Baltic Trips!

Το πρωί στις 9 κάποιος χτυπάει την πόρτα επίμονα. Λέω, τι σκατά ποιος είναι κι τι θέλει. Ήταν ο ρεσεψιονίστ με έναν τεράστιο δίσκο πρωινού, το οποίο μου πρόσφερε στο κρεβάτι. Εγώ να έχω μείνει μακάκας (μιας κι έμεινα σε ένα από τα ποιο φθηνά hostel) με ένα τόσο καλό πρώινο κι μάλιστα στο κρεβάτι. Πίνουμε τον καφέ μας, κι βγαίνουμε στην πόλη. Μιας κι ήταν οι τελευταίες ώρες μου σε αυτή την υπέροχη χώρα, έπρεπε να τις εξοικονομήσω καλά.

Αποχαιρέτησα τον ξενοδόχο κι πήρα σβάρνα τους δρόμους. Σήμερα η μέρα των σουβενίρ (πανάθεμα τους) κι την ανακάλυψη των νέων τοπίων στο Βίλνιους. Πρώτος σταθμός μας, η μοναδική συναγωγή που επέζησε το χειρότερο πράγμα στην ιστορία του ανθρώπου, το Χόλοκάουστ. Πριν το πόλεμο υπήρχαν γύρω στους 100000 Εβραίους στην Λιθουανία, που μετά τον πόλεμο επέζησαν ελάχιστοι , κι πολλοί από αυτούς κατέληξαν σε κάποιο γκούλαγκ. Η Συναγωγή Choral (Pylimo 4) αυτή επέζησε, μόνο κι μόνο επειδή οι Ναζιστές το κάναν γραφείο τους κι δε διαλύσανε. Δυστυχώς η συναγωγή ήταν κλειστή (τι πρωτότυπο) κι πήρα την κάθοδο προς την παλιά πόλη του Βίλνιους.

Μετά την απαραίτητη αγορά των Άγιων κειμηλίων, αναχώρηση για το διάσημο Trys kryžiai, δηλαδή στο διάσημο λόφο των 3 Σταυρών. Για ανέβει κανείς εκεί πάνω, θα πρέπει να περπατήσει τα σοκάκια για να καταφέρει να ανέβει προς την κορυφή. Η ιστορία των 2 Σταυρών ξεκινάει από τον θρύλο, που λέει ότι το 1333 2 μοναχοί έφτασαν στο Βίλνιους για να εκχριστιανίσουν τους Λιθουανούς, αλλά οι ίδιοι προτίμησαν τον παγανισμό, κι τους βασάνισαν μέχρι θανάτου, τους σταύρωσαν κι μετά τους ρίξανε στο ποτάμι Βίλνια. Το 1636(?) οι Λιθούανοι, στήσανε 3 τεράστιους ξύλινους Σταυρούς στον λόφο, εις φόρο τιμής προς τους άτυχους μοναχούς, αλλά το 1869 καταστράφηκαν κι ο τσάρος δε επέτρεψε την κατασκευή τους. Το 1916 χτίστηκαν ξανά οι σταυροί οι οποίοι δυστυχώς δε κράτησαν κι πολλοί, μιας κι το 1950 οι Σοβιετικοί τους ανατίναξαν. Την σημερινήμορφή τους την απέκτησαν το 1989, που φτιάχτηκαν από σκυρόδεμα, κι είναι κατά 1.8 μέτρα ψηλότεροι από τους προηγούμενους. Πιστεύω πως μια βόλτα εκεί πάνω αξίζει για την υπέροχη θέα της πόλης.

Επιστροφή ξανά προς την πόλη, κι αυτή τη φορά την επίσκεψη στο νεκροταφείο Rasų, αλλά κι πάλι μέσω μιας τεράστιας διαδρομής. Μετά από αρκετή ώρα, αφορμή για να σταματήσω ήταν μια πινακίδα που είδα. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ Užupis! Παραξενεύτηκα ότι μέχρι κι το lonely planet μου δε έλεγε τίποτα για αυτό. Στην περιοχή Užupis ζούνε κυρίως ποιητές, ζωγράφοι κι άλλοι άνθρωποι της κουλτούρας, αποφάσισαν το 1997 να δημιουργήσουν την δικιά τους Δημοκρατία, με δικό τους νόμισμα, σημαία, πρόεδρο μέχρι κι στρατό (που αριθμεί σχεδόν 17 άνδρες). Με το που μπαίνεις στην «δημοκρατία» στα δεξία σου υπάρχει μια τεράστια ταμπέλα που γράφει όλα τα δικαιώματα σου σε διάφορες γλώσσες (συμπεριλαμβανομένης κι την ελληνική γλώσσα :Ο). Μερικά από τα δικαιώματα που θυμάμαι είναι:

12. Ο σκύλος έχει το δικαίωμα να είναι σκύλος
16. Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να είναι χαρούμενοι.
17. Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να είναι λυπημένοι.
37. Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να μη έχει κανένα δικαίωμα.

Κι άλλα τόσα κουλά. Την ανεξαρτησία την ζήτησαν την 1 Απριλίου (να ένας λόγος ότι κανείς δε τους πείρε στα σοβαρά), κι κάθε χρόνο, την Πρώτη Απριλίου στα «σύνορα της δημοκρατίας» υπάρχουν στρατιώτες που σου σφραγίζουν το διαβατήριο σου με την σφραγίδα της "χώρας τους".
Στην κεντρική πλατεία κοσμεί ένα υπέροχο άγαλμα του Αγγέλου της Užupis, που παίζει τρομπέτα. Το άγαλμα αυτό θέλει να παρουσιάσει την ελευθερία του λόγου που υπάρχει σε αυτήν την περιοχή. Πριν τον άγγελο, στην θέση του υπήρχε ένα τεράστιο αυγό, το οποίο μετά από αρκετά ανέκδοτα το αφαίρεσαν κι έβαλαν το 2002 έναν άγγελο στην θέση του.
Βγήκα από την περιοχή, από την δεύτερη γέφυρα, την γέφυρα Užupis. Τι το διαφορετικό έχει αυτή η γέφυρα? Εικάζεται ότι είναι η πρώτη weddinglock γέφυρα στο κόσμο. Κόσμος έρχεται από παντού με το λουκέτο του που γράφει πάνω το όνομα του ενός κι του άλλου κι σφράγιζαν έτσι την αγάπης τους για πάντα (τι παιδιαρίστικο είναι αυτό, αλλά ΟΚ). Μετά την βόλτα στην Δημοκρατία, αποφάσισα να πάω στο νεκροταφείο Rasų.


Το νεκροταφείο αυτό είναι το παλαιότερο του Βίλνιους (χρονολογείται από το 1769) κι χωρίζεται σε δύο μέρη το παλιό κι το νέο νεκροταφείο. Το νεκροταφείο αυτό ήταν κυρίως καθολικό, μέχρι το 1847 όταν οι ορθόδοξοι άνοιξαν το δικό τους Νεκροταφείο δίπλα στο Ρασος, για να θάβουν τους στρατιώτες από το δίπλα στρατιωτικό νοσοκομείο κι τους φτωχούς από το Βίλνιους. Μετά από λίγο καιρό απέκτησε το όνομα το Νεκροταφείο των Ορφανών (Našlaičių kapinės). Το 1920 ακριβώς δίπλα χτίστηκε ένα ακόμα νεκροταφείο, το Νεκροταφείο των Πολωνών Πεσόντων Στρατιωτών που πολέμησαν στο πόλεμο με τους Μπολσεβίκους κι στο Πολωνολιθουανικό πόλεμο. Σε αυτό το νεκροταφείο έχει θαφτεί η καρδία του Στρατηγού κι Προέδρου της Πολωνίας Józef Piłszudski, μιας κι η καταγωγή του ήταν από την Λιθουανία. Δυστυχώς οι τάφοι καταστράφηκαν από τους Σοβιετικούς μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, γιατί τους καθόταν στο λαιμό τους, ότι ο Piłsudski κι ο στρατός του ήταν από τους λίγους που κατάφεραν να φτάσουν μέχρι την Μόσχα. Το 1967 οι Σοβιετική κλείνουν οριστικά το νεκροταφείο κι το 80 αποφασίζουν να το ανατινάξουν, ώστε να φτιάξουν έναν νέο αυτοκινητόδρομο, άλλα κάτι οι αντιδράσεις ου κόσμου, κάτι τα οικονομικά προβλήματα, η ανατίναξη ακυρώθηκε. Μιας κι πλησίαζε η μέρα των νεκρών αποφάσισα να ανάψω μερικά κεράκια σε μερικούς τάφους κι αναχώρησα για την πόλη ξανά.

Πριν πάρω το λεωφορείο για την Ρίγα είχα λίγες επιλογές με τι να κάνω με τα λίγα litasπου είχα. Να πάρω το λεωφορείο κι να δω το εμπορικό κέντρο AKROPOLISή να πάρω μερικές Švyturys κι να πάω στο άγαλμα του αγαπημένου Frank Zappa. Συγνώμη κέντρο, αλλά εδώ έχουμε 2 μεγάλες αγάπες. Έφτασα κάτω από το άγαλμα, έβαλα στο iPod μου τραγούδια του φίλου Φρανκ, κι περίμενα να φτάσει η ώρα για να ξαναπάω στο σταθμό των λεωφορείων, κι να πάρω το λεωφορείο για την Ρίγα.



Λίγα λόγια για την Λιθουανία,

Aš myliu savo! (ακα την αγαπώ!

Μπορεί να υπάρχει ένα μικρό μίσος μεταξύ Πολωνίας κι Λιθουανίας, αλλά εγώ αυτό δε το είδα. Οι άνθρωποι μου ανοίχτηκαν, με βοήθησαν κι μου δείξαν μια άλλη χώρα. Μια χώρα με χαρούμενους ανθρώπους κι με υπέροχα χαμόγελα. Ελπίζω κάποτε να την ξαναδώ, αλλά κι να δω κάποια Λιθουανέζικη ομάδα μπάσκετ ή έστω την Εθνική Λιθουανίας σε κάποιο παιχνίδι της. Συνηστώ αυτή την υπέροχη χώρα σε όλους σας!

μείνετε συντονισμένοι για την σύνεχεια του τριπ ρεπορτ από το Παρίσι της Βαλτικής Θάλασσας!
 
για το Παρίσι έχουμε ακούσει πολλά.
Για το Παρίσι Παρίσι που βρίσκεται στην Γαλλία (αναμενόμενο)
Για το Παρίσι της Μέσης Ανατολής που είναι η Βηρυτός
Για το Παρίσι των Βαλκανίων που είναι το Βουκουρέστι

Αλλά για το Παρίσι του Βορά όμως? Αυτή την ονομασία την κατέχουν δύο πόλεις το Tromsø της Νορβηγίας αλλά κι η Ρίγα της Λετονίας.
Θα μου πείτε τώρα, η Ρίγα δε έχει καμία σχέση με το Παρίσι (αρχιτεκτονικά το Παρίσι είναι μουντό ενώ η Ρίγα χρωματιστή και άλλα).

την απάντηση την πείρα από έναν ντόπιο ο οποίος μου είπε ότι η Ρίγα είναι ΣΙΚ! ΟΚ το προσπερνάμε

Οι Λετονοί περιγραφούν την χώρα τους, ως το καλύτερο μέρος των Βαλτικών χωρών.
Παρομοιάζουν τις Βαλτικές χώρες σαν ένα sandwich που από πάνω κι κάτω είναι η Εσθονία κι η Λιθουανία κι στην μέση, το καλύτερο μέρος του σάντουιτς είναι το εσωτερικό του, δηλαδή η Λετονία.
 
Μετά από τις 2 υπέροχες στο Βίλνιους κι γενικά στην Λιθουανία, καιρός είχε η Λετονία με την υπέροχη Ρίγα της.
Από νωρίς περίμενα στο σταθμό των λεωφορείων το, πίνοντας μερικές υπέροχες Λιθουανικές μπύρες, περιμένοντας το λεωφορείο της Lux Express που θα με πήγαινε στην Ρίγα.
Το λεωφορείο ήρθε στην ώρα του, κι στην είσοδο ο οδηγός με κάλως όρισε με ένα χαμόγελο δίνοντάς μου ένα μπουκαλάκι νερό, ένα σακουλάκι ξηρούς καρπούς κι μου έδειξε την είσοδο για την VIP πτέρυγα του λεωφορείου. Μόλις άνοιξα την πόρτα έπαθα σοκ. Για 4 ευρώ ακριβότερα από την κανονική θέση, είχα μπροστά μου τις υπέροχες δερμάτινες θέσεις, σε διάταξη 2 θέσεις τραπεζάκι κι 2 θέσεις, μηχάνημα που σέρβιρε ΔΩΡΕΑΝ καφέ, καπουτσίνο, τσάι κακάο (φραπέ κι ελληνικό δε είχε :/ ) κι ΔΩΡΕΑΝ WiFi (να τα ακούνε αυτά οι της Ελλάδος). Το λεωφορείο έφυγε On Time κι μετά από λίγο ήρθε η λεώφορειοσυνοδος με το βραδινό μας (σαλατούλα, σαντουιτσάκι, γλυκάκι κι Whiskey!!!!!!) κι για να μας πει ότι θα είναι δίπλα μας, για ότι χρειαστούμε για το ταξίδι μας. Η ώρα πέρασε ευχάριστα σερφάρωντας στο ίντερνετ κι διαβάζοντας το lonely planet για την υπέροχη Λετονία, μέχρι που είδα έξω από το παράθυρο την πινακίδα Welcome to Latvia/Laipni lūdzam Latvija , την ανακοίνωση του οδηγού ότι σε 1 ½ ώρα θα είμαστε στην Ρίγα.
Η άφιξη μας στην Ρίγα έγινε το βράδυ, σχεδόν νύχτα στο γεμάτο από Ρωσικά λεωφορεία σταθμό λεωφορείων. Βλέπεται ήταν Κυριακή τότε, κι όλοι οι σύντροφοι γύρναγαν στα σπίτια τους, μετά από 2 μέρες δουλεία στις αγορές.
Αναζήτηση ΑΤΜ για να βγάλουμε μερικά Lats, κι αναζήτηση του Hostel μας, για να μας φιλοξενήσει για τις επόμενες 2 νύχτες.
 
Το hostel που θα με φιλοξενούσε, ήταν το Riga Hostel Riga Hostel επί της οδού Marstalu 12. Ενα μικρό hostel μέσα σε μια παλιά πολυκατοικία. Στην είσοδο της πολυκατοικίας στο ισόγειο βρισκόταν το κλαμπ του hostel (πάλι καλά που είχε πολλή καλή ηχομόνωση) κι στο πρώτο όροφο η τραπεζαρία κι η ρεσεψιόν με την υπέροχη Λετονή (αχ αχ αχ). Η συντρόφισσα Valentina (αχ αχ αχ αχ αχ) με καλώς όρισε κι με πήγε στο δωμάτιο μου (στο τελευταίο όροφο) ακριβώς κάτω από την στέγη (καλύτερα δε μπορούσα) με θέα την παλιά πόλη της Ρίγας.
Το πρωινό σερβιρόταν στο 1 όροφο, σε ένα κοινό δωμάτιο με την τηλεόραση κι ένα τεράστιο τραπέζι με φαγητό. Το μόνο που διέφερε το πρωινό αυτό από τα άλλα ξενοδοχεία είναι ότι πρέπει να πλύνεις μόνο σου τα πιάτα/μαχαίρια κι όλα τα κουζινικά σκεύη. Στους τοίχους του δωματίου ο καθένας μπορούσε να γράψει ότι θέλει, αλλά υπήρχε κι το κλασικό ελληνικό στοιχείο.

Εκεί ακριβώς βρήκα κι την αφίσα με το Free Walking Tour Riga, κι αποφάσισα να το τιμήσω. Η ώρα του ραντεβού 11 κάτω από τον Καθεδρικό Ναό στην Ρίγα.
Μιας κι ήταν νωρίς ακόμα για το ραντεβού μας, αποφάσισα να κάνω μια πρώτη βόλτα στην παλιά πόλη. Μέσα στα σοκάκια φτάσαμε στην παλία πόλη της Ρίγας (Vecrīga) κι απέξω από το Melngalvju nams (House of the Blackheads). Αυτό το υπέροχο κτήριο, χτίστηκε το 14ο αιώνα από την πλούσια αδελφότητα των Blackheads. Στο κτήριο αυτό, επίσης, το 1920 υπογράφηκε το σύμφωνο της Ρίγας μεταξύ της Πολωνίας της ΕΣΣΔ κι της USSR (Ukrainian Soviet Socialist Republic) για την δημιουργία της Δημοκρατίας της Λετονίας. Στης 28 Ιουνίου του 41 η Ναζιστές βομβάρδισαν κι το 48 ο Κόκκινος στρατός το βομβάρδισαν ολοσχερώς το κτήριο. Μέχρι κι το 1995 το κτήριο παρέμενε καταστραμένο, μιας κι η ΕΣΣΔ δε τoυς άφηναν να το ανακαινίσουν το κτήριο. Το 1998 τελείωσαν την ανακαίνιση του. Σε ένα μέρος του κτηρίου υπάρχει το Tourist info για την Ρίγα. Ακριβώς δίπλα υπάρχει το μουσείο της κατοχής (Museum of Occupation). Πριν την ανεξαρτησία της Λετονίας το 90, στο κτήριο αυτό υπήρχε ένα άλλο μουσείο, το μουσείο των Κόκκινων Τουφεκιοφορων (ούτε καν ξέρω πως λέγετε αυτό στα ελληνικά), οι οποίοι ήταν ένα μικρο γκρουπ ανταρτών οι οπιοι πολέμησαν το 1917 στο μέρος του Κόκκινου Στρατού. Τώρα το μουσείο περιγράφει την ζωή των Λετονών κάτω από το Ναζιστικό Ζυγό κι μετέπειτα το Σοβιετικό. Η είσοδος στο μουσείο είναι δωρεάν, αλλά να ξέρετε ότι την Δευτέρα είναι κλειστό (έτσι την έπαθα κι εγώ). Απ’ έξω από το μουσείο, υπάρχει μέχρι σήμερα το μνημείο Riflemen το οποίο ακόμα στέκει από την εποχή του ψυχρού πολέμου. Η ώρα της συνάντησης έφτανε σιγά σιγά κι πείρα την κατεύθυνσή για το Καθεδρικό Ναό της Ρίγας (Doma cathedral) αλλά με μια μικρή στάση, στο άγαλμα των Μουσικών της Βρέμης. Αυτό το άγαλμα είναι από ένα διάσημο γερμανικό παραμύθι που συμμετέχουν ένα γαϊδούρι, ένας σκύλος, μια γάτα κι ένας πετεινός . Θα μου πείτε τι γυρεύει αυτό το παραμύθι στην Ρίγα. Την δεκαετία του 90, η Ρίγα αδελφοποιήθηκε με την Βρέμη, κι η Βρέμη το έκανε δώρο στην Ρίγα. Δε πολύ καταλαβαίνω την λογική, αλλά το προσπερνάμε, κι πάμε στην πύλη της εκκλησιάς, οπού θα περιμένουμε το ξεναγό μας.
 
Στις 11 η ώρα ακριβώς, ο Eņģelis (στα ελληνικά Άγγελος) μας περίμενε απέξω από τον καθεδρικό ναό. Ο Eņģelis, νέος στο επάγγελμα με καλώς ορίζει στην Ρίγα, κι περιμένουμε αν θα έρθει κανένας άλλος στο γκρουπ μας. Ευτυχώς για μένα, δυστυχώς για αυτό ήμουν μόνος μου κι θα είχα ατομική ξενάγηση στην Ρίγα, τι άλλο θα ήθελα ;Ρ.

O Eņģelis δε θα μου έκανε ξενάγηση στην Παλιά Πόλη της Ρίγας (μιας κι όλοι οι ταξιδιώτικη οδηγοί την περιγράφουν) αλλά θα μας δείξει την νέα Ρίγα μέσα σε 3 ώρες.

Πρώτος μας σταθμός, η τεράστια Αγορά Τροφίμων της Ρίγας (Rīgas Centrāltirgus). Η αγορά βρίσκεται στα 4 από τα 5 παλιά hangar Zeppelin που μετατράπηκαν το 1930 σε αγορά τροφίμων. Μέχρι κι την πρώτη κατοχή των Σοβιετικών η αγόρα ήταν μια από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη. Δυστυχώς μετά την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα κι την Ναζιστική Κατοχή, για τα επόμενα 3 χρόνια η αγορά έχασε την δύναμη που είχε. Η πώληση τροφίμων δυσκολεύτηκε πάρα πολλή, μιας κι έπρεπε ο κάθε αγρότης να δίνει ένα τεράστιο μέρος των πραγμάτων στο Γερμανικό Στρατό, κι οι κάτοικοι της Ρίγας δε είχαν τον πλεονέκτημα να αγοράζουν ελευθέρα τρόφιμα από την αγορά, κι μόνο τα δύο hangars μείναν ανοικτά ενώ τα άλλα δύο ήταν αποθήκες κι γκαράζ για τα οχήματα της 726 πτέρυγας μάχης. το 44 που μπήκαν οι Σοβιετικοί κι μέχρι το 49, το ανακαίνισαν πάλι σε αγορά αλλά με διαφορετικό όνομα, αυτή τη φορά σε Central Kolkhoz Market (Centrālais Kolhozu tirgus), για όποιον δε ξέρει τι είναι το Kolkhoz, ας διαβάσει εδώ. Το 61 η αγορά ανακηρύχτηκε η καλύτερη στην Ανατολική Ευρώπη, με κοντά στους 60000 πελάτες την ημέρα κι μέχρι κι 100000 το Σαββάτο ή την Κυριακή. Το 1995 ξαναποκτάει την ονομασία Riga Central Market (Rīgas Centrāltirgus) κι το 98 μπαίνει στην παγκόσμια λίστα Unesco μαζί με την παλιά πόλη.

Σήμερα δουλεύουν κι τα 5 hangars κι σε κάθε ένα υπάρχει κάτι αλλό να αγοράσεις
Στο πρώτο είναι η Ψαραγορά, μετά είναι η Λαχαναγορά, το Παντοπωλείο, Γαλακτοκομικά κι τέλος η κρεαταγορά. Σας προτείνω από την αγορά να αγοράσε το καταπληκτικό μαύρο ψωμί τους κι καπνιστό σολομό τους.

Επόμενος σταθμός μας, η Ακαδημία Επιστήμης της Λετονίας (Zinātņu akadēmija). Χτισμένη το 1956 από το σύντροφό Στάλιν (για αυτό είχε κι τα ψευδώνυμα Stalin's birthday cake και Kremlin, κι έχει ύψος 108 μέτρα (κατά 120 μέτρα μικρότερο από το Palace Of Culture της Βαρσοβίας). Στο κτήριο αυτό υπάρχει κι observation deck στο 17ο όροφο με θέα όλη την πόλη.

Περνώντας την οδό Stabu θα φτάσουμε στα απομεινάρια μιάς από τις 14 Συναγωγές της Ρίγας. Στην Great Choral Synagogue εξελίχτηκε ένα από τις μεγαλύτερες κτηνωδίες του 20ου αιώνα. Το 41 που μπήκαν οι ναζιστές στην Λετονία, από την πρώτη κιόλας μέρας μάζεψαν όλους του Εβραίους στην γύρω περιοχή από την Συναγωγή (γύρω στους 300) κι τους κλείδωσαν στο υπόγειο. Μετά υπό την διαταγή του Herberts Cukurs (πιλότος της Λετονίας, που δούλευε με τους Ναζί, γνωστός με το ψευδώνυμο ο Χασάπης της Ρίγας) πυρπόλησε την συναγωγή αφήνοντας τους Εβραίους να καούν η να πεθάνουν από ασφυξία. Όσοι δε που προσπάθησαν να αποφύγουν τους πυροβολούσε επιτόπου. Δίπλα στην συναγωγή υπάρχει μια τεράστια μαρμάρινη πλάκα, με τα ονόματα κατοίκων της Ρίγας που έσωσαν τουλάχιστον έναν Εβραίο, βάζοντας σε ρίσκο την ζωή τους.

Μετά από 1 λεπτό σιγής για τους αδικοχαμένους Εβραίους, αποχωρίσαμε κι πήγαμε προς την Γειτονία της Μόσχας (Maskavas rajona). Σε αυτό το μέρος υπάρχουν 2 ενδιαφέροντα πράγματα. Εδώ βρισκόταν το γκέτο της Ρίγας (από τους 30000 Εβραίους, μόνο 150 κατάφεραν να επιζήσουν) κι τώρα μπορεί κανείς να βρει το Ρώσικο παζάρι. ΟΙ λάτρεις του Β Παγκοσμίου Πολέμου ή του κομουνιστικού καθεστώς μπορούν να βρουν εδώ τα ΠΑΝΤΑ. Από στολές στρατιωτών μέχρι εικόνες του Συντρόφου Λένιν κι Στάλιν κι μερικά σπουδαία όπλα όπως το ΑΚ47.

Πριν πάμε στο διάσημο μνημείο της Ρίγας, κάναμε μια στάση στο σιδηροδρομικό σταθμό της Ρίγας. Χτισμένο με το παραδοσιακό κομουνιστικό στυλ, σήμερα παραμένει ένας απλός σταθμός των τρένων. Την εποχή της Σοβιετικής ένωσης ήταν ένας από τους κεντρικούς σταθμούς των τρένων στις Βαλτικές χώρες. Από το σταθμό αυτό σχεδόν κάθε ώρα φεύγανε τρένα προς όλο το Ανατολικό μπλοκ (Μόσχα, Βίλνα, Άλμα Ατά, ΠΕΚΙΝΟ! Κτλ) την σήμερον ημέραν τα μόνο ‘εξωτικά δρομολόγια’ είναι μέχρι τα σύνορα με την Λιθουανία κι Εστόνια, κι ένα τρένο για Αγία Πετρούπολη κι για Μόσχα. Με το που πήραμε ενέργεια από sandwich κι καφεδάκι προχωρήσαμε σιγά σιγά για το επόμενο μνημείο.

O προτελευταίος μας σταθμός είναι το διάσημο άγαλμα της Ελευθερίας (Brīvības piemineklis). Χτισμένο το 1920, λίγο καιρό μετά την ανεξαρτησία της, το μνημείο με ύψος 42 μέτρα, ήταν φόρος τιμής για τους Λετονούς στρατιώτες που πέθαναν για την ανεξαρτησία της Λετονίας. Πάνω, υπάρχει το άγαλμα της ελευθερίας το οποίο κρατάει στα χέρια της 3 αστέρια, για τα 3 δημογραφικά διαμερίσματα της Λετονιας (Vidzeme, Latgale και Courland). Το 40 που μπήκε ο κόκκινος στρατός στην Λετονία, προτάθηκε να καταστρέψουν το μνημείο, αλλά ο στρατηγός το απαγόρεψε, κι το άφησε όπως είναι. Το 48 που η Λετονία μπήκε στην ΕΣΣΔ τα 3 αστέρια έπαψαν να σημαίνουν τις 3 δημογραφικές περιοχές, αλλά εννοούσαν τα 3 Βαλτικά Κράτη. Το 1987 5000 Λετονoi πέταξαν λουλούδια κάτω από το μνημείο, ως έντηξη για την δημιουργία κράτους της Λετονίας. Στις 11 Νοεμβρίου του 92, το μνημείο έγινε κι το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, κι κάθε μέρα μπορεί κάποιος να δει έναν στρατιώτη να φυλάει το μνημείο, κάτι σαν τους δικούς μας Εύζωνες.

Τελευταίος μας σταθμός ήταν το πάρκο Φρούριο (Bastejkalns Park). Τα ερείπια του φρουρίου παραμένουν σε αυτό το υπέροχο πάρκο, δημιουργώντας μερικά όμορφα μονοπάτια ανάμεσα στους θάμνους κι στο κανάλι Pilsetas. Εκτός από τις όμορφες γέφυρες, δυστυχώς υπάρχει κι το άσχημο μέρος του πάρκου. Εκεί υπάρχει το μνημείο, φόρος τιμής των 2 νέων που πεθάναν ‘καταλάθως’ από τα απομεινάρια του Σοβιετικού Στρατού το 91.

Χαιρέτησα το Eņģelis κι τον ευχαρίστησα για την υπέροχη βόλτα, κι πήγα στο δίπλα εστιατόριο Pelmeni XL για να τσακίσω μια μεγάλη μερίδα Pelmeni με τυράκι παρέα με μια υπέροχη μπύρα. Επιστροφή στο χοστελ για ξεκούραση, μιας κι θα ακολούθαγε μετά η υπέροχη Jūrmala.
 
Πολύ καλός Θανάση, μίγμα ιστορίας, ντοκυμαντέρ και ταξιδωτικού ρεπορτάζ. Αλλά η ορθογραφία σου, είναι το σήμα κατατεθέν σου αγαπητέ. Πάντα τέτοια ταξίδια.
 
Γιατί το λες αυτό γιατρέ μου; Τα λεττονικά τοπωνύμια είναι γραμμένα σωστά, με όλους τους τόνους και τα σημεία στίξης. Έχω μάθει να διαβάζω περί τα 15 διαφορετικά αλφάβητα: το χάος που επικρατεί στην προφορά των πολωνικών αλλά κυρίως στο λεττονικό και το λιθουανικό αλφάβητο, πρώτη φορά το βλέπω (τόνοι, οξείες, περισπωμένες, πάνω και κάτω από τα γράμματα).

Μπράβο ρε Θανάση! Συνέχισε έτσι, τώρα που είσαι νέος :great: !
 
πραγματικά 1000 συγνώμη δόκτορα κι σε όλα τα μέλη του a.gr, προσπαθώ όσο μπορώ να κάνω λιγότερα λάθη αλλά αυτή η καταραμένη δυσορθογραφία με τσακίζει. εκεί που τα καταφέρνω μια χαρά στα ελληνικά μπαμ χειροτερεύουν τα Πολωνικά κι αντίστροφα

σας υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να κάνω όσο ποιο λίγα λάθη μπορώ :D
 
Μετά από ένα ωραίο υπνάκο, αποχώρισα για τον σταθμό των τρένων, για να πάρω τον προαστιακό για την θαλάσσια ακτή (κοινώς στα Λετονικά Jūrmala). Το ταξίδι είναι γύρω στα 20 με 30 λεπτά, κι κοστίζει κοντά στο ένα Lati. Σας προτείνω να κατεβείτε στην στάση Majori η οποία είναι ποιο κοντά στην θάλασσα. Δυστυχώς μιας κι Νοέμβριος, η κίνηση ήταν ελάχιστη, αλλά η βόλτα στο κεντρικό δρόμο, Jomas iela με τα =http://i31.photobucket.com/albums/c366/Thanasis_U2/Riga 2010/279.jpgυπέροχα ξύλινα σπιτάκια. To καλό με τον Νοέμβριο είναι ότι δε θα βρείτε πολλή κόσμο στους δρόμους, κι τα εστιατόρια έχουν ρίξει σημαντικά τις τιμές. Παράλληλα με τον δρόμο υπάρχει κι η ακτή, που αυτή την περίοδο φιλοξενούσε 2 με 3 θαρραλέους χειμερινούς κολυμβητές κι μπόλικους τουρίστες που αναζητούσαν μερικά κομματάκια κεχριμπάρι. Μετά από λίγη ώρα, κατάφερα κι βρείκα κι για εμένα μερικά κομματάκια.

Μιας κι είχε σκοτεινιάσει πείρα το τρένο της επιστροφής, έτσι ώστε να δω τα μνημεία της Ρίγας την νύχτα, κι πραγματικά άξιζε το κόπο. Όσο ποιο όμορφα είναι την ημέρα, την νύχτα γίνονται ακόμα ποιο όμορφα, όταν το φως των προβολέων τα άγγαλιαζει.

http://i31.photobucket.com/albums/c366/ ... 10/303.jpg
http://i31.photobucket.com/albums/c366/ ... 10/308.jpg
http://i31.photobucket.com/albums/c366/ ... 10/311.jpg
http://i31.photobucket.com/albums/c366/ ... 10/314.jpg
http://i31.photobucket.com/albums/c366/ ... 10/321.jpg
http://i31.photobucket.com/albums/c366/ ... 10/324.jpg
http://i31.photobucket.com/albums/c366/ ... 10/325.jpg

Επιστροφή στο hostel για ύπνο κι πακετάρισμα για την επιστροφή στην Πολώνια.
 
ένα μικρό support
τα επόμενα 2 ποστ από το τριπ είναι αφιερωμένο στο aakunz άλλα κι στον δόκτορα γτ ψυχολογικά με τσάκισε στο τελευταίο ποστ του, σχετικά με τρένα κι τα ρωσικά κτελ :p :p :p :p :p


Για να φτάσει κάποιος στο αεροδρόμιο της Ρίγας, από το κέντρο, έχει 3 τρόπους. Το ταξί με 10 Lati (14 euro), το λεωφορείο της Baltic Express με 3 LVL (5 euro) κι τέλος την απλή λεωφορειακή γραμμή 22 με 0,5 LVL.

Η τελευταία επιλογή, ήταν κι αυτή που διάλεξα. Με δρομολόγια κάθε 10 λεπτά κι διαδρομή 30 λεπτών, δε είναι τίποτα το τραγικό, κι συνάμα φθηνότερο από όλα τα άλλα.

Η αφίξη στο, κομουνιστικό ακόμα στυλ, αεροδρόμιο έγινε ον τιμε, κι επιτόπου πήγαμε για το check in. Κόσμος πολλής, μιας κι το πρωί πετάει σχεδόν παντού η ΒΤ, κι γω περιμένω υπομονετικά στην ουρά. Το εισιτήριο το βρήκα σε καλή προσφορά (44 ευρώ δε είναι κι άσχημα), αλλά δυστυχώς χωρίς βαλίτσα κι in-flight service, προς το παρών.

Έρχεται η σειρά μου για στο check-in, κι εκεί η υπέροχη ξανθιά λετονή με καλώς ορίζει με ένα υπέροχο χαμόγελο κι με την υπέροχη Λετονική γλώσσα:
- Labrīt!
- Labrīt, labrīt! Κι της δίνω το διαβατήριο μου.

Πληκτρολογεί, πληκτρολογεί (είναι κι τεράστιο το ονοματεπώνυμο μου πανάθεμα το), κι αρχίζει να τρελαίνετε. Παίρνει τηλέφωνα δεξιά, αριστερά, εγώ πάλι νομίζω πως κάτι παίχτηκε ότι έχω πολωνικό διαβατήριο με ελληνικό ονοματεπώνυμο.

Μετά από λίγο έρχεται κι η προϊστάμενη (άλλη κοπελάρα) κι μου λέει:
-Mr Apostolakis, we have a problem with your ticket
Το κακό σου το καιρό, ήθελα να της πω, άλλα κρατήθηκα να δω τι θα μου πει

-The flight is overbooked, and we have two options for you, one is to take the LOT flight in 6 hours or to make upgrade in this flight to bussines class.
Χωρίς καν να σκεφτώ, απαντάω με σιγουριά:

-UPGRADE!

κι η υπέροχη Natalie, μου εκτύπωσε το υπέροχο πράσινο εισητήριακι με θέση 1Α κι C Class!

Μιας κι υπήρχε αρκετή ώρα μπροστά μου, αποφάσισα να πάω να δω το μουσείο αεροπλάνων (θεός να το κάνει μουσείο) μόνο κι μόνο για να δω το Ту-134 που διαφήμιζαν.

Φτάνω στην είσοδο του ‘στάβλου’ κι χτυπάω το κουδούνι. Έρχεται προς τα έμενα κάποιος ξεχασμένος μεθυσμένος ρώσος από το 91, κι μου λέει 5 Λάτι (7 ευρώ)! Ούτε μα, ούτε κουκουρίκου, γενέθλια είχα τότε, δε γα**τε πάρτα τα λεφτά.

Μπαίνω στο χωράφι, κι εκεί ένα χάος. Παρατημένα αεροπλάνα κι ελικόπτερα δεξιά αριστερά κι μπόλικα ανταλλακτικα παντού, όλα Сделано в СССР.
Από τα ποιο σημαντικά εκθέματα
Ми-6
Ту-22М
Ан-24

Κι το υπέροχο Ту-134? Δε ήταν καν στο χώρο του χωραφιού, αλλά στο χώρο του αεροδρομίου, δλδ για να βγάλεις την φοτωγραφια έπρεπε να σκαρφαλώσεις κι να διαπεράσεις το τα δέντρα. Μετά το σκυλοβρίσιμο του είδη ντίρλα φύλακα, γύρισα πίσω στο αεροδρόμιο για να περάσω τον έλεγχο.
 
Συνδεθείτε ή εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Top