Λένε πολλοί ότι το αεροπορικό ταξίδι έχει μετατραπεί σε κάτι σαν ΚΤΕΛ, αλλά σε όσα ΚΤΕΛ έχω μπει τελευταία έχω νιώσει περισσότερη άπλα και άνεση απ' ότι στα περισσότερα αεροπορικά μου ταξίδια.
Δίνω πολύ μεγάλη σημασία στον σεβασμό του προσωπικού μου χώρου και είναι φυσικό και επόμενο να νιώθω περίεργα όποτε βρίσκομαι σε έναν μεταλλικό (συνθετικό εσχάτως) σωλήνα με μικροσκοπικά παραθυράκια κι άλλους 180 με κάθε λογής συμπεριφορά· από την χειρότερη μέχρι την καλύτερη.
Πρέπει να είμαι ο λιγότερο ενοχλητικός συνεπιβάτης απ' όλους. Ακούω μουσική στα ακουστικά, η κύστη μου αντέχει μισή μέρα, διαβάζω, κοιτάω έξω από το παράθυρο, και δεν χρησιμοποιώ την ανάκλιση γιατί ξέρω πόσο άθλια είναι η αίσθηση του καθίσματος στα 10 εκατοστά από το πρόσωπό σου όταν ο μπροστινός αποφασίσει να απλωθεί επειδή έτσι ένιωσε. Δικαίωμά του. Καμιά φορά σκουντάω και ζητώ ευγενικά. Κάποιες φορές εισακούομαι, κάποιες όχι. Δεν πειράζει, καλή καρδιά.
Εύχομαι σε όλους να νιώθουν όμορφα στο ταξίδι τους, όσο κι αν μερικοί με τις πράξεις τους φροντίζουν να μην νιώθω όμορφα εγώ στο δικό μου. Το εύχομαι ακόμα και σε αυτούς που δεν δέχονται καν συζήτηση και ανεμίζουν την αποψάρα τους λες κι εμείς οι ήσυχοι, εσωστρεφείς, ευγενικοί επιβάτες είμαστε υποχρεωμένοι να ανεχόμαστε τον κάθε αγενή.
Η ανοχή μας δεν είναι συμφωνία. Απλώς πολλές φορές κρίνουμε ότι δεν αξίζει τον κόπο να μαλώσουμε με τον νταή, τον αγενή ή τον κακομαθημένο. Μόλις προσγειωθούμε εγώ θα έχω πάλι τη δυνατότητα να αναπνεύσω και να απολαύσω το ταξίδι μου. Αλλά ο άλλος θα συνεχίσει μέρα-νύχτα να είναι νταής, αγενής και κακομαθημένος.
Υ.Γ.
Η εμπειρία κάποιες φορές οδηγεί σε σοφία και κάποιες φορές σε αλαζονεία. Προσοχή στη δεύτερη κατηγορία. Ειδικά όταν απουσιάζουν εντελώς η ενσυναίσθηση και η ευγένεια.
