποιηθήκαμε στα 380, ξεκίνησε το service. Διάλεξα έναsingle malt για ορεκτικό καθώς ξεκινούσα την ταινία "Hall Pass" στο IFE. To πρώτο πιάτο αποτελούνταν από "Rosehip tea-smoked chicken breast slices, herb vinaigrette & grilled summer vegetables" το οποίο ξεπλύθηκε μ' ενα ποτήρι Clarendelle (ένα από τα πολλά που ακολούθησαν). Το κυρίως γεύμα ήταν ένα απολαυστικότατομοσχαρίσιο φιλέτο με λαχανικά και η γευστική πανδαισία ολοκληρώθηκε με το πιάτο τυριών και το γλυκό (apple cream with rosemary and Creme de Gruyere) συνοδία ενό ποτηριού Port (Porto Nieeport Tawny). Kάπου εκεί τα βλέφαρα άρχισαν να βαραίνουν, ηταινία πλησίαζε προς το τέλος και αφού έστρωσα το "κρεβάτι" μου, ξεράθηκα για τις επόμενες 3 ώρες. Ξύπνησα πάνω από τον Καναδά για να διαπιστώσω ότι είχαμε παρέα που μετά από λίγο πολλαπλασιάστηκε. Εκείνη τη στιγμή δέχτηκα την επίσκεψη του Κ2, που αφού μ' ευχαρίστησε για τα δώρα, συζητήσαμε γενικά για την πτήση, το spotting και το Σύλλογο και με προσκάλεσε στο πιλοτήριο μετά την προσγείωση.
Το pre-landing snack (κοτοκεφτέδες με κους-κους και κάρυ) ήταν παραπάνω από καλοδεχούμενο και έτσι μετά από 486 συνολικά λεπτά πτήσης "πιάσαμε" στον 04R. Ενώ όλοι οι επιβάτες αποβιβάζονταν, η κυρία του Οίκου μου απολάμβανε μερικές ακόμα στιγμές ανάπαυσης και κουβέντας με το πλήρωμα κι εγώ σαν μικρό παιδί επισκέφτηκα το cockpit όπου ο Κ2 υπέγραφε το logbook κι ο Κυβερνήτης με καλωσόριζε θερμά. Μετά από περίπου 10 λεπτά κουβέντας, φιλοφρονήσεων και φωτογραφιών, αποχαιρέτησα το πλήρωμα μ' ένα δώρο από μέρους τους (το flight path μας με τις υπογραφές τους). Περάσαμε στα γρήγορα τον έλεγχο και με το air-train βρεθήκαμε στο Τerminal 3 που είναι το βασίλειο της Delta. Έχοντας περίπου 3 ώρες για την επόμενη πτήση, επιδόθηκα σε ανελέητο spotting μέσα από τα όχι και τόσο καθαρά παράθυρα. Καθώς η πτήση μας ανακοινώθηκε στα FIDS ξεκινήσαμε για την Β23 όπου γνώρισα ένανν νέο τρόπο επιβίβασης, που μου θύμησε ΚΤΕΛ. Τα Αεροπλάνα παρατεταγμένα στη σειρα, με μια μακρυά "φυσούνα" να οδηγεί σ' αυτά. Μέσα, έξοδοι οδηγούσαν στην πίστα όπου υπάλληλοι της εταιρείας έστελναν τους επιβάτες στις πτήσηεις τους. Εντύπωση μου έκανε κι η ανακοίνωση (όταν πλέον βρεθήκαμε μέσα στο CRJ μας) "Τhis is a flight to Washington DC. Any passenger who's not flying to DC, please disembark NOW". Η θέση που είχα κρατήσει on-line ήταν η 14D. Mιας και η exit-row ήταν άδεια, με το που έκλεισαν οι πόρτες έδωσα έναν πήδο και βρέθηκα με απλωμένα πόδια στην 13D (αφού πρώτα είχα "ελαφρώσει" την τσέπη από περιοδικά, safety cards και το overhead bin από μια κατακόκκινη κουβέρτα). Service 0 για τα 48 λεπτά πτήσης, ούτε νερό, οπότε στις 19:24 τοπική, ο μαραθώνιος πτήσεών μας έφτανε στο τέλος. Μ' ένα ταξί και 18$ φτωχότεροι βρεθήκαμε μετά από 15 λεπτα στην πόρτα του ξενοδοχείου με το εντυπωσιακό lobby φωτισμένο. Το δωμάτιο άνετο και με θέα στο αίθριο. Αφού βρήκαμε τον εαυτό μας κάτω από το καυτό νερό βγήκαμε για μια πρώτη βόλτα στην πόλη με κατεύθυνση το γειτονικό Λευκό Οίκο. Μιας κι ο Barry ήταν απασχολημένοις στο μπάνιο και δε μπορούσε να μας δεχτεί, πήραμε το δρόμο της επιστροφής με μια απαραίτητη στάση για καυσιμα στο Capitol City Brewery που βρισκεται ΑΚΡΙΒΩΣ απέναντι από το ξενοδοχείο.
Μην έχοντας άλλες δυνάμεις, βυθιστήκαμε σε έναν γλυκό ύπνο με ονειρικές εικόνες από την μέχρι εκείνη την ώρα εμπειρία....


Συνεχίζεται.

 

[AirNewZealand]

Εντύπωση μου έκανε κι η ανακοίνωση (όταν πλέον βρεθήκαμε μέσα στο CRJ μας) "Τhis is a flight to Washington DC. Any passenger who's not flying to DC, please disembark NOW".

Μην σου κάνει καθόλου εντύπωση φίλε flying Doc, διότι στο παρελθόν έχουν υπάρξει ουκ ολίγα περιστατικά με επιβάτες να επιβιβάζονται στο λάθος αεροσκάφος, ακριβώς λόγω του συστήματος που περιέγραψες.

Καθώς η πτήση μας ανακοινώθηκε στα FIDS ξεκινήσαμε για την Β23 όπου γνώρισα έναν νέο τρόπο επιβίβασης, που μου θύμισε ΚΤΕΛ. Τα Αεροπλάνα παρατεταγμένα στη σειρά, με μια μακρυά "φυσούνα" να οδηγεί σ' αυτά. Μέσα, έξοδοι οδηγούσαν στην πίστα όπου υπάλληλοι της εταιρείας έστελναν τους επιβάτες στις πτήσεις τους.

Υπάρχουν αεροδρόμιο (όπως του Salt Lake City που έχει μεγάλο ποσοστό πτήσεων με regional αεροσκάφη) που η κατάσταση είναι χαώδης με 3-4 πτήσεις να φεύγουν ταυτόχρονα από την ίδια πύλη. Οπότε, προκειμένου να μετρούν, να ξαναμετρούν και να ελέγχουν κάρτες επιβίβασης, σου λένε απλα να "ξεκουμπιστείς" αν δεν είσαι στο σωστό αεροσκάφος.

ΥΓ Εξαιρετικές οι air-to-air φωτογραφίες.

 

[flying Doc]

Πριν ξεκινήσω, θέλω να πω δυο κουβέντες για το Metro. Οι μετακινήσεις στην DC δεν είναι φτηνές. Το metro έχει ένα εκτεταμμένο δίκτυο αλλά έχει κι ένα περίεργο σύστημα χρεώσεων. Στην ουσία δεν υπάρχει σταθερός ναύλος. Η τιμή κάθε εισητηρίου εξαρτάται από τη διαδρομή που θα διανυθεί αλλά και από την ώρα της ημέρας που θα συμβεί αυτό. Δεν είναι σπάνιο να χρειαστεί να πληρώσει κάποιος extra για να βγει από το σταθμό. To εισητήριο χρησιμεύει για είσοδο κι έξοδο από το σταθμό οπότε καλό είναι να φυλάσσεται μέχρι να βρεθείτε έξω από αυτόν.
Η Ημερίσια κάρτα κοστίζει 9$ και ισχύει από 9:00-00:00, υπάρχει η εβδομαδιαία των 27$ αλλά ΜΟΝΟ για τις φτηνές διαδρομές οπότε μπορεί να χρειαστεί πρόσθετο εισητήριο για έξοδο από το τρένο και η κανονική εβδομαδιαία των 47$ (η αντίστοιχη στη Ν.Υ κοστίζει 27$). Εμείς χρησιμοποιούσαμε τις ημερήσιες.

Η μέρα (όπως κι οι υπόλοιπες) ξεκίνησε με μια αναζωογωνητική βουτιά στην πισίνα. Ο σταθμός Metro Center βρίσκεται βολικά τοποθετημένος μέσα στο ξενοδοχείο οπότε πρόσφεε τεράστια ανεση στις μετακινήσεις μας. Μιας και το πρωϊνό δεν περιλαμβάνονταν στην τιμή του δωματίου, τρώγαμε καθημερινά έξω για να έχουμε και δωρεάν Wi-Fi. H πρώτη μας πρωϊνή βόλτα στην πόλη μας βρήκε στο Dupont Circle όπου βρίσκεται ένα υποκατάστημα του Le pain Quatidiene (είναι σταθερή αξία από την 3μηνη παραμονή μου στις Βρυξέλλες). Το πρωϊνό χορταστικότατο και η ατμόσφαιρα ετελώς ευρωπαϊκή. Αφού λοιπόν χορτάσαμε με 18$ (μαζί με φόρους και tip !) και μιλήσαμε μεσω Skype χαρη στο Wi-Fi του μαγαζιού κατυεθυνθήκαμε στο The Mall, το μεγάο πάρκο στο κέντρο της πόλης που οριοθετείται από το Καπιτόλιο και το Washington Monument. Χάρη σ' εναν οικιστικό νόμο που επιβάλει το 25% της πόλης να είναι πράσινο και τα κτήρια να μην ξεπερνούν το ύψος του Καπιτολίου, η πόλη δίνει έναν αίσθημα απλωσιάς κι ελευθερίας. Δυστυχώς, το τεράστιο παρκο του Mall και η περίφημε reflecting pool (όσοι έχουν δει το Forrest Gump θα θυμούνται τη σκηνή που ο Tom Ηanks τρέχει μέσα σε μια "λίμνη" με φόντο το Linkoln Memoerial) ήταν σε φάση ανακατασκευής οπότε, η εικόνα δεν έμοιαζε με όσες είχαμε στο μυαλό μας από τις διάφορες ταινίες.
Η επίσκεψη στο Washington Μonument, όπως και σε όλα τα μνημεία και τα μουσεία της πόλης είναι δωρεάν, αλλά επιβάλλει κράτηση αρκεςτοό καιρό πριν, κάτι που αμέλησα να κάνω οπότε χάσαμε την ευκαιρία να δούμε την πόλη από ψηλά.

Στο επόμενο : Επίσκεψη στ αβασικά μνημεία του Mall και στο ΝΑΟ (Smithsonian Air & Space Museum)

 

[niogr]

Ναι ρε γμτ, τι γκίνια να είναι η πισίνα άδεια!!!! Άστα, κ εγώ το ίδιο παράπονο έχω.... Ας κάναν την ανακαίνισή τους το χειμώνα, τώρα καλοκαιριάτικα βρήκαν?

 

[flying Doc]

Μιας και λόγω αμέλιας, δεν κατάφερα να επισκεφτώ το Washington Memorial, το οποίο κατακλύζονταν από μαθητές απ' όλες τις πολιτείες (υπήρχε εθνικό μαθητικό συνέδριο στην πόλη) οδέυσαμε προς το WW2 memorial. Είναι μια συμμετρική κατασκευή, αφιερωμένη στα 2 μέτωπα (Ειρηνικός κι Ευρώπη/Αφρική) με τις δυο αψίδες να συνδέονται με το Freedom Wall που περιέχει το Field of Stars. Αν και μη Αμερικάνός, δε μπόρεσα να μην αισθανθώ δέος προστά στο θέαμα των 4084 επίχρυσων αστεριών. Όπως εύστοχα παρατήρησε η Ελένη "Είναι τρομερό, βλέπεις ένα άστρο και συνειδητοποιείς ότι 100 άνθρωποι χάθηκαν για πάντα. Δυο άστρα είναι ένα χωριό, 10 άστρα μια κωμόπολη...." Όντως The Price of Freedom. Επίσης δέος προκαλεί και η ρήση του ναυάρχου Nimitz.
To κλίμα ήρθε να βαρύνει ακόμα περισσότερο με το θρυλικό Vietnam war Memorial (δύο γρανιτένιοι τοίχοι σε σχήμα V, με χαραγμένα τα ονόματα των 58000 περίπου στρατιωτών, που έπεσαν στον "Βρώμικο Πόλεμο") όπου απόγονοι ή ζώντες συγγενείς των νεκρών ψάχνουν το όνομα για να το αποτυπώσουν σε χαρτί. Το κλίμα ελάφρυναν οι συνεχείς υπερπτήσεις αεροσκαφών από το κοντινό DCA.
O πρόεδρος Lincoln, μας περίμενε βλοσυρός μέσα στο μνημείο του κι αφού ξεκουραστήκαμε χαζεύοντας διάφορους street performers, αποδώσαμε φόρο τιμής στους νεκρούς του πολέμου της Κορέας (μιας και υπήρξε Ελληνική συμμετοχή) στο εντυπωσιακό Korean War Memorial. Το εν λόγω μνημείο αποτελείται από 19 αγάλματα, λίγο μεγαλύτερα από φυσικό μέγεθος μιας ολόκληρης δημηρίας σε φάση περιπόλου. Οι μορφές σκληρές αλλά γεμάτες φυσικότητα στις στάσεις. Επόμενη στάση το Franklin D. Roosevelt Memorial, αφιερωμένο στον μεγάλο Αμερικάνο ηγέτη του New Deal και του Β' ΠΠ. Το μνημείο έναι ένα σύμπλεγμα αγαλμάτων, παραστάσεων και καταρρακτών σε διάταξη μεάνδρου και προσφέρει πολλές ευκαιρίες ξεκούρασης και δροσιάς στους κουρασμένους ταξιδιώτες , όπως του λόγου μας. Με τις μπαταρίες λίγο γεμάτες, λόγω του περπατήματος κάτω από τον ήλιο (ο φίλος Fotis με είχε προειδοποιήσει για τον καιρό) φτάσαμε κατάκοποι στις όχθες της Tidal Basin όπου δεσπόζει το Jefferson Memorial. Η ώρα είχε περάσει, η πείνα βαρούσε κόκκινο οπότε με βαρεια από την κούραση βήματα πήγαμε ώς την "κοντινότερη" στάση του metro (ΜΟΛΙΣ 15 λεπτά περπάτημα) για να καταλήξουμε στο food court του Old Post Office. Ένα καυτερό αλλά νόστιμο ινδικό γεύμα μας άναψε φωτιές που ανέλαβαν να σβήσουν δύο τεράστια παγωτά από του Μπεν και του φίλου τού του Τζέρρυ (όχι του δικού μας, του άλλου). Το δωμάτιο μας υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες και μετά τη μεσημεριανή σιέστα, 2-3-4-5-6-7-8 απλωτές στην πισίνα ήρθε η ώρα για βολτίτσα και μπύρες. Οδεύσαμε προς το Capitol Hill και συγκεκριμένα στο Bullfeathers μια καταπληκτική gastro-pub όπου συναντάει κανείς παλιούς και νέους πολιτικούς, γραμματείς και φαρισαίους, φοιτητές κι απολαμβάνει τα steaks του χαζεύοντας το Καπιτόλιο. Μια χωνευτική νυχτερινή βόλτα στο Καπιτόλιο και τη γειτονική Library of the Congress σήμανε την ώρα της αναπαυσης. Η πρώτη μέρα στην πανέμορφη Αμερικάνική πρωτεύουσα τελείωσε , με το μυαλό να επεξεργάζεται και ν' αποτυπώνει αιώνια τις εικόνες, τους ήχους και τις γεύσεις....

 

[solro]

Από αυτά που μας έδειξε ο φίλος flying Doc φαίνεται ότι Αμερικανικός λαός ξέρει να τιμά τους νεκρούς του.
Για κάθε πόλεμο καθαρό ή βρώμικο έχουν κάνει μνημείο.

Ενώ εμείς...

Υπάρχουν πράγματα στην Αθήνα που θυμίζουν σε ντόπιους και επισκέπτες ότι αυτή η χώρα πέρασε πολέμους;

Υπάρχει μόνο ο Άγνωστος Στρατιώτης και το Άγαλμα του Κολοκοτρώνη.

Αν κάποιος Αθηναίος ξέρει κάτι παραπάνω να το αναφέρει.(αν και δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι άλλο).

 

[flying Doc]

Η ημέρα ξεκίνησε με την καθιερωμένη πρωϊνή βουτιά κι ένα γενναίο πρωϊνό, καθώς επρόκειτο ν' ακολουθήσει μια πολύ γεμάτη ημέρα. Το πρωϊνό , είχε προκαθοριστεί ν΄αφιερωθεί στο ΝΑΟ (Smithsonian Air and Space Museum). Το μουσείο είναι ένας αληθινός παράδεισος για τους λάτρεις της αεροπορίας, με εκθέματα από τη γέννηση της αεροπορικής ιδέας έως την κατάκτηση του διαστήματος. Μεταξύ άλλων μπορεί κανείς να θαυμάσει το αυθεντικό αεροπλάνο των Αδερφών Ράϊτ, το Χ1 του Chuck Yeager, ένα αποκεφαλισμένο 747, ένα πανέμορφο DC 7 με το cocpit του σε κοινή θέα, το Spirit of St. Luis του Lindberg κι εκατοντάδες άλλα εκθέματα από πρώϊμα αερόστατα μέχρι διαστημικούς σταθμούς. Στο παράρτημα του Μουσείου που βρίσκεται κοντά στο Dulles Airport δυστυχώς δεν πρόλαβα να πάω για να θαυμάσω το Enterprise, το SR-71 & το Concord αλλά επιφυλάσσομαι για την επόμενη φορά.
Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν τις εικόνες και ακόμα και να μην αγαπάς το αεροπλάνο δε μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος ανάμεσα σε τόσα εκθέματα. Το Museum Shop είναι μια πονεμένη ιστορία (δε χρειάζεται να συνεχίσω, νομίζω ότι καταλάβατε πόσο επηρρέασε τον πρϋπολογισμό του ταξιδιού ). Φαγητό στα McDonalds του μουσείου και συνέχεια στο γειτονικό Museum of American History με εκθέματα από τη γέννηση του Αμερικάνικου έθνους μέχρι σήμερα. Βγαίνοντας, μια καλοκαιρινή μπόρα μας δρόσισε μέχρι το κόκκαλο οπότε επιστρέψαμε στο δωμάτιο για σουλούπωμα και ξεκούραση, καθώς το βράδυ θ' ακολουθούσε η 3ωρη βόλτα "DC after Dark" στην πόλη, με την Gray Line Tours. Oδηγός μας ο "Big Al" ένας συμπαθέστατος και ομιλητικότατος αφροαμερικανός. Η βόλτα ξεκίνησε από το Union Station με μια πρώτη στάση στο MALL, το Λευκό Οίκο και έπειτα κατευθυνθήκαμε προς το Πεντάγωνο, το Air Force Memorial, το Iwo Jima Memorial. Καθώς η νύχτα έπεφτε και τα μνημεία είχαν πλέον φωταγωγηθεί, κάναμε μια μεγάλη στάση που περιλάμβανε περίπατο ξανά στο Vietnam War Memorial, Korean War Memorial, Lincoln Memorial με τ' αεροπλάνα να μας κάνουν παρέα, για να ολοκληρώσουμε την περιήγηση με την επίσκεψη στο πανέμορφο Jefferson Memorial. Η βόλτα είχε φτάσει στο τέλος κι ο Big Al μας άφησε στο ξενοδοχείο συνοδεία απαλής Jazz και ψιλόβροχου.
Όντας χορτάτοι από εικόνες και ήχους έπρεπε να κλείσουμε τη βραδυά χορτάτοι και με κάτι πιο υλικό, οπότε ξεκινήσαμε για το πολύ καλό Μεξικάνικο Oyamel, όπου σταθήκαμε άτυχοι καθώς δεν είχαμε κάνει κράτηση και η αναμονή ξεπερνούσε τα 90 λεπτά. Ψιλοαπογοητευμένοι καθίσαμε στο γειτονικό District Chophouse όπου η διάθεση μας ξαναέφτιαξε με το θηριώδες για βράδυ, γεύμα (2 μισόκιλα stakes ,πουρές και ΜΠΥΡΕΣ, πολλές μπύρες. Ο σύντομος περίπατος μέχρι το ξενοδοχείο βοήθησε να "κάτσει" λίγο το φαγητό και ο ύπνος ήρθε πιο εύκολα από ποτέ....

Συνεχίζεται