Ενοχλητικοί Συνεπιβάτες

[dimitris chatz]

Καλα κανουμε και εχουμε γνωμη που(πρεπει να) ειναι σεβαστη και οποιος διαφωνει να το πει με ομορφο τροπο!

Στο θεμα μας, μια φορα μου εχει τυχει σχολικη εκδρομη απο Λαρνακα για Θεσσαλονικη(ημουνα στρατό, κουρασμενος, πηγαινα με αδεια να δωσω μαθημα για την εξεταστικη) και εφαγα κλωτσιες απο το πισω καθισμα, τα γονατα μου λιγο ελειψε να σπασουν απο το μπροστινο τερας που κουνιοταν περα δωθε, δασκαλοι και (φυσικα) ιπταμενο προσωπικο των Κυπριακων απλοι παρατηρητες!

Τι να πεις ομως, εκατσα στη θεση μου, επιασα κουβεντα για το σχολει με τα δυο πιτσιρικια διπλα μου( οταν καθονταν στις θεσεις τους) και περασε η ωρα..
Παιδια ειναι ακομα, θα μαθουν κι αυτα, οταν βρεθουν σε αναλιγη θεση.
Γενικα παντως η ηλιθια συμπεριφορα στο αεροπλανο εχω την εντυπωση οτι ειναι αποτελεσμα νευρικοτητας και ανασφαλειας, αλλα κυριως, ελλειψης αεροπορικης και μη παιδειας..

 

[d|m|tr|s]

Χωρίς να γίνουν ενοχλητικοί για μένα, ορισμένα τραγελαφικά, που σε κάνουν να νομίζεις αν εσύ είσαι απλά ο χαζός της υπόθεσης ή αν απλά είσαι υπερβολικός.


Πτήση A3 541, 10-12-2013, DUS-SKG-ATH, επιβίβαση στο DUS: "παρακαλούνται να επιβιβαστούν πρώτοι οι επιβάτες με θέσεις στις σειρές 17 έως 34", μπούγιο οι Ελληνάρες λες και το αεροπλάνο θα φύγει χωρίς αυτούς, "παρακαλώ πρώτα οι επιβάτες με θέσεις στις σειρές 17-34" να επιμένει η υπάλληλος στην πύλη και να δυσανασχετούν οι έξυπνοι.

Το ίδιο σκηνικό σε πολλές πτήσεις από ATH, μόνο που εκεί οι έξυπνοι της υπόθεσης μπαίνουν έτσι κι αλλιώς χωρίς να νοιάζεται, τις περισσότερες φορές, κανένας.


Η ίδια πτήση 541, προσέγγιση στη Θεσσαλονίκη, ακούγονται 4-5 ήχοι μηνύματος από το ίδιο κινητό 2-3 σειρές μπροστά. Εγώ μάλλον πρέπει να είμαι χαζός που το έκλεισα, βάσει κανονισμών. Μπάτε σκύλοι αλέστε.

Ίδια πτήση, άφιξη στη θέση στάθμευσης, δευτερόλεπτα πριν σταματήσει εντελώς το αεροσκάφος, το μισό αεροπλάνο όρθιο και μπάρμπας γύρω στα 70, μάγκας βαρύς κι ασήκωτος (τα καλύτερα παιδιά πήρε η ξενιτιά...), να πηγαίνει γρήγορα προς την έξοδο.
-Μα πού πάτε; λέει η αεροσυνοδός.
-Ε, δε θα βγούμε;
-Μα το αεροπλάνο δεν έχει ακόμα σταματήσει κύριε, καθίστε κάτω σας παρακαλώ!

Παραδίπλα, επιβάτης ίδιας ηλικίας, όχι μάγκας, ούτε βαρύς κι ασήκωτος, με προορισμό την Αθήνα (το αεροπλάνο συνέχιζε), παίρνει τις χειραποσκευές από τα overhead και ετοιμάζεται να κατέβει. Μετά τη δεύτερη ανακοίνωση από το πλήρωμα, να παραμείνουν μέσα οι επιβάτες που συνεχίζουν για Αθήνα, το μετανιώνει, ξαναβάζει τις αποσκευές στα ντουλάπια και κάθεται στη θέση του.


Και το καλύτερο φυσικά το είπε επιβάτης που καθόταν 2 θέσεις πιο πίσω από μένα, συζητώντας με φίλο του:
-Κοίτα από τι αεροδρόμιο φύγαμε (DUS) και σε τι αεροδρόμιο φτάσαμε (SKG).
-Άσε, 10 χρόνια το φτιάχνουν και ακόμα δεν έχει τελειώσει.
-Άμα το φτιάχνουν 10 χρόνια, έπρεπε να έχει γίνει Heathrow...! :twisted:

 

[AirFlightTravels]

Έλληνες στα αεροδρόμια…
Αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης. Πτήση για Κων/πολη και στην πύλη μετά την Σένγκεν υπάρχουν ελάχιστοι επιβάτες. Χάρηκα γιατί θα μπορούσα να διαλέξω θέσεις. Αφού ξεκίνησε η επιβίβαση όλο και περισσότεροι ερχόντουσαν. Είμαστε πια στο αεροπλάνο καθίσαμε και βλέπαμε ακόμη λεωφορειάκια να έρχονται. Ακριβώς 2 λεπτά μετά την ώρα της αναχώρησης ήρθε ένα λεωφορείο με αρκετό κόσμο κοντά στα 25 άτομα, και 5 λεπτά μετά ένα ακόμη με 7-8 άτομα. Να πω ότι είχε καμιά κοντινή πτήση πιο πριν και δε πρόλαβαν; Η να πω ότι άργησε η επιβίβαση ή το αεροπλάνο; Αλλά τίποτε από αυτά δεν είχε γίνει. Το αεροπλάνο γέμισε με 99% πληρότητα και μάλιστα το την τελευταία στιγμή! Είμαστε τώρα σε διεθνές αεροδρόμιο με μεγάλη επιβατική κίνηση. Μετά τους ελέγχους γίνεται πανικός. Καθόμαστε σε ένα τυχαίο gate ήσυχο σχετικά μέχρι να περάσει η ώρα και το μόνο που ακούγαμε ήταν… οι έλληνες! Στην αρχή 2 νεαρές κοπέλες που μιλούσαν στην ίδια πύλη για τη δουλειά τους και το άχρηστο το αφεντικό. Είχε κόσμο αλλά εμείς οι έλληνες ακουγόμαστε. Κόσμος περνάει, κόσμος έρχεται… Ξαφνικά και ενώ πίσω μας περνάει αρκετός κόσμος και ακούς τη βαβούρα της πολυκοσμίας μαζί με τις ανακοινώσεις, πάλι ελληνικά. Ήταν η πτήση για Αθήνα. Ενώ περνούσαν τόσοι και τόσοι, μόνο εμείς ακουγόμαστε αρκετά. Ίσως είναι και η γλώσσα που την αντιλαμβανόμαστε αλλά ίσως και η νεοκουλτούρα μας πια. Ξαφνικά ανάμεσα στις δεκάδες ανακοινώσεις αρχίζει και φωνάζει ονόματα, αρκετά ονόματα ελληνικά για την πτήση της Αθήνας. Στην αρχή 7-8, μετά 4-5 και τέλος τα ίδια 3 ονόματα. Πάντα της τελευταίας στιγμής σκέφτηκα. Ανακοινώθηκε λοιπόν και η πύλη μας οπότε πήγαμε μέχρι να επιβιβαστούμε. Δίπλα μας στη δική μας πύλη η πτήση για Λονδίνο. Ο κόσμος φυσιολογικός και από όλες τις πλευρές της γης. Εμείς τώρα… Μια κυρία κάπου στα 50, στο διπλανό κάθισμα άρχισε να σχολιάζει στο τηλέφωνο σε κάποια φίλη της το αεροδρόμιο και την συμπεριφορά των υπαλλήλων και να το συγκρίνει με το δικό μας στη Θεσσαλονίκη και τους ευγενέστατους και υπάκουος υπαλλήλους. Άγνωστοι μεταξύ μας όσοι την ακούγαμε κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον με απορία, ενώ κάποιοι γέλασαν. Χαμός, χάνεσαι, πρώτη φορά με έβαλαν να βγάλω τα παπούτσια μου, η καρέκλα που κάθομαι είναι σκληρή, πανικός, αγενείς υπάλληλοι, χάλια καταστήματα και φαγητό κτλ. Γενικότερα στην πύλη αυτή τα ντεσιμπέλ ήταν ανεβασμένα καθώς όλο και κάποιος έβλεπε κάποιον γνωστό του, όλο και πιο δυνατά μιλούσαμε. Αυτοί είμαστε! Δεν είναι κακό για μένα αρκεί να σεβόμαστε τον διπλανό μας. Πράγμα που δεν έγινε στο αεροπλάνο, καθώς αφού βρήκαμε την θέση μας και καθίσαμε φορτώσαμε τις χειραποσκευές στην θέση τους. Έλα μου που δεν βόλευε η βαλίτσα μου τον πισινό μου και την πέταξε κάτω. Δεν την κατέβασε, την πέταξε! Δεν κατάλαβα ότι είναι η δική μου, απλά άκουσα το ντουκ. Τώρα τι να κάνω; Ακούω που εξηγεί στην γυναίκα του ότι αυτή είναι η διαδικασία. Όταν υπάρχει πάνω από το κεφάλι του βαλίτσα την πετάς κάτω και φωνάζεις την «δούλα» αεροσυνοδό να την τακτοποιήσει. Που και όταν πέρασε της είπε δεν ξέρω ποιανού είναι απλά ήταν πάνω από το κεφάλι μου, που στην πραγματικότητα δεν ήταν απλά έπρεπε να μπει η δική του τεράστια βαλίτσα. Όταν τον ρώτησα γιατί έστω δε ρώτησε ποιανού είναι, η αν ήξερε τι αντικείμενα έχω μέσα και την πετάει, απλά μου είπε ότι εγώ έπρεπε να τον ρωτήσω. Ακόμη αναρωτιέμαι για ποιο πράγμα… Γιατί η βαλίτσα ήταν και πάνω από το κεφάλι μου αλλά είχε κενό παντού. Τι να πεις; Όταν άνθρωποι στα 50 τους δεν έχουν μάθει τρόπους, πως μπορώ εγώ στα 26 να τον διορθώσω; Μάλιστα ήθελε να μιλήσει με αρκετά νεύρα. Τον ευχαρίστησα για τους τρόπους του και τον άφησα να παραμιλάει. Έλληνες σχολιάζει μια όμορφη κοπελίτσα στο διπλανό κάθισμα. Τέλος αφού φτάσαμε στο δικό μας αεροδρόμιο και πρέπει να περάσουμε τον έλεγχο της αστυνομίας, με 4 άτομα στα γραφειάκια τους, τίποτα δεν κουνιόνταν. Ουρά και αρκετή ώρα στην αναμονή χωρίς λόγο, ή μάλλον γιατί αυτοί που δουλεύουν εκεί ανήκουν ακόμη στο δημόσιο. Μπροστά μας ένας πατέρα με ένα ανήσυχο παιδάκι να κλαίει, κανείς μα κανείς δεν έκανε το ορίστε στο αυτονόητο, μέχρι που κάποιος νεαρός ξένος τον φώναξε από την παραδίπλα πλευρά. Σε αυτούς όμως τους ελέγχους είδα μια διαφορά. Οι ξένοι την ταυτότητα μας την πέρασαν από μηχάνημα υπεριώδους ακτινοβολίας, την είδε στο φως και την καταχώρησε στο σύστημα. Εδώ σε μας; Την έπιασε και είπε πέρνα! Μάλλον τα μάτια των δικών μας αστυνομικών είναι σαν αυτά του αστυνόμου Σαϊνη. Μπορεί να ακούγονται υπερβολικά αλλά είναι και λίγα μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν. Ίσως κάποια μέρα θα πρέπει να μοιράζουν μαζί με το εισιτήριο κανονισμούς συμπεριφοράς. Μακάρι στο μέλλον να δούμε λίγο και την ανθρώπινη πλευρά μας…

 

[d|m|tr|s]

Ωραία, την τελευταία φορά λοιπόν ήμουν εγώ ο ενοχλητικός ή καλύτερα κάφρος (έτσι για να τα λέμε όλα).
Προσπαθώ να βάλω τη χειραποσκευή μου στο overhead και μια κυρία που στεκόταν δίπλα μου λέει: "Μπορείτε να βάλετε και το μπουφάν μου πάνω από την αποσκευή σας;" Απαντάω "φυσικά, αφού βάλω πρώτα το δικό μου". Τελικά το δικό μου έπιασε αρκετό χώρο και δε χώρεσε το δικό της και το βόλεψε η ίδια κάπου αλλού.

 

[d|m|tr|s]

Ζευγάρι μεσήλικων Γερμανών μπροστά μου στο SKG τσεκάρει αποσκευή για DUS, βάρους 35 kg. Τους εξηγεί, λοιπόν, η κοπέλα στο counter ότι δεν μπορούν να τσεκάρουν αποσκευή τόσο βαριά και πρέπει να αφαιρέσουν 2 ή 3 κιλά (δε θυμάμαι ακριβώς) για λόγους υγείας και αντοχής του προσωπικού handling που θα σηκώσει την αποσκευή και ότι υπάρχει μέγιστο επιτρεπόμενο βάρος ανά κομμάτι παγκοσμίως για το συγκεκριμένο λόγο. "Μα θα πληρώσω τα επιπλέον κιλά" να ωρύεται η κυριούλα. Τους εξηγεί δεύτερη φορά το ίδιο πράγμα και τους προτρέπει να μεταφέρουν τα επιπλέον κιλά σε μια άλλη από τις αποσκευές που είχαν, αλλιώς δε θα μπορούσε να τους τσεκάρει τη συγκεκριμένη. Ξανά τα ίδια η Γερμανίδα και τελικά επιστρατεύτηκε Έλληνας που ήξερε Γερμανικά να μεταφράσει, γιατί μέχρι τότε η κουβέντα γινόταν στα Αγγλικά και το ζευγάρι μάλλον δεν είχε καταλάβει τίποτα.

Και αναρωτιέμαι: Τι στο καλό μπορεί να έχει μέσα μια αποσκευή για να ζυγίζει 35 kg??? Μία ίδιου όγκου που έχω, κατάφερα μια φορά να τη γεμίσω τόσο που με δυσκολία έκλεινε, έχοντας και 3 μεγάλα βιβλία μέσα και ζύγιζε 23,5 kg.

 

[d|m|tr|s]

Πρεζάκι γύρω στα 23-25, που μάλιστα καθόταν και δίπλα μου (πού να 'ξερα...) στην πτήση CGN-KVA, ανάβει τσιγάρο ενώ ακόμα κατέβαινε τη σκάλα του αεροσκάφους και συνεχίζει να περπατά δίπλα στο αεροπλάνο καπνίζοντας...!

 

[andreasl]

Και πως γνωρίζεις ότι είναι χρήστης ουσιών;

 

[diki1990]

Αυτή η κατάσταση είναι από τα χειρότερα για να σου μείνει το ταξίδι αξέχαστο.

 

[Leon_94]

Άπειρα τα περιστατικά που μου έχουν τύχει με ενοχλητικούς επιβάτες και όχι μόνο.
Θα σταθώ σε 2-3 μόνο, παραβλέποντας αυτά με τα μικρά πολύ ανήσυχα παιδάκια, με τους επιβάτες που έκαναν κατάληψη θέσεως μου επειδή ήταν ζευγάρι και δεν μπόρεσαν να βρουν θέσεις μαζί αρνούμενοι μάλιστα να μετακινηθούν, ή με κάποιους άλλους που νομίζουν ότι ο χώρος φύλαξης αποσκευών χειρός είναι για αποκλειστική χρήση των επιβατών που κάθονται ακριβώς από κάτω.
-----------------------------------------------------
FRA-ATH με LH πριν κάμποσα χρόνια. Μου έχει γίνει αναβάθμιση σε μπίζνες και δίπλα μου κάθεται ένας μεσήλικας Έλληνας που μιλάει ακατάπαυστα στο τηλέφωνο.
Δεν με ενοχλεί το γεγονός του ότι μιλάει στο τηλέφωνο ενώ το αεροπλάνο κοντεύει να απογειωθεί, απλά νυστάζω πολύ και θέλω να κοιμηθώ.
Δεν σταμάτησε ούτε με την απογείωση. Γυρίζω λοιπόν και εγώ με του λέω έντονα. «κλείστο επιτέλους αυτό το γ…. το τηλέφωνο» . Με κοίταξε αδιάφορα, κι ούτε μου έδωσε σημασία, ενώ συνέχισε να μιλάει έως ότου μετά από κάνα δυο λεπτά χάθηκε το σήμα.
Όταν φθάσαμε Αθήνα μήνα διαπίστωσα και ποιος ήταν αφού κάποιος τον αποκάλεσε με το όνομα του.. Μάλιστα σε κανα δυο μήνες ανέλαβε και …υπηρεσιακός πρωθυπουργός της χώρας μας.
------------------------------------
Πάνε πολλά χρόνια…. ΑΤΗ-CHQ με Α3. Μπαίνω από τους πρώτους και κάθομαι στην αγαπημένη μου θέση 30 Α. Στην 30 D έρχεται και κάθεται μια πολύ εντυπωσιακή κοπέλα απαράμιλλης ομορφιάς., απο αυτές που κολάζουν Αγιο. Από την κουβέντα που είχε με το πλήρωμα καμπίνας κατάλαβα ότι είναι και αυτή αεροσυνοδός η οποία έχει δώσει μεν παραίτηση, αλλά στην παρούσα πτήση είναι εκτός υπηρεσίας. Σε λίγο μπαίνει ο πιλότος από την πίσω πόρτα, την βλέπει και σταματά χαιρετώντας της και αρχίζοντας τα σαλιαρίσματα, αδιαφορώντας ότι εμπόδιζε την ομαλή διέλευση των επιβατών.
Έκατσε εκεί σαλιαρίζοντας μέχρι που γέμισε το αεροπλάνο. Μη με ρωτήσει κανείς γιατί μπήκε ο πιλότος από την πίσω πόρτα. Δεν ξέρω. Πιθανολογώ ότι κάποιος που ήξερε την αδυναμία του στην μικρή του σφύριζε ότι ταξιδεύει και ότι κάθεται στις πίσω θέσεις.
-----------------------------------------
Πτήση με KLM. Δεν θυμάμαι από που προς που. Σαν να μου φαίνεται ότι ήταν κάπου στον Περσικό κόλπο. Πτήση κάτι σαν DOH (η AUH) – BAH – AMS, ή κάτι τέτοιο. Μπαίνει μέσα ένα γκρουπ καμιά 30αρια Αμερικάνων στρατιωτών και αρχίζει να γίνεται η χάβρα των Ιουδαίων. Σε λίγο εμφανίζεται μια αεροσυνοδός απ’ αυτές που θυμίζουν βασανίστριες των SS και με 2 κουβέντες τους βάζει στην θέση τους. Μου έκανε εντύπωση που μετά την απογείωση ξαναπήγε προς το μέρος τους και ζήτησε από 2-3 που έπιναν κόκα κόλα από κάτι μπουκάλια του λίτρου να της τα δώσουν. Αδιαμαρτύρητα της τα έδωσαν και αυτή αφού τα μύρισε και είδε ότι ήταν πράγματι κόκα κόλα και όχι αλκοόλ τους τα γύρισε. Ευτυχώς κατέβηκαν στην BAH και δεν ήρθαν μέχρι το AMS γιατί όσο ναναι την φασαρία τους την έκαναν.
----------------------------------
Υπερατλαντική πτήση, Πάλι δεν θυμάμαι από πού προς που και έχοντας τελειώσει το δείπνο, ρίχνω το κάθισμα μου πίσω, για να πάρω κανα ύπνο. Με κτυπάει στον ώμο με το δάκτυλο του ο επιβάτης της πίσω θέσης και επιτακτικά μου ζητάει να γυρίσω το κάθισμα μου σε οριζόντια θέση. Δεν του μίλησα καν απλά γύρισα με ένα νεύμα του κεφαλιου μου του έγνεψα όχι. Μετά άρχισε να μου φωνάζει ότι δεν έχει χώρο για να δουλέψει με τον υπολογιστή του. Γύρισα και ευγενικά του είπα, ότι αν δεν έχει χώρο ας αγόραζε μπίζνες εισιτήριο. Δεν καταλάβαινε τίποτα και άρχισε να σπρώχνει το κάθισμα μου για να πάει μπροστά. Πάτησα το κουμπί και όταν ήρθε η αεροσυνοδός, απλά της έδειξα τον πίσω επιβάτη χωρίς να της πω τίποτα, και όταν αυτή τον ρώτησε τι συμβαίνει άρχισε να της λέει ιστορίες για αγρίους. Φυσικά τον έβαλε στην θέση του και δεν με ξαναενόχλησε μέχρι που φθάσαμε.
-----------------------------------
Πάρα πολλές φορές με έχουν ενοχλήσει -άθελα τους βέβαια- επιβάτες που καθόντουσαν πίσω όταν προσπάθησαν να παίξουν παιχνίδι στην οθόνη την οποία κτυπούσαν μετά μανίας με τα δάκτυλα. Δεν μπορούσαν προφανώς να φανταστούν ότι το κτύπημα αυτό του δακτύλου τους εγώ το ακούω σαν βροντή στο κεφάλι μου. Βέβαια μετά από ευγενική μου παράκληση να σταματήσουν, κανείς δεν το συνέχισε.

 

[Angel Aviation]

Δεν θα έλεγα ενοχλητικός, αλλά σίγουρα άγνοια.

Από CHQ-ATH, παπούλης από βουνό, με μικρή σχέση προφανώς με τα αεροπλάνα (χωρις να ειναι απαραίτητηα κακό) βρέθηκε (τυχαία σε έξοδο κινδύνου. Φυσικά ο εν λόγω κύριος ήταν εφοδιασμένος με διάφουρα καλούδια, μεταξύ των οποίων κάτι τσάντες με παξιμάδια, τα οποία τοποθέτησε για να μη σπάσουν κάτω από τα πόδια του. Έρχεται η αεροσυνοδός για το κλασσικό τροπάριο, οτι οι αποσκευές στην έξοδο κίνδύνου πρέπει να τοποθετηθούν στο ντουλάπι, κατα τη δάρκεια προς/απογείωσης, με τον παππού να ωρίεται οτι τα παξιμάδια θα σπάσουν, και δεν βλέπει κανέναν απολύτως λόγω να βγούν τα παξιμάδια από εκεί που είναι. Ρωτώντας την αεροσυνοδό να μάθει γιατί δεν επιτρέπεται τα παξιμάδια να βρίσκονται εκεί, ξεκινάει η απάντηση σε στυλ, "σε περίπτωση ατυχήματος..." και πριν προλάβει να τελειώσει την πρόταση, ο παππούς λέει, ¨κοπελιά...σε περίπτωση ατυχήματος, άστα να πάν στο διαολο".

Τελικά απλά έκατσε στην πίσω θέση που ήταν κενή και όλοι χαρούμενοι, και εγώ ακόμα πιο χαρούμενος που ειχα την διπλανή μου θέση άδεια.

--

Από τα πιο ενοχλητικά όμως ειναι οταν πηγαίνουν για business trip 5-6 άτομα από την ίδια εταιρία, οι οποίοι νιώθουν οτι ειναι σε έκδρομή και το αεροπλάνο ειναι το πούλμαν τους, όπου γενικά μετακινούνται, συζητάνε ο προς με τον πίσω, 10Α με τον 9F, κτλ. κτλ. και το μόνο που μένει ειναι να πάνε στον πιλότο να του δώσουν "κασέτα" για να βάλει από τα μεγάφωνα, οπου ανέμα από τα hit της εποχής θα πεταχτεί και ενας ύμνος του θρύλου, ή της πανάθας.