Hunting a Shadow
Business-Class-Member
Δε θα είναι ένα ακόμα διαπλανητικό τριπ ριπορτ, γιατί αν τα προηγούμενα τα ολοκλήρωνα σε 1-2 χρόνια από την ημερομηνία που γινανε, το συγκεκριμένο με τον όγκο δουλειάς που έχω εδώ και 10 μήνες, θα σας το γράφω από κάποιο γηροκομείο 50 χρόνια μετά, με όσα θα θυμάμαι από το Αλτσχάιμερ που ήδη με χτυπάει σε ξεκούδουνες φάσεις. Επίσης δεν έχει ούτε φωτογραφίες, το λέω για όποιον κουράζεται με συνεχές κείμενο.
Θα γράψω μόνο σε μορφή bullets τις εντυπώσεις από κάθε σκέλος. Πάμε:
-ΑΤΗ-LRH: OK, τί να θυμάμαι από δαύτο; Τα γνωστά ερείπια 767 της ΒΑ, με άλλα καθίσματα δερμάτινα άλλα υφασμάτινα, με κεντρικές οθόνες (τα παλιά σταθερά γομάρια, ούτε καν lcd), φαϊ της συμφοράς και απλά αναμονή να φτάσω στο Χίθροου. Προτιμήστε τους γλάρους, δυστυχώς.
-LHR-EWR: Και πάλι 767, αλλά από τα καλά της ΒΑ. Με προσωπική οθόνη, μια επιλογή από περίπου 15 ταινίες, και μια παρέα Ισλανδών δεξιά μου, αριστερά μου και πίσω μου που με προεξάρχουσα την 120 κιλών διπλανή μου φωνάζανε ασύστολα, σε σημείο να παρακαλάω να έχω δίπλα μου μωρό που να κλαίει παρά αυτή (και τους άλλους). Με ακουστικά μουσικής και ένταση στο full όχι μόνο ακουγόταν η Ισλανδή, αλλά αν ήξερα και τη γλώσσα τους θα καταλάβαινα και τί έλεγε. Δε νύσταζα, αλλά και να νύσταζα, πώς σκατά κοιμάσαι αγκαλιά με τους Ισλανδούς; Φάγαμε, δε θυμάμαι τί φάγαμε, και για να μη θυμάμαι δε φάγαμε και τίποτα το ιδιαίτερο.
-EWR- YVR: Η μεγαλύτερη και διπλά απογοήτευση του ταξιδιού αυτού: πρώτον, γιατί το συγκεκριμένο σκέλος το περίμενα όσο κανέναν άλλο, διότι το είχα κλείσει με Cathay Pacific, που κάνει το δρομολόγιο ΗΚΚ-JFK-YVR με Α333. Μάλιστα το είχα πληρώσει και κατάτι ακριβότερα (κανα 150ρι) διότο το κίνητρο ήταν ισχυρό. Και 7 ώρες πριν την πτήση, λαμβάνω ένα ανεπιθύμητο τηλεφώνημα: η πτήση λόγω των τυφώνων στο Χονγκ Κονγκ ακυρώθηκε. Οι επιλογές για απευθείας πτήση (δε συζητούσα transit) ήταν ή ξανά με Cathay Pacific την επόμενη μέρα ίδια ώρα (11 το βράδυ) αλλά δεν υπήρχε η εγγύηση ότι γινότανε, λόγω και πάλι των τυφώνων, ή με Air Canada την επόμενη μέρα στις 7 το πρωί. Με δεδομένο ότι πήγαινα Βανκούβερ για 5 μέρες να δω την αδερφή μου που είχα να δω σχεδόν 3 χρόνια, παραμέρισα τον aviation enthousiasm για χάρη της πρακτικότητος. Έτσι, επιβιβάστηκα στην πρωινή της Air Canada.
Κι εδώ έρχεται η 2η απογοήτευση: Η πτήση 6,5 ωρών από Νέα Υόρκη στο Βανκούβερ ήταν με τί λέτε; Με A319. Τρία δέκα εννιά, ολογράφως. Όπως κι αν το διάβαζα στο eticket πάλι ίδιο έβγαινε. Αν με ρωτούσες δεν ήξεραν καν ότι ένα 319 μπορεί να κάνει πτήση 6,5 ωρών. Στα κομμάτια, έστω. Το πρωί στο τσεκιν, συνειδητοποιώ ότι πρέπει να πληρώσω ΚΑΙ για αποσκευή 25 δολλάρια. Όχι δεν ήταν δεύτερη αποσκευή. Στην Air Canada πληρώνεις από την πρώτη αποσκευή όταν ταξιδεύεις οπουδήποτε εντός Καναδά και ΗΠΑ. Εκτός κι αν αποδείξεις ότι έχεις έρθει από αλλού. Αλλά οι αποδείξεις εκείνες δεν υπήρχαν πια, ή έπρεπε να μπω στο ίντερνετ να τις βρω, και τρέχα κυνήγα. Έστειλα πάντως χτες γράμμα στην cathay pacific, διότι αυτό δεν είναι δική μου ευθύνη να πληρωθεί.
Το αεροπλάνο άνετο, οι επιλογές IFE καλές, αλλά: διψάς; Πλήρωσε. Πεινάς; Πλήρωσε. Θέλεις ακουστικά για το IFE; Πλήρωσε. Μέχρι τώρα από national carriers μόνο τη SAS έχω σαν παράδειγμα πολιτικής του ‘πληρώνεις και για το νερό σου΄. Και η Air Canada στο κουρμπέτι.
Και για να κλείσει ευχάριστα όλο το journey, ο Θεός εισάκουσε τις προσευχές μου στο προηγούμενο σκέλος που παρακαλούσα για ένα μωρό να κλαίει αντί για Ισλανδούς και μου έφερε σε ετούτη την πτήση και στην ακριβώς από πίσω σειρά ένα γλυκύτατο πλάσμα που φρόντισε να κάνει τη δουλειά που ξέρει καλά σε όλη τη διάρκεια της πτήσης, βάζοντας τα δυνατά του. Τα κατάφερε.
-YVR – CDG: Το συγκεκριμένο σκέλος είχε κλειστεί αρχικά με Cathay Pacific μέχρι JFK, αναμονή 7 ώρες και JFK-CDG με Αmerican Airlines. Και αν η ΑΑ δεν είναι ιντριγκαδόρικη, η Cathay θα ήταν. Αλλά όταν πλησίαζε ο καιρός και συνειδητοποίησα την ταλαιπωρία, με δεδομένο ότι πήγαινα στη Γαλλία για ένα γάμο και δε με έπαιρνε να είναι όρθιο πτώμα, κατέληξα να μείνω άλλη μια νύχτα Βανκούβερ (ισοφαρίζοντας εκείνη που έχασα, αλλά τότε που το έκλεινα δε το ήξερα) και να φύγω απευθείας με Air Transat, φτάνοντας την ίδια μέρα και ώρα με την προηγούμενη επιλογή. Και την Cathay Pacific θα τη χρησιμοποιούσα μόνο στο πήγαινε δε πειράζει (που να ξερα τότε...)
Η Airtransat ήταν η ευχάριστη έκπληξη του ταξιδιού. Το Α333 είναι από τα ανανεωμένα στην καμπίνα τους (έχουν ξεκινήσει αλλά θα ολοκληρωθούν σε βάθος 2ετίας όλα τα αεροσκάφη). Η καμπίνα λοιπόν έλαμπε σητν κυριολεξία. Ακόμα και τα φώτα είχαν ένα κάτι. Τα καθίσματα ήταν μεν λίγο στενά, ωστόσο ο χώρος μπροστά για τα πόδια ήταν ατελείωτος. Ήμουν προετοιμασμένος για το εντελώς ανάποδο σε θέμα άνεσης, αλλά διαψεύστηκα πανηγυρικά. Ειλικρινα δε ξέρω πόσες ίντσες ήταν αλλά τέτοιο χώρο είχα βρει για να καταλάβετε στο Premium Economy της UA. Για το IFE, Η οθόνη είχε συμπεριφορά τάμπλετ (προσωπικά δεν είχα ξανά τέτοια εμπειρία, δε ξέρω αν παίζει κι αλλού), ενώ αρκετές από τις ταινίες είχαν επιλογή για υπότιτλους στα...ελληνικά.
Μειονεκτήματα; Οι αεροσυνοδοί χωρίς να είναι αγενείς, ήταν εντελώς τυπικοί. Το φαγητό ενώ υπήρχαν 3 επιλογές, επειδή σερβιριστήκαμε από τους τελευταίους είχε μείνει μόνο μία επιλογη: Κοτόπουλο με κάρι. Να θυμίσω ότι η αντοχή μου σε οτιδήποτε είναι έστω και μια στάλα καυτερό είναι μηδενική. Κάποια στιγμή στα meal requests ανάμεσα σε χορτοφάγους, gluten free και δε ξέρω κι εγώ τί άλλο, πρέπει να μεριμνήσουνε και για spicy-free γεύματα.
CDG-ATH: Mε Α321 της Α3. Ε βαριέμαι, κάποια στιγμή στη ζωή σας έχετε μπει ή θα μπείτε σε τέτοιο. Το μόνο αξιοπρόσεκτο, στο checkin είχα δυνατότητα να κλείσω στη 2Α, όπως και έκανα, και είχα ενδεχομένως λίγο καλύτερο seat pitch. Και την κουρτίνα μπροστά μου βέβαια.
Αυτά τα ολίγα παιδιά, ζητώ συγνώμη αν το συγκεκριμένο ήταν κολοβό, χωρίς πολλές λεπτομέρειες, χωρίς φωτογραφίες και χωρίς το δικό μου στυλ γραφής. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι δεν είχε και εταιρείες/αεροδρόμια που να μου δώσουν υλικό για αντίστοιχη περιγραφή, αλλά αν είχα χρόνο θα μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερο.
Καλή σεζόν να έχουμε με πολλά ταξίδια.
Θα γράψω μόνο σε μορφή bullets τις εντυπώσεις από κάθε σκέλος. Πάμε:
-ΑΤΗ-LRH: OK, τί να θυμάμαι από δαύτο; Τα γνωστά ερείπια 767 της ΒΑ, με άλλα καθίσματα δερμάτινα άλλα υφασμάτινα, με κεντρικές οθόνες (τα παλιά σταθερά γομάρια, ούτε καν lcd), φαϊ της συμφοράς και απλά αναμονή να φτάσω στο Χίθροου. Προτιμήστε τους γλάρους, δυστυχώς.
-LHR-EWR: Και πάλι 767, αλλά από τα καλά της ΒΑ. Με προσωπική οθόνη, μια επιλογή από περίπου 15 ταινίες, και μια παρέα Ισλανδών δεξιά μου, αριστερά μου και πίσω μου που με προεξάρχουσα την 120 κιλών διπλανή μου φωνάζανε ασύστολα, σε σημείο να παρακαλάω να έχω δίπλα μου μωρό που να κλαίει παρά αυτή (και τους άλλους). Με ακουστικά μουσικής και ένταση στο full όχι μόνο ακουγόταν η Ισλανδή, αλλά αν ήξερα και τη γλώσσα τους θα καταλάβαινα και τί έλεγε. Δε νύσταζα, αλλά και να νύσταζα, πώς σκατά κοιμάσαι αγκαλιά με τους Ισλανδούς; Φάγαμε, δε θυμάμαι τί φάγαμε, και για να μη θυμάμαι δε φάγαμε και τίποτα το ιδιαίτερο.
-EWR- YVR: Η μεγαλύτερη και διπλά απογοήτευση του ταξιδιού αυτού: πρώτον, γιατί το συγκεκριμένο σκέλος το περίμενα όσο κανέναν άλλο, διότι το είχα κλείσει με Cathay Pacific, που κάνει το δρομολόγιο ΗΚΚ-JFK-YVR με Α333. Μάλιστα το είχα πληρώσει και κατάτι ακριβότερα (κανα 150ρι) διότο το κίνητρο ήταν ισχυρό. Και 7 ώρες πριν την πτήση, λαμβάνω ένα ανεπιθύμητο τηλεφώνημα: η πτήση λόγω των τυφώνων στο Χονγκ Κονγκ ακυρώθηκε. Οι επιλογές για απευθείας πτήση (δε συζητούσα transit) ήταν ή ξανά με Cathay Pacific την επόμενη μέρα ίδια ώρα (11 το βράδυ) αλλά δεν υπήρχε η εγγύηση ότι γινότανε, λόγω και πάλι των τυφώνων, ή με Air Canada την επόμενη μέρα στις 7 το πρωί. Με δεδομένο ότι πήγαινα Βανκούβερ για 5 μέρες να δω την αδερφή μου που είχα να δω σχεδόν 3 χρόνια, παραμέρισα τον aviation enthousiasm για χάρη της πρακτικότητος. Έτσι, επιβιβάστηκα στην πρωινή της Air Canada.
Κι εδώ έρχεται η 2η απογοήτευση: Η πτήση 6,5 ωρών από Νέα Υόρκη στο Βανκούβερ ήταν με τί λέτε; Με A319. Τρία δέκα εννιά, ολογράφως. Όπως κι αν το διάβαζα στο eticket πάλι ίδιο έβγαινε. Αν με ρωτούσες δεν ήξεραν καν ότι ένα 319 μπορεί να κάνει πτήση 6,5 ωρών. Στα κομμάτια, έστω. Το πρωί στο τσεκιν, συνειδητοποιώ ότι πρέπει να πληρώσω ΚΑΙ για αποσκευή 25 δολλάρια. Όχι δεν ήταν δεύτερη αποσκευή. Στην Air Canada πληρώνεις από την πρώτη αποσκευή όταν ταξιδεύεις οπουδήποτε εντός Καναδά και ΗΠΑ. Εκτός κι αν αποδείξεις ότι έχεις έρθει από αλλού. Αλλά οι αποδείξεις εκείνες δεν υπήρχαν πια, ή έπρεπε να μπω στο ίντερνετ να τις βρω, και τρέχα κυνήγα. Έστειλα πάντως χτες γράμμα στην cathay pacific, διότι αυτό δεν είναι δική μου ευθύνη να πληρωθεί.
Το αεροπλάνο άνετο, οι επιλογές IFE καλές, αλλά: διψάς; Πλήρωσε. Πεινάς; Πλήρωσε. Θέλεις ακουστικά για το IFE; Πλήρωσε. Μέχρι τώρα από national carriers μόνο τη SAS έχω σαν παράδειγμα πολιτικής του ‘πληρώνεις και για το νερό σου΄. Και η Air Canada στο κουρμπέτι.
Και για να κλείσει ευχάριστα όλο το journey, ο Θεός εισάκουσε τις προσευχές μου στο προηγούμενο σκέλος που παρακαλούσα για ένα μωρό να κλαίει αντί για Ισλανδούς και μου έφερε σε ετούτη την πτήση και στην ακριβώς από πίσω σειρά ένα γλυκύτατο πλάσμα που φρόντισε να κάνει τη δουλειά που ξέρει καλά σε όλη τη διάρκεια της πτήσης, βάζοντας τα δυνατά του. Τα κατάφερε.
-YVR – CDG: Το συγκεκριμένο σκέλος είχε κλειστεί αρχικά με Cathay Pacific μέχρι JFK, αναμονή 7 ώρες και JFK-CDG με Αmerican Airlines. Και αν η ΑΑ δεν είναι ιντριγκαδόρικη, η Cathay θα ήταν. Αλλά όταν πλησίαζε ο καιρός και συνειδητοποίησα την ταλαιπωρία, με δεδομένο ότι πήγαινα στη Γαλλία για ένα γάμο και δε με έπαιρνε να είναι όρθιο πτώμα, κατέληξα να μείνω άλλη μια νύχτα Βανκούβερ (ισοφαρίζοντας εκείνη που έχασα, αλλά τότε που το έκλεινα δε το ήξερα) και να φύγω απευθείας με Air Transat, φτάνοντας την ίδια μέρα και ώρα με την προηγούμενη επιλογή. Και την Cathay Pacific θα τη χρησιμοποιούσα μόνο στο πήγαινε δε πειράζει (που να ξερα τότε...)
Η Airtransat ήταν η ευχάριστη έκπληξη του ταξιδιού. Το Α333 είναι από τα ανανεωμένα στην καμπίνα τους (έχουν ξεκινήσει αλλά θα ολοκληρωθούν σε βάθος 2ετίας όλα τα αεροσκάφη). Η καμπίνα λοιπόν έλαμπε σητν κυριολεξία. Ακόμα και τα φώτα είχαν ένα κάτι. Τα καθίσματα ήταν μεν λίγο στενά, ωστόσο ο χώρος μπροστά για τα πόδια ήταν ατελείωτος. Ήμουν προετοιμασμένος για το εντελώς ανάποδο σε θέμα άνεσης, αλλά διαψεύστηκα πανηγυρικά. Ειλικρινα δε ξέρω πόσες ίντσες ήταν αλλά τέτοιο χώρο είχα βρει για να καταλάβετε στο Premium Economy της UA. Για το IFE, Η οθόνη είχε συμπεριφορά τάμπλετ (προσωπικά δεν είχα ξανά τέτοια εμπειρία, δε ξέρω αν παίζει κι αλλού), ενώ αρκετές από τις ταινίες είχαν επιλογή για υπότιτλους στα...ελληνικά.
Μειονεκτήματα; Οι αεροσυνοδοί χωρίς να είναι αγενείς, ήταν εντελώς τυπικοί. Το φαγητό ενώ υπήρχαν 3 επιλογές, επειδή σερβιριστήκαμε από τους τελευταίους είχε μείνει μόνο μία επιλογη: Κοτόπουλο με κάρι. Να θυμίσω ότι η αντοχή μου σε οτιδήποτε είναι έστω και μια στάλα καυτερό είναι μηδενική. Κάποια στιγμή στα meal requests ανάμεσα σε χορτοφάγους, gluten free και δε ξέρω κι εγώ τί άλλο, πρέπει να μεριμνήσουνε και για spicy-free γεύματα.
CDG-ATH: Mε Α321 της Α3. Ε βαριέμαι, κάποια στιγμή στη ζωή σας έχετε μπει ή θα μπείτε σε τέτοιο. Το μόνο αξιοπρόσεκτο, στο checkin είχα δυνατότητα να κλείσω στη 2Α, όπως και έκανα, και είχα ενδεχομένως λίγο καλύτερο seat pitch. Και την κουρτίνα μπροστά μου βέβαια.
Αυτά τα ολίγα παιδιά, ζητώ συγνώμη αν το συγκεκριμένο ήταν κολοβό, χωρίς πολλές λεπτομέρειες, χωρίς φωτογραφίες και χωρίς το δικό μου στυλ γραφής. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι δεν είχε και εταιρείες/αεροδρόμια που να μου δώσουν υλικό για αντίστοιχη περιγραφή, αλλά αν είχα χρόνο θα μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερο.
Καλή σεζόν να έχουμε με πολλά ταξίδια.
