George
V.I.P.-Class-Member
- Εγγραφή
- 29/03/2003
- Μηνύματα
- 1.432
- Likes
- 123
4 με 6 Ιουνίου έπρεπε να είμαι στα Βόρεια πάτρια για οικογενειακές υποθέσεις. Ψάχνω για τιμές, βρίσκω 94 ευρώ + φόρους με Α3, αλλά όταν πήγα να τα κλείσω μετά από λίγες μέρες είχαν...βγάλει φτερά 
120+φόρους ΟΑ και Α3... Κλείνω με ΟΑ γιατί είχε 717 στο πήγαινε και στην επιστροφή με βόλευε καλύτερα η ώρα (ναι, καλά...) Στο ψητό, τώρα:
4 Ιουνίου, ATH-SKG, OA904, BOEING 717, SX-BOA, αναχώρηση 09:00LT
Ο σωστός ο επιβάτης φτάνει στο αεροδρόμιο νωρίς, έτσι δεν είναι
Ε, τι να κάνουμε όμως που εκείνη τη μέρα δεν ήταν η μοίρα μου να είμαι σωστός (Λέτε να έφταιγε η πανσέληνος και η έκλειψη των προηγούμενων ημερών...???) Μποτιλιάρισμα στο δρόμο, κίνηση στο Athens Ring Road, να μην τα πολυλογούμε φτάνουμε στο Ελ. Πάσο...αργάάά. Παρκάρω την οικογένεια στο main terminal building, πάω να παρκάρω και το αυτοκίνητο στο Ρ3, αλλά έλα μου που είχε θέσεις μόνο σε...remote stands. Έριξα και ένα τρέξιμο στο parking-πεζογέφυρα που σίγουρα όσοι με είδαν θα νόμιζαν ότι είμαι τσαντάκιας, αλλά τι να το κάνεις, αργά ήταν ήδη... Και εκεί που άρχισα από μέσα μου να κάνω πρόβες τη φράση "μα, δεν μπορείτε να μας βάλετε στην επόμενη πρωινή;", βλέπω ότι το check-in ήταν τελείως άδειο. Η κοπέλα βλέπει τα εισιτήρια, της ζητάω συγγνώμη που φτάσαμε τόσο αργά με όση γλύκα και καλοσύνη μου έβγαινε εκείνη την ώρα και εκείνη παίρνει τηλέφωνο στο gate να ρωτήσει αν είχε ολοκληρωθεί η επιβίβαση με ύφος "έχω εδώ κάτι καθυστερημένους (επιβάτες εννοείται) που θέλουν να πετάξουν με την 904...χαχαχαχαχα". Δε λέω, απόλυτο δίκιο είχε. Τελικά μας άφησαν (τα καλά του να ταξιδεύεις με χειραποσκευές), οπότε αρχίζει το δεύτερο μέρος από το sprint 400m (ή μήπως να πω δρόμος μετ' εμποδίων; ), γιατί έπρεπε να φτάσουμε στο gate 25, μακριάάάάά δηλαδή. Και εκεί που είδα το άδειο λεωφορειάκι να μας περιμένει και άρχισα να σκέφτομαι ότι σύντομα θα γινόμασταν ο περίγελος της ΟΑ904, ότι σύντομα θα εισέπρατα βλοσυρά βλέματα αντιπάθειας για την καθυστέρηση που προκαλέσαμε στην πτήση και όλα αυτά τα εφιαλτικά, ακούω την κοπέλα στο gate να λέει με εμφανώς ταλαιπωρημένη διάθεση "το group των 27 δεν έχει εμφανιστεί ακόμα". Κάπου εκεί άρχισε ο παλμός μου να επιστρέφει στο κανονικό, ιδίως όταν είδα ότι στο λεωφορειάκι έρχονταν και οι επιβάτες της Business (5-6 ήταν)...
Το λεωφορειάκι μας πάει στο stand Β45 αν δεν κάνω λάθος, η κοπέλα στην αρχή της σκάλας ούτε καν κοίταξε το boarding pass, ανεβήκαμε και...στρογγυλοκαθήσαμε στη σειρά 5 παρακαλώ, την οποία είχα κρατήσει όταν έκανα κράτηση εισιτηρίου.
Μέχρι αυτοί οι 27 να βρουν το δρόμο τους όμως, εμείς περιμέναμε υπομονετικά. Και εκεί άρχισαν να μου μπαίνουν ιδέες. Η πόρτα του πιλοτηρίου ανοιχτή, το πλήρωμα δεν είχε τίποτα να κάνει, οπότε είπα να βάλω για άλλη μία φορά όλη τη...γοητεία μου για να μπω στα άδυτα (στο ΕΔΑΦΟΣ είμασταν ξαναλέω...). Ο προϊστάμενος και η μία αεροσυνοδός που ρώτησα (πολύ εμφανίσιμη by the way) έδειξαν μέγιστη κατανόηση, αλλά...μάλλον δεν τα είχαν και τόσο καλά με τον "πολύ αυστηρό" (όπως είπαν) captain. Μου έδωσαν να καταλάβω ότι μάλλον οι σχέσεις τους δεν ήταν και οι καλύτερες δυνατές... Τι να κάνω, έδειξα κατανόηση και το βούλωσα. (Λέτε να έπρεπε να παίξω το χαρτί του CRM στο στυλ "μα καλά, δεν υποτίθεται ότι η επικοινωνία πιλοτηρίου-πληρώματος καμπίνας πρέπει να είναι αδιατάρακτη;;;") Πάντως, το σκηνικό έγινε κοντά στο πιλοτήριο και είμαι σίγουρος ότι ο captain άκουσε το τι τους ζήτησα (όχι και την απάντησή τους πιστεύω...). Οι 27 έσκασαν μύτη μετά από λίγο (μόόόλις 30 λεπτά καθυστέρηση) και τι φαντάζεστε ότι ήταν; Παιδάκια φυσικά, που κάθισαν στις τελευταίες σειρές με τις καθηγήτριές τους να καταλαμβάνουν μεγαλοπρεπώς τη σειρά 4 Εννοείται ότι στο ενδιάμεσο ο κλασικός γκρινιάρης επιβάτης ξαναχτύπησε: γιατί δε λειτουργεί το air-condition, ρωτάει Δε λειτουργεί το APU στο έδαφος του απαντάει η αεροσυνοδός και...τον έστειλε αδιάβαστο "Μα όλο προβλήματα έχει η Ολυμπιακή πια" της απαντάει εκείνος, χωρίς να ξέρει καλά καλά τι είπε.
Εν πάσει περιπτώσει, doors to arm and crosscheck, safety demo και όλα αυτά τα προβλεπόμενα έγιναν αμέσως μετά, τροχοδρόμηση με θέα σε Singapore 777, Armenian A320 και το SX-BTI της Gee Bee (που το θυμήθηκαν αυτό θα μου πείτε). Απογείωση από τον 03R και πορεία ανατολικά για αρκετή ώρα, μετά βορειοανατολικά, βόρεια, βορειοδυτικά και μέσα σε περίπου 35 λεπτάκια από την αναχώρηση, προσέγγιση πάνω από το δέλτα του Αξιού και ευθυγράμμιση με τον 10 του Μακεδονία. Η πτήση απολύτως συνηθισμένη, ομαλή μέχρι βαρεμάρας, ώσπου σκίσαμε το συννεφιασμένο ουρανό της συμπρωτεύουσας και επιτέλους κουνηθήκαμε λίγο. Το καταπληκτικό και συνάμα πρωτότυπο catering σερβιρίστηκε από cart που έγραφε A340 και A600 (αυτό για κάποιον φίλο που πρόσφατα με ρώταγε γιατί τα λένε Α600 και όχι Α300-600) και η ανακοίνωση του captain έδειχνε ότι μάλλον βαριόταν αφόρητα. Αλλά όλα τα λεφτά (τι λεφτά, τα δισεκατομμύρια να πω καλύτερα) είναι το seat pitch του 717 που απευθύνεται σε...τιτάνες D-AGPL της Germania και HB-AWY της Edelweiss (πανέμορφο) στο apron, κάποια από τα μικρά πίσω να έχουν σηκωθεί πολύ πριν σταματήσουμε, οι καθηγήτριες από τις μπροστινές προεδρικές θέσεις να τους κάνουν νοήματα επί ματαίω και 10:10 complete stop. Μικρή η καθυστέρηση, μικρό το κακό τελικά.
Κάπου εδώ είμαι σίγουρος ότι παρακαλάτε να μην έχει συνέχεια, αλλά δε θα σας κάνω τη χάρη έτσι εύκολα. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
6 Ιουνίου, SKG-ATH, OA917 με την "Bangkok" (SX-BKK), BOEING 734, αναχώρηση 22:00LT (ναι, σίγουρα)
Είπα να κλείσω ΟΑ γιατί η Α3 μου έπεφτε αργά (22:30). Η οικογένεια θα είχε φύγει από τις 20:00 και εγώ είχα meeting με μέλη-φίλους από το forum, οπότε ήμουν από νωρίς στο αεροδρόμιο. Μου δίνουν 6F και τις επόμενες πολλέέέέές ώρες τις πέρασα στο Sbarro με xristo, psil & IATA/TASO. Κάπου εκεί έσκασε και το νέο ότι το αεροπλάνο άργησε καμμιά ώρα από ATH, κάπου εκεί έσκασε και το SMS συμπαράστασης από τον jerry και κατά τις 22:00+ αρχίζει η επιβίβαση. Στο λεωφορειάκι βλέπω και κάτι τύπους να τραβάνε μανιωδώς φωτογραφίες το terminal (δικοί μας λέω είναι), αλλά όταν τους είδα να βγαίνουν και οι ίδιοι στις βραδινές φωτογραφίες, παρέα με κάτι γιαπωνέζους επιβάτες με φόντο το terminal με κάτι μικρές ψηφιακές με ανύπαρκτο flash, σκέφτηκα ότι αποκλείεται να έχουν σχέση με το άθλημα.
Στο αεροπλάνο δεν έπεφτε καρφίτσα, αλλά ευτυχώς είχα σχετικά καλή θέση. Αν έχεις συνηθίσει στο 717 όμως όλα τα άλλα σου φαίνονται...μυρμηγκότρυπα. Συμπαθητικό το πλήρωμα, το "catering" όπως συνήθως και η διαδρομή...δαιδαλώδης Νοτιοανατολικά-νότια-νοτιοδυτικά-ανατολικά-βορειοδυτικά και μετά μη με ρωτάτε, ήταν αδύνατο να το συγκρατήσω. Παίζει να άλλαξε ο διάδρομος στο Βενιζέλο βέβαια, γιατί μου φαίνεται ότι πέσαμε πολύ χαμηλά (σε γεωγραφικές συντεταγμένες εννοώ πάντα...). Προσγείωση στον 21R, vacate μπροστά από το Skyview, taxi μέσω της νότιας γέφυρας και στάθμευση στο gate A13, από όπου μεταφερθήκαμε στο main terminal με...λεωφορειάκι. Το καλύτερο κομμάτι της πτήσης: η απογείωση ενός άλλου αεροσκάφους πολύ χαμηλότερα από εμάς, με πορεία κάθετη στη δική μας, κοντά στην Αττική Γη.
Περιττό να σας μιλήσω για τα καταπληκτικά δερμάτινα καθίσματα της Bangkok, το υπέροχο εσωτερικό και την όλη αίσθηση του "καινούργιου" που ανέδιδε το αεροσκάφος... Α, και η Α3 έφυγε πριν από εμάς... (ε, δεν μπορούσα να μην γκρινιάξω
)
Αυτάάάά που λέει και ο Τάσος, τον οποίο με την ευκαιρία ευχαριστώ μαζί με το Χρήστο και το Σταύρο για την παρέα τους και την...υπομονή τους να μείνουν τόσες ώρες στο Μακεδονία περιμένοντας μαζί μου. Thank you gentlemen και εις το επανειδείν
120+φόρους ΟΑ και Α3... Κλείνω με ΟΑ γιατί είχε 717 στο πήγαινε και στην επιστροφή με βόλευε καλύτερα η ώρα (ναι, καλά...) Στο ψητό, τώρα:4 Ιουνίου, ATH-SKG, OA904, BOEING 717, SX-BOA, αναχώρηση 09:00LT
Ο σωστός ο επιβάτης φτάνει στο αεροδρόμιο νωρίς, έτσι δεν είναι
Ε, τι να κάνουμε όμως που εκείνη τη μέρα δεν ήταν η μοίρα μου να είμαι σωστός (Λέτε να έφταιγε η πανσέληνος και η έκλειψη των προηγούμενων ημερών...???) Μποτιλιάρισμα στο δρόμο, κίνηση στο Athens Ring Road, να μην τα πολυλογούμε φτάνουμε στο Ελ. Πάσο...αργάάά. Παρκάρω την οικογένεια στο main terminal building, πάω να παρκάρω και το αυτοκίνητο στο Ρ3, αλλά έλα μου που είχε θέσεις μόνο σε...remote stands. Έριξα και ένα τρέξιμο στο parking-πεζογέφυρα που σίγουρα όσοι με είδαν θα νόμιζαν ότι είμαι τσαντάκιας, αλλά τι να το κάνεις, αργά ήταν ήδη... Και εκεί που άρχισα από μέσα μου να κάνω πρόβες τη φράση "μα, δεν μπορείτε να μας βάλετε στην επόμενη πρωινή;", βλέπω ότι το check-in ήταν τελείως άδειο. Η κοπέλα βλέπει τα εισιτήρια, της ζητάω συγγνώμη που φτάσαμε τόσο αργά με όση γλύκα και καλοσύνη μου έβγαινε εκείνη την ώρα και εκείνη παίρνει τηλέφωνο στο gate να ρωτήσει αν είχε ολοκληρωθεί η επιβίβαση με ύφος "έχω εδώ κάτι καθυστερημένους (επιβάτες εννοείται) που θέλουν να πετάξουν με την 904...χαχαχαχαχα". Δε λέω, απόλυτο δίκιο είχε. Τελικά μας άφησαν (τα καλά του να ταξιδεύεις με χειραποσκευές), οπότε αρχίζει το δεύτερο μέρος από το sprint 400m (ή μήπως να πω δρόμος μετ' εμποδίων; ), γιατί έπρεπε να φτάσουμε στο gate 25, μακριάάάάά δηλαδή. Και εκεί που είδα το άδειο λεωφορειάκι να μας περιμένει και άρχισα να σκέφτομαι ότι σύντομα θα γινόμασταν ο περίγελος της ΟΑ904, ότι σύντομα θα εισέπρατα βλοσυρά βλέματα αντιπάθειας για την καθυστέρηση που προκαλέσαμε στην πτήση και όλα αυτά τα εφιαλτικά, ακούω την κοπέλα στο gate να λέει με εμφανώς ταλαιπωρημένη διάθεση "το group των 27 δεν έχει εμφανιστεί ακόμα". Κάπου εκεί άρχισε ο παλμός μου να επιστρέφει στο κανονικό, ιδίως όταν είδα ότι στο λεωφορειάκι έρχονταν και οι επιβάτες της Business (5-6 ήταν)... Το λεωφορειάκι μας πάει στο stand Β45 αν δεν κάνω λάθος, η κοπέλα στην αρχή της σκάλας ούτε καν κοίταξε το boarding pass, ανεβήκαμε και...στρογγυλοκαθήσαμε στη σειρά 5 παρακαλώ, την οποία είχα κρατήσει όταν έκανα κράτηση εισιτηρίου.
Μέχρι αυτοί οι 27 να βρουν το δρόμο τους όμως, εμείς περιμέναμε υπομονετικά. Και εκεί άρχισαν να μου μπαίνουν ιδέες. Η πόρτα του πιλοτηρίου ανοιχτή, το πλήρωμα δεν είχε τίποτα να κάνει, οπότε είπα να βάλω για άλλη μία φορά όλη τη...γοητεία μου για να μπω στα άδυτα (στο ΕΔΑΦΟΣ είμασταν ξαναλέω...). Ο προϊστάμενος και η μία αεροσυνοδός που ρώτησα (πολύ εμφανίσιμη by the way) έδειξαν μέγιστη κατανόηση, αλλά...μάλλον δεν τα είχαν και τόσο καλά με τον "πολύ αυστηρό" (όπως είπαν) captain. Μου έδωσαν να καταλάβω ότι μάλλον οι σχέσεις τους δεν ήταν και οι καλύτερες δυνατές... Τι να κάνω, έδειξα κατανόηση και το βούλωσα. (Λέτε να έπρεπε να παίξω το χαρτί του CRM στο στυλ "μα καλά, δεν υποτίθεται ότι η επικοινωνία πιλοτηρίου-πληρώματος καμπίνας πρέπει να είναι αδιατάρακτη;;;") Πάντως, το σκηνικό έγινε κοντά στο πιλοτήριο και είμαι σίγουρος ότι ο captain άκουσε το τι τους ζήτησα (όχι και την απάντησή τους πιστεύω...). Οι 27 έσκασαν μύτη μετά από λίγο (μόόόλις 30 λεπτά καθυστέρηση) και τι φαντάζεστε ότι ήταν; Παιδάκια φυσικά, που κάθισαν στις τελευταίες σειρές με τις καθηγήτριές τους να καταλαμβάνουν μεγαλοπρεπώς τη σειρά 4
Εννοείται ότι στο ενδιάμεσο ο κλασικός γκρινιάρης επιβάτης ξαναχτύπησε: γιατί δε λειτουργεί το air-condition, ρωτάει Δε λειτουργεί το APU στο έδαφος του απαντάει η αεροσυνοδός και...τον έστειλε αδιάβαστο "Μα όλο προβλήματα έχει η Ολυμπιακή πια" της απαντάει εκείνος, χωρίς να ξέρει καλά καλά τι είπε.Εν πάσει περιπτώσει, doors to arm and crosscheck, safety demo και όλα αυτά τα προβλεπόμενα έγιναν αμέσως μετά, τροχοδρόμηση με θέα σε Singapore 777, Armenian A320 και το SX-BTI της Gee Bee (που το θυμήθηκαν αυτό θα μου πείτε). Απογείωση από τον 03R και πορεία ανατολικά για αρκετή ώρα, μετά βορειοανατολικά, βόρεια, βορειοδυτικά και μέσα σε περίπου 35 λεπτάκια από την αναχώρηση, προσέγγιση πάνω από το δέλτα του Αξιού και ευθυγράμμιση με τον 10 του Μακεδονία. Η πτήση απολύτως συνηθισμένη, ομαλή μέχρι βαρεμάρας, ώσπου σκίσαμε το συννεφιασμένο ουρανό της συμπρωτεύουσας και επιτέλους κουνηθήκαμε λίγο. Το καταπληκτικό και συνάμα πρωτότυπο catering σερβιρίστηκε από cart που έγραφε A340 και A600 (αυτό για κάποιον φίλο που πρόσφατα με ρώταγε γιατί τα λένε Α600 και όχι Α300-600) και η ανακοίνωση του captain έδειχνε ότι μάλλον βαριόταν αφόρητα. Αλλά όλα τα λεφτά (τι λεφτά, τα δισεκατομμύρια να πω καλύτερα) είναι το seat pitch του 717 που απευθύνεται σε...τιτάνες
D-AGPL της Germania και HB-AWY της Edelweiss (πανέμορφο) στο apron, κάποια από τα μικρά πίσω να έχουν σηκωθεί πολύ πριν σταματήσουμε, οι καθηγήτριες από τις μπροστινές προεδρικές θέσεις να τους κάνουν νοήματα επί ματαίω και 10:10 complete stop. Μικρή η καθυστέρηση, μικρό το κακό τελικά. Κάπου εδώ είμαι σίγουρος ότι παρακαλάτε να μην έχει συνέχεια, αλλά δε θα σας κάνω τη χάρη έτσι εύκολα. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
6 Ιουνίου, SKG-ATH, OA917 με την "Bangkok" (SX-BKK), BOEING 734, αναχώρηση 22:00LT (ναι, σίγουρα)
Είπα να κλείσω ΟΑ γιατί η Α3 μου έπεφτε αργά (22:30). Η οικογένεια θα είχε φύγει από τις 20:00 και εγώ είχα meeting με μέλη-φίλους από το forum, οπότε ήμουν από νωρίς στο αεροδρόμιο. Μου δίνουν 6F και τις επόμενες πολλέέέέές ώρες τις πέρασα στο Sbarro με xristo, psil & IATA/TASO. Κάπου εκεί έσκασε και το νέο ότι το αεροπλάνο άργησε καμμιά ώρα από ATH, κάπου εκεί έσκασε και το SMS συμπαράστασης από τον jerry και κατά τις 22:00+ αρχίζει η επιβίβαση. Στο λεωφορειάκι βλέπω και κάτι τύπους να τραβάνε μανιωδώς φωτογραφίες το terminal (δικοί μας λέω είναι), αλλά όταν τους είδα να βγαίνουν και οι ίδιοι στις βραδινές φωτογραφίες, παρέα με κάτι γιαπωνέζους επιβάτες με φόντο το terminal με κάτι μικρές ψηφιακές με ανύπαρκτο flash, σκέφτηκα ότι αποκλείεται να έχουν σχέση με το άθλημα.
Στο αεροπλάνο δεν έπεφτε καρφίτσα, αλλά ευτυχώς είχα σχετικά καλή θέση. Αν έχεις συνηθίσει στο 717 όμως όλα τα άλλα σου φαίνονται...μυρμηγκότρυπα. Συμπαθητικό το πλήρωμα, το "catering" όπως συνήθως και η διαδρομή...δαιδαλώδης
Νοτιοανατολικά-νότια-νοτιοδυτικά-ανατολικά-βορειοδυτικά και μετά μη με ρωτάτε, ήταν αδύνατο να το συγκρατήσω. Παίζει να άλλαξε ο διάδρομος στο Βενιζέλο βέβαια, γιατί μου φαίνεται ότι πέσαμε πολύ χαμηλά (σε γεωγραφικές συντεταγμένες εννοώ πάντα...). Προσγείωση στον 21R, vacate μπροστά από το Skyview, taxi μέσω της νότιας γέφυρας και στάθμευση στο gate A13, από όπου μεταφερθήκαμε στο main terminal με...λεωφορειάκι. Το καλύτερο κομμάτι της πτήσης: η απογείωση ενός άλλου αεροσκάφους πολύ χαμηλότερα από εμάς, με πορεία κάθετη στη δική μας, κοντά στην Αττική Γη. Περιττό να σας μιλήσω για τα καταπληκτικά δερμάτινα καθίσματα της Bangkok, το υπέροχο εσωτερικό και την όλη αίσθηση του "καινούργιου" που ανέδιδε το αεροσκάφος... Α, και η Α3 έφυγε πριν από εμάς... (ε, δεν μπορούσα να μην γκρινιάξω
)Αυτάάάά που λέει και ο Τάσος, τον οποίο με την ευκαιρία ευχαριστώ μαζί με το Χρήστο και το Σταύρο για την παρέα τους και την...υπομονή τους να μείνουν τόσες ώρες στο Μακεδονία περιμένοντας μαζί μου. Thank you gentlemen και εις το επανειδείν
να επισημάνω στην τρίτη αεροσυνοδό (όχι στους δύο προηγούμενους που τους ζήτησα να βγάλω το cockpit) για τυπικούς και μόνο λόγους ότι ετοιμάζομαι να βγάλω photos στο εσωτερικό του αεροπλάνου. Και τι μου απάντησε, νομίζετε 