- Εγγραφή
- 04/05/2004
- Μηνύματα
- 6.811
- Likes
- 3.364
- Περιοχή
- LGAT, East Terminal
- Website
- www.flickr.com
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- AOA
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- LGAT
Προχθές "έφυγε" για το μακρινό ταξίδι στους ουρανούς ο Πλάτων Κουρουβακάλης, ένας από τους πρωτεργάτες στο χώρο της Ελληνικής Αεροπορίας και της κατασκευής υπερελαφρών αεροσκαφών.
Γεννημένος στον Πειραιά το 1943, από 22 χρονών ασχολήθηκε αποκλειστικά με την αεροπορία και αποφάσισε να πειραματιστεί με την κατασκευή υπερελαφρών αεροσκαφών και να ξεκινήσει να πετάει! Η πορεία του στο χώρο ήταν ραγδαία με κατασκευές αεροσκαφών, εκπαιδεύσεις, το άνοιγμα καταστήματος με είδη αερομοντελισμού στα Πατήσια, την ίδρυση σχολής Αετού και Αλεξίπτωτου Πλαγιάς με τον ίδιο εκπαιδευτή και φυσικά την κατασκευή του πρώτου εξ’ ολοκλήρου ελληνικού αεροσκάφους του Jodel D.9. Συγκεκριμένα, το 1973 πέταξε το πρώτο Πειραματικό Αεροπλάνο στην Ελλάδα με στοιχεία Νηολογίου SX-AFX. Κατασκευάστηκε εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα από τον Πλάτωνα πάνω σε γαλλικά σχέδια. Λίγα χρόνια αργότερα σχεδίασε μόνος του και κατασκεύασε ένα πρωτοποριακό διεθνώς διθέσιο αμφίβιο ανεμόπτερο, στο οποίο η ΥΠΑ επίσης έδωσε άδεια πτήσεων.
Στις 26 Απριλίου του 1998, μια μέρα όπως όλες οι υπόλοιπες, κατά τη διάρκεια πτήσεων με παραπέντε της Σχολής που διατηρούσε ο Πλάτωνας, ο «αετός» του συγκρούστηκε εν πτήση με τον αετό ενός μαθητή του. Από την πτώση αυτή, ο μαθητής δεν έπαθε σχεδόν τίποτα. Ο Πλάτωνας όμως τραυματίστηκε πολύ σοβαρά στο κεφάλι και μεταφέρθηκε στο Θριάσιο Νοσοκομείο. Από την εγχείρηση, σώθηκε μεν η ζωή του, όμως νεκρώθηκε εντελώς το νευρικό του σύστημα. Ο Πλάτωνας έμεινε ουσιαστικά "φυτό", ακινητοποιημένος και αμίλητος σε ένα κρεβάτι για 13 ολόκληρα χρόνια. Αλλά έστω και σε αυτή την κατάσταση, έμεινε στη ζωή χάρη στην φροντίδα της ηλικιωμένης μητέρας του. Τεράστια ήταν η βοήθεια από τους μαθητές, τους φίλους και τους συναδέλφους του, που δεν τον ξέχασαν και καθ’ όλη αυτή τη διάρκεια στήριξαν τη μητέρα του ηθικά, οικονομικά και πρακτικά, με όποιον τρόπο μπορούσαν.
Δεν είναι η, μακρινή έστω, συγγένειά μου με τον Πλάτωνα που με έκανε να γράψω αυτά τα δυο λόγια. Είναι η ελάχιστη υποχρέωση όλης της αεροπορικής οικογένειας να τον μνημονεύει. Οι περισσότεροι φίλοι, γνωστοί, συνάδελφοι, με το πέρασμα του καιρού τον "ξέχασαν", ίσως γιατί δεν θα το άντεχαν να βλέπουν στην κατάσταση που βρισκόταν μετά το ατύχημα. Η ελληνική αεροπορία και η αεροπορική οικογένεια όμως δεν πρόκειται να τον ξεχάσει, γιατί χωρίς αυτόν δεν θα ήταν ποτέ η ίδια…
Καλό ταξίδι Πλάτωνα και... καλές πτήσεις!
Γεννημένος στον Πειραιά το 1943, από 22 χρονών ασχολήθηκε αποκλειστικά με την αεροπορία και αποφάσισε να πειραματιστεί με την κατασκευή υπερελαφρών αεροσκαφών και να ξεκινήσει να πετάει! Η πορεία του στο χώρο ήταν ραγδαία με κατασκευές αεροσκαφών, εκπαιδεύσεις, το άνοιγμα καταστήματος με είδη αερομοντελισμού στα Πατήσια, την ίδρυση σχολής Αετού και Αλεξίπτωτου Πλαγιάς με τον ίδιο εκπαιδευτή και φυσικά την κατασκευή του πρώτου εξ’ ολοκλήρου ελληνικού αεροσκάφους του Jodel D.9. Συγκεκριμένα, το 1973 πέταξε το πρώτο Πειραματικό Αεροπλάνο στην Ελλάδα με στοιχεία Νηολογίου SX-AFX. Κατασκευάστηκε εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα από τον Πλάτωνα πάνω σε γαλλικά σχέδια. Λίγα χρόνια αργότερα σχεδίασε μόνος του και κατασκεύασε ένα πρωτοποριακό διεθνώς διθέσιο αμφίβιο ανεμόπτερο, στο οποίο η ΥΠΑ επίσης έδωσε άδεια πτήσεων.
Στις 26 Απριλίου του 1998, μια μέρα όπως όλες οι υπόλοιπες, κατά τη διάρκεια πτήσεων με παραπέντε της Σχολής που διατηρούσε ο Πλάτωνας, ο «αετός» του συγκρούστηκε εν πτήση με τον αετό ενός μαθητή του. Από την πτώση αυτή, ο μαθητής δεν έπαθε σχεδόν τίποτα. Ο Πλάτωνας όμως τραυματίστηκε πολύ σοβαρά στο κεφάλι και μεταφέρθηκε στο Θριάσιο Νοσοκομείο. Από την εγχείρηση, σώθηκε μεν η ζωή του, όμως νεκρώθηκε εντελώς το νευρικό του σύστημα. Ο Πλάτωνας έμεινε ουσιαστικά "φυτό", ακινητοποιημένος και αμίλητος σε ένα κρεβάτι για 13 ολόκληρα χρόνια. Αλλά έστω και σε αυτή την κατάσταση, έμεινε στη ζωή χάρη στην φροντίδα της ηλικιωμένης μητέρας του. Τεράστια ήταν η βοήθεια από τους μαθητές, τους φίλους και τους συναδέλφους του, που δεν τον ξέχασαν και καθ’ όλη αυτή τη διάρκεια στήριξαν τη μητέρα του ηθικά, οικονομικά και πρακτικά, με όποιον τρόπο μπορούσαν.
Δεν είναι η, μακρινή έστω, συγγένειά μου με τον Πλάτωνα που με έκανε να γράψω αυτά τα δυο λόγια. Είναι η ελάχιστη υποχρέωση όλης της αεροπορικής οικογένειας να τον μνημονεύει. Οι περισσότεροι φίλοι, γνωστοί, συνάδελφοι, με το πέρασμα του καιρού τον "ξέχασαν", ίσως γιατί δεν θα το άντεχαν να βλέπουν στην κατάσταση που βρισκόταν μετά το ατύχημα. Η ελληνική αεροπορία και η αεροπορική οικογένεια όμως δεν πρόκειται να τον ξεχάσει, γιατί χωρίς αυτόν δεν θα ήταν ποτέ η ίδια…
Καλό ταξίδι Πλάτωνα και... καλές πτήσεις!
