Για δες καιρό που διάλεξα (πάλι) να κάνω αντιπολίτευση....
Δεν νομίζω ότι πρέπει να επικεντρωθούμε στο 'πρόβλημα του αρθρογράφου που γουστάρει πολυτέλεια', αλλά στο πραγματικό πρόβλημα των legacy carriers στο προϊόν που λέγεται 'short-haul'. Δυστυχώς (ή μήπως ευτυχώς?) το ...πράγμα έγινε πολύ, μα πολύ βαρετό. Με κλειστά μάτια να κάνεις πρόβλεψη, αυτή θα είναι ένα Α320 (άντε, βάλτε το φάμιλι μέσα για να πέσουμε καλύτερα στην πρόβλεψη) ή κάποιο 737 NG. Εξέλιπαν τα MD, όπου να'ναι εκλείπουν τα AVRO, Fokker, κλπ κλπ. Μπορεί τα ...φάμιλι και τα NG να είναι μια και δύο γενιές προηγμένα σε σχέση με τα παλιά 727, 737-200, DC-9, αλλά όχι μόνο η κατάσταση είναι στάσιμη, το χειρότερο είναι ότι η απόσταση από τις low-cost είναι σχεδόν μηδέν. Kαι δεν προβλέπεται να αλλάξει. Για τα επόμενα ...30 χρόνια we are stuck with NEO, MAX και ό,τι άλλο φανταστούν οι κατασκευάστριες εταιρείες για να μην αλλάξουν, στην πράξη, την πετυχημένη τους συνταγή. Kαι αυτό το 'μενού' σερβίρουν και οι legacy και οι low-cost. 3-3 φορ έβερ αντ μπαι έβριουάν...
Και μάλιστα, αν προβάλλουμε και δύο παραδείγματα (Jet Blue / Norwegian) το Inflight experience μπορεί να είναι καλύτερο σε αυτές τις low-cost εταιρείες, ακριβώς λόγω των τεχνολογιών που αυτές προσφέρουν (δωρεάν) κατά τη διάρκεια της πτήσης. Λείπει, δηλαδή η διαφοροποίηση του προϊόντος, και αυτό οφείλεται (και συμφωνώ με τον αρθρογράφο) στην έλλειψη φαντασίας από τους υψηλά ιστάμενους. Και η απουσία διαφοροποίησης αναγκαστικά θα οδηγήσει τη μάχη στο πεδίο της τιμής, πεδίο στο οποίο οι legacy κατεβαίνουν με μειονέκτημα κόστους.