Για να αλλάξει η νοοτροπία της ημιμάθειας, πρέπει να συμβεί το εξής απλό και αυτονόητο: Να γίνει πρόσληψη δημοσιογράφων και όχι "δημοσιογράφων". Όπως υπάρχουν δημοσιογράφοι ειδικευμένοι στο δικαστικό ή το αθλητικό ρεπορτάζ, θα έπρεπε να υπάρχουν και δημοσιογράφοι ειδικευμένοι στο τεχνολογικό. Ένα σοβαρό κανάλι θα είχε, αν όχι σε μόνιμη βάση τουλάχιστον σε standby, δημοσιογράφο/συνεργάτη ειδικευμένο σε αεροπορικά θέματα. Όπως το BBC δεν βάζει τους αθλητικούς συντάκτες του να αναλύσουν το Παλαιστινιακό, έτσι και ο ΑΝΤ1 ή το Alter ή δεν ξέρω κι εγώ ποιος, θα έπρεπε να ζητούν την γνώμη ειδικών για την συγγραφή των κειμένων, και όχι των "δημοσιογράφων γενικής χρήσεως" - που καλύπτουν ένα γεγονός είτε είναι αεροπορικό συμβάν είτε κλοπή γαϊδάρου στα Μέγαρα
Αλλά επειδή μιλάμε για... Ελλαδιστάν, κάτι τέτοιο σημαίνει λεφτά και δουλειά, οπότε μένουν στην προχειρότητα που, αν και δεν είναι σωστή, είναι τουλάχιστον φτηνή.
Επίσης, σκεφτείτε το γεγονός ότι τα ελληνικά ΜΜΕ είναι όλα, ανεξαιρέτως, επιπέδου tabloid και υπακούν στο sensationalism. ΔΕΝ υπάρχει ανεξάρτητος τύπος (ή τηλεοπτικό μέσο) στην Ελλάδα, και έτσι δεν μπορεί να υπάρχει σοβαρό και ανεξάρτητο management. Αναπόφευκτα, τα κανάλια (και οι εφημερίδες) προσαρμόζονται σε νοοτροπία έλκυσης κοινού που απευθύνεται - κυρίως τουλάχιστον - σε κοινό μεσαίου ή κατώτερου μορφωτικού επιπέδου. Έτσι, τα κείμενα συντάσσονται με βάση κλισέ φράσεις που, αν και λανθασμένες, είναι γνωστές και οικείες, ενώ ταυτόχρονα είναι φορτισμένες συναισθηματικά.
Αυτή η τακτική ακολουθείται και στο εξωτερικό, αλλά η μεγάλη διαφορά είναι ότι αποτελεί τη μειοψηφία, ενώ στην Ελλάδα είναι όχι απλά η πλειοψηφία αλλά μάλλον η παμψηφία