Αν και έχω πάνω από 15 χρόνια που τέλειωσα την Ικάρων, σε κάποια πράγματα φίλτατε Γιώργο μπορώ να απαντήσω. Θα μιλήσω μόνο για πράγματα που ξέρω σίγουρα και όχι για φήμες (αρβύλες στην γλώσσα των Ικάρων).
Η ζωή στην Σχολή αυτή καθεαυτή είναι αρκετά σκληρή. Η επιλογή των υποψηφίων είναι αρκετά χαλαρή, με σκοπό να κρατηθεί ο μέσος όρος των βάσεων κάπως ψηλά. Αν οι εξεταστές ήταν διπλωματούχοι ψυχίατροι και κόβαν όποιον δεν ήταν 100% άρρωστος με το Ικαριλίκι, πολλοί από μας τους "νορμάλ" δεν θα ήμασταν στην Αεροπορία. Όπως και να έχει όμως, η ζωή στην Ικάρων είναι δύσκολη και αυτό ουσιαστικά είναι ένα επιπλέον κριτήριο επιλογής για την συνέχεια. Εγώ προσωπικά δεν είχα εξ αρχής το μικρόβιο του πιλότου και στην αρχή τα βρήκα σκούρα, αλλά είμαι σκληρό καρύδι και επιβίωσα. Για να πω και την αμαρτία μου, την πτήση την αγάπησα πολύ αργότερα, αφού πέταξα το πρώτο μου σόλο...
Τα διαδικαστικά στη σχολή πιστεύω τα ξέρεις. Πτήσεις στο 1ο και το 3ο έτος, μαθήματα, γυμναστικά και στρατιωτική ζωή. Αν καταφέρεις να αποφοιτήσεις, πας στην Καλαμάτα για το τελευταίο εκπαιδευτικό στάδιο των πτήσεων και μετά ακολουθεί η τοποθέτησή σου σε κάποια Μοίρα αεροσκαφών/ελικοπτέρων. Πραγματικά δεν ξέρω πως γίνεται η επιλογή όσον αφορά το ποιος πάει πού, αλλά αυτό που ξέρω είναι πως ο αριθμός των Ανθυποσμηναγών που τελειώνουν από Καλαμάτα είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό των χειριστών που μπορούν να απορροφήσουν οι Μοίρες των μαχητικών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, ένας αριθμός χειριστών να τοποθετούνται απευθείας σε Μοίρες μεταγωγικών και ποτέ στη ζωή τους να μην πετάει με τα "επικίνδυνα" - όπως νομίζεις - μαχητικά.
Εγώ προσωπικά δεν έχω ζήσει τα μαχητικά αρκετά. Μετά από 2 χρόνια στην Μοίρα της αρχικής μου τοποθέτησης, ζήτησα μετάθεση για το νομό Αττικής και έτσι βρέθηκα στα Ελικόπτερα. Μετά από κάμποσες πραγματικές αναχαιτίσεις Τούρκων στο Αιγαίο, μετά από εικονικούς και πραγματικούς βομβαρδισμούς στα πεδία βολής, μετά από πτήσεις με μονοκινητήριο ελικόπτερο στον Όλυμπο, στα φαράγγια της Κρήτης και αλλού, μετά από νυχτερινές πτήσεις διάσωσης λαθρομεταναστών σε καταιγίδα, μετά από ναυτιλίες νύχτα από νησί σε νησί στα 500 πόδια, μετά από πτήσεις σε χιονοθύελλα και καταιγίδες όταν το μόνο που πετούσε στην Ελλάδα ήταν 2 super puma και οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ, εξακολουθώ να πιστεύω πως το πιο επικίνδυνο πράγμα που έχω κάνει στην ζωή μου είναι οι διαδρομές με τη μηχανή και το αυτοκίνητό μου. Αν και πλέον είμαι οικογενειάρχης και οδηγώ ένα station-wagon 2 τόνων με αερόσακους μέχρι και στο τασάκι του, εξακολουθώ να φοβάμαι περισσότερο στο αυτοκίνητο όταν περνάω τα 80 χιλιόμετρα την ώρα σε ελληνικό δρόμο ανάμεσα σε έλληνες οδηγούς, παρά όταν πετάω νύχτα με σκατόκαιρο στα 500 πόδια με 200 χιλιόμετρα. Τα συμπεράσματα δικά σου.
Τέλος, δεν ξέρω αν κάνεις για πιλότος. Ούτε αν κάνεις για την Αεροπορία γενικά, Πολεμική ή Πολιτική. Ούτε οι εξεταστές και οι αξιολογητές ξέρουν. Ο μόνος που ξέρει είσαι εσύ. Δυστυχώς, εμείς στο φόρουμ, οι διάφοροι γνωστοί σου ή οι διάφοροι γνώστες, οι γονείς ή οι συγγενείς σου, δεν μπορούν να σε βοηθήσουν. Μόνο εσύ μπορείς να δεις και να κρίνεις αν το ιπταμενιλίκι, με Boeing/F-16/C-130/Super Puma σου κάνει και αξίζει τον κόπο να σπαταλήσεις χρήμα ή χρόνο ή και τα 2 σε αυτό. Σκέψου, κάνε την επιλογή σου και πάλεψε γι αυτήν. Στο τέλος, θα έχεις να ευχαριστείς ή να κατηγορείς μόνο τον εαυτό σου.
Όποια άλλη απορία εχεις, ρίχτηνα
. Αν ξέρω θα απαντήσω...
