Με τη Βασιλισσα στην Πολη των Αγγελων

[bari]

Η συγγραφη trip report δεν ηταν ποτέ το δυνατο μου σημειο. Παντα αισθανομουν οτι χρειαζομαι πολυ χρονο για να μπορεσω να αποτυπωσω και να μεταφερω εδω ενα ταξιδι και τα συναισθηματα του οπως εγω θα ηθελα . Η συγκεκριμενη προσπαθεια πηρε περισσοτερο χρονο σα σκεψη παρα σαν υλοποιηση, μιας και αφορα δυο μεγαλες αγαπες. Μια παντοτινη –το αεροσκαφος- και μια σχετικα προσφατη –τον προορισμο. Πριν ξεκινησω να πω οτι το αφιερωνω στα μελη George και aakunz οχι μονο για τη φιλικη παρακινηση τους στο ανεβασμα αυτου του report αλλα και γιατι τα δικα τους αποτελουν πηγη εμπνευσης, χρονια τωρα.
Ξεκινω λιγακι αποτομα και ξαφνικα. Οπως ξαφνικα, αρχες 2015 κι εκει που εργαζομουν -περιπου- αμεριμνος, με ενημερωσαν οτι σε μια εβδομαδα θα ειχα αδεια για μερικες ημερες. Ξεπερνωντας την εκπληξη και θελοντας να εκμεταλευτω τον πολυτιμο χρονο, βασανισα το μυαλουδακι μου για τις επιλογες που ειχα. Δυο-τρεις προορισμοι που εχω στο νου και εννοειται τυποι αεροσκαφων και συνδιασμοι δρομολογιων (με αναλογες φιλικες συζητησεις και προτροπες του στυλ «να πας εκει με την ταδε εταιρια, παει 777, οχι τραβα με την αλλη που παει 330» κλπ, τα γνωριζετε...)
Δεν ειναι και οτι ευκολοτερο να αποφασισεις ενα μακρυνο ταξιδι σε τοσο συντομο χρονικο διαστημα και ας οψεται η φυση της δουλειας μου που τουλαχιστον μου επιτρεπει να επιλεξω πτηση και προορισμο μεχρι σχεδον την τελευταια στιγμη. Οπως και να χει, η αποφαση εμοιαζε ειλλημενη σχεδον απο την αρχη. Υπαρχει μια πολη που εδω και μερικο καιρο με εχει κερδισει με ενα love at second sight, και ενα αεροπλανο που αποτελει τον πιο μεγαλο ερωτα, που ανανεωθηκε ακομα πιο δυνατος τη μερα που εκεινη η μακρυα πορτοκαλι σιλουεττα ξεπροβαλε απο τα υποστεγα του εργοστασιου της Boeing. Los Angeles η πολη και 747-8i το αεροπλανο, η μια και μοναδικη Queen of the skies στην τελευταια (απο καθε αποψη) εκδοση της . Ο συνδιασμος τους ειναι κατι που δε θα ζουσα για πρωτη φορα αλλα ημουν σιγουρος οτι θα το βιωνα με την ιδια συγκινηση οπως την πρωτη φορα. Ξεκιναμε με τις πτησεις της αναχωρησης, ακολουθει συντομη περιγραφη της πολης και για τελος εχουμε τις πτησεις της επιστροφης καθως και λιγα tips για καθε ενδιαφερομενο.
Καθιστε αναπαυτικα και φυγαμε.
Η μολις μια εβδομαδα που ειχα καιρο να οργανωσω τις λεπτομερειες του ταξιδιου -και αυτο μοναχα στο λιγο χρονο αναμεσα στα κενα της δουλειας- περασε παρα πολυ γρηγορα και βρεθηκα τελευταιο βραδυ πριν την αναχωρηση να κανονιζω στο ποδι τις τελευταιες λεπτομερειες. Βαλιτσα-μπαουλο σχεδον αδεια στην αναχωρηση και με την ελπιδα να γεμισει για την επιστροφη μετα απο αχαλινωτο shopping (λεμε τωρα). Ο αγαπητος φιλος -μελος Velerefontis επικοινωνησε μαζι μου εκεινο το βραδυ πριν την πτηση με το μυνημα «το ξερεις οτι αυριο πετας με το 1500ό 747, ετσι?». Διπλη χαρα.
Πρωτη πτηση για τη FRA με το Α321 της LH οπως καταλαβαινετε δεν εχω να πω και παρα πολλα συγκλονιστικα...Ναι, εφυγε στην ωρα της υπο κατταρακτωδη βροχη, η σειρα 5 που καθησα δεν ειχε κανεναν αλλο επιβατη στην τριαδα μου και ο υπνος ηταν βαθυς. Κατι σερβιραν οι παντα αυστηρες ηγουμενες της εν λογω εταιριας αλλα ηταν τοσο αδιαφορο που ουτε καν θυμαμαι. Λογικα ηταν η νεροβραστη ομελετα με κροκετα πατατας σε συνοδεια χυμου πορτοκαλι και το κλασσικο βουτυρακι-ψωμακι-πολεμοφοδιο. Οι τρεις ωρες αυτης της πτησης παντα περνουν γρηγορα. Η μονη μου εγνοια οσον αφορα την πολυ συντομη παραμονη μου στο αεροδρομιο της Φραγκφουρτης ηταν να μη χασω το connection που ηταν μολις 50 λεπτα και φυσικα να μην το χασει και η βαλιτσα μου. Κατα την προσγειωση τα φιδια με ζωσανε ακομα περισσοτερο. Η αποβιβαση εγινε με σκαλες και μετα απο κανενα δεκαλεπτο-αιωνας μεσα στο πουλμανακι βρεθηκα να τρεχω σαν παλαβος για να περασω διαβατηριακο ελεγχο και τα σχετικα, διαδικασια που οντως ειναι χρονοβορα παροτι Γεναρης και ο κοσμος στις διαφορες ουρες σχετικα λιγοτερος με αλλες φορες. Το συγκεκριμενο αεροδρομιο, για οποιον τυχον δε γνωριζει, ειναι χαρμα οφθαλμων και λοιπων αισθησεων. Οχι απλα τεραστιο και αχανες αλλα γεματο μαγαζια, αεροπορικο shopping με μπολικα καλουδια και ατελειωτη θεα στην πιστα οπου κυκλοφορουν τερατα-με την καλυτεροτερη εννοια. Ειναι το λιγοτερο σπασιμο να μη μπορεις να απολαυσεις τιποτα απο αυτα και να τρεχεις σαν τρελλος για να προλαβεις μια πτηση που αναχωρει σε ελαχιστα λεπτα κανενα χιλιομετρο μακρυα απο οπου βρισκεσαι.
Οπως φυσικα συμβαινει οταν βιαζεσαι ετσι και τωρα το gate ηταν το πιο μακρυνο του ετσι κι αλλιως τεραστιου Τερμιναλ και η τρεχαλα συνεχιστηκε μεχρι την τελευταια στιγμη...μια πολυ γρηγορη φωτο με το αει-φον για να εχω το 1500αρι 747 πριν επιβιβαστω και γρηγορα στη φραου που εκλεινε πυλη... «Αλόου, εχω αυτο το εισητ....» “YES, we know”, το βουταει και με περναει μεσα με συνοπτικες..Ημουν ο τελευταιος που επιβιβαστηκε και ομολογω το ψιλοαπολαυσα να περπατω μονος μου και με την ανεση μου τη φυσουνα βλεποντας τη Βασιλισσα να με περιμενει. Εδω πρεπει να κανω μια παυση για να αναφερω αυτο που προσπαθω να παρατηρησω καθε φορα που μπαινω σε 747 (ειτε -400, ειτε -8i), δλδ τον ηχο των μηχανων στο stand-by κατα τη διαρκεια της επιβιβασης. Αυτος ο ηχος μου εχει μεινει στα αυτια απο το 2003 και την πρωτη μου πτηση με μια γαλλιδα βασιλισσα, τοτε. Ο ηχος που σου δινει αυτη τη μοναδικη και ξεχωριστη αισθηση του «σημερα πετας με 747!»
Στο επομενο: Η πτηση με το 747-8i και αφιξη στο Los Angeles.

 

[Velerefontis]

Αγαπάμε 748 και περιμένουμε την συνέχεια

 

[seven4seven]

Για παμε...

 

[Intercontinental]

Όχι ρε φίλε...
Αγαπημένη πόλη, αγαπημένο αεροπλάνο. Δώσε πόνο!

 

[bari]

Πισω λοιπον στην επιβιβαση για την πτηση μου και ελαχιστα λεπτα απο την ωρα που καθισα ξεκινησε σιωπηλα το Push back. Αφου οπως παντα μπουρδουκλωθηκα με μαξιλαρια (πανω στο μπιν και γρηγορα), βρωμοκουβερτες μροστα στα ποδια με το σελοφαν μαζι ( -και καλα πλυμενη και καθαρη- αλλα δε θυμαμαι να ειχα ποτε μακρυες ξανθες τριχες) και ακουστικα (ξερετε, απο αυτα που πας να βαλεις το προστατευτικο στο ακουστικο και με τη μια σκιζεται), η πρωτη κινηση ηταν να βαλω σε λειτουργια το IFE μιας και καθομουν σε θεση διπλα στο διαδρομο (δεν ηταν δικη μου επιλογη αυτο, ετσι for the record). Ενα τσεκαρισμα στο flight info ειχε την πλακα του μιας και ηταν ακομα "κολλημενο" στην προηγουμενη πτηση του αεροσκαφους, το οποιο ειχε προφανως ερθει απο Tokyo. Επιμενη επιλογη οι inflight καμερες που εδιναν live εικονα και με σκοπο να απολαυσω την απογειωση οπως ειχα κανει και σε παλιοτερη πτηση της ιδιας εταιριας και του ιδιου τυπου. Η απογοητευση ηταν μεγαλη οταν ειδα οτι οι καμερες δεν εδιναν εικονα γιατι προφανως ειχε καποια βλαβη το συστημα. Δυστυχως και στην επιστροφη με αλλο αεροσκαφος του ιδιου τυπου συνεβηκε το ιδιο. Σε πτησεις με αλλα αεροσκαφη της ιδιας εταιριας του ιδιου τυπου αλλα και σε πτησεις με Α380 στο ιδιο παντα δρομολογιο, προγενεστερες και μεταγενεστερες αυτου του ταξιδιου, η υπηρεσια αυτη παρεχοταν κανονικα καθ ολη τη διαρκεια της πτησης. Μοναδικο συναισθημα να βλεπεις απογειωση-προσγειωση απο το tail cam, αλλα ταυτοχρονα και next best thing καθ'ολη τη διαρκεια της πτησης εαν δεν εχεις θεση διπλα σε παραθυρο.
Η απογειωση ηταν κλασσικη heavy απογειωση σε βαθμο που αν καθοσουν στις μεσαιες σειρες μπορει και να μην επαιρνες χαμπαρι οτι ηδη πετας. Απο κει και περα τα γνωστα, οι περισσοτεροι επιβατες καρφωμενοι στο Ife (με ομολογουμενως αρκετες ταινιες, ντοκυμαντερ, επιλογη wifi, Live tv επι χρεωση), tablets και laptops οι υπολοιποι και μερικοι περιεργοι οπως εγω απλα και μονο να ειναι ευτυχισμενοι και καρφωμενοιστο flight info το οποιο παιζει και σε Google earth χαρτες με 3D απεικονιση του 747. Δε χρειαζομαι κατι αλλο, τουλαχιστον μεχρι να σερβιρουν φαγητο... Περιπου 2,5 ωρες μεσα στην πτηση λοιπον, ξεκινησε και το σερβιρισμα, το οποιο περιοριστηκε στο κλασσικο chicken or pasta της Lufthansa, ή αλλιως το μνημονιο στο αεροπορικο catering. Ντρεπομαι και να συγκρινω με αλλες εταιριες που εχω κανει υπερατλαντικο, παντα στην economy. Απο εκει και περα, ενα ζεστο σνακ περιπου μια ωρα πριν την προσγειωση και καποιες σοκολατιτσες κατα τη διαρκεια της πτησης που θα μπορουσες μονος σου να βρεις αν τολμουσες να παραμερισεις την κλειστη κουρτινα του galley οπου μια φραου-ηγουμενη ειτε θα σε κοιτουσε αμιλητη με αυστηρο βλεμμα ειτε θα προσποιουταν οτι δεν υπαρχεις. Εξυπηρετηση στα απολυτως βασικα λοιπον απο τη Lufthansa στην Economy, με μοναδικο σκοπο οι επιβατες να μην πεθανουν της πεινας σε 12ωρο+ δρομολογιο και οσο και να σκεφτω δε μπορω να προσθεσω κατι αλλο. Αν σε ολα αυτα υπολογισουμε οτι το μεγαλυτερο ποσοστο των επιβατων σε τετοιες πτησεις απο τη Φραγκφουρτη προερχονται απο ανταποκρισεις και ηδη εχουν ξεκινησει το ταξιδι τους 4-5 ωρες πριν, αντιλαμβανεστε οτι η εταιρια φροντιζει για τη σιλουεττα μας με τον καλυτερο τροπο.
Παμε τωρα στο πιο ενδιαφερον κομματι. Το να πετας με 747-8i ειναι απο μονο του μια εμπειρια που ποιος ξερει για ποσο ακομα θα υπαρχει σαν επιλογη (ηδη μεσα στο 2015 ο συγκεκριμενος τυπος δεν χρησιμοποιειται στα δρομολογια FRA-LAX εχοντας αντικατασταθει απο Α380). Τα αεροσκαφη ειναι και φαινονται ολοκαινουργια, τα καθισματα αν και μου φαινονται μικροτερα απο παλιοτερους τυπους 747 που εχω πεταξει, εξακολουθουν να ειναι ανετα (καμμια σχεση με εκεινα στα 320-321 της LH που ειναι απαραδεκτα και εντελως αβολα) και οι οθονες αφης ειναι οτι καλυτερο εχω δει μεχρι στιγμης. Η βολτα μεσα σε Τζαμπο ειναι απο μονη της εμπειρια, αφου για να διασχισεις το αεροπλανο και να φτασεις πισω περνας αναμεσα απο απο μερικες εκατονταδες κοσμο. Η θεα απο τα παραθυρα μοναδικη με τα φτερα και τις μηχανες να κοβουν ανασα. Το φτερο κατα τη διαρκεια της πτησης εχει παρει μεγιστη ανωση και ειναι πανεμορφο. Σε μια απο αυτες τις μινι βολτες μου κατα τη διαρκεια της ατελειωτης πτησης εφτασα στο τελευταιο τμημα του αεροπλανου οπου υπαρχουν galleys και αραξα για μερικες φωτογραφιες πισω αριστερα στο παραθυρακι της εξοδου. Ο περισσοτερος κοσμος κοιμοταν, τα περισσοτερα σκιαστρα κλειστα και η ησυχια ηταν οτι πρεπει. Εξω μπορουσα να απολαυσω το μοναδικο θεαμα του συνεφιασμενου Ωκεανου στο ημιφως και το contrail να φευγει με δυναμη απο τους κινητηρες...στιγμες υπεροχες που μονο η εμπειρια ενος τετοιου αεροπλανου σου χαριζει. Εκει λοιπον που ειχα εξαπλωσει ολη τη δημιουργικοτητα μου, ενα λεπτουλι αλλα ακρως δυναμικο made in Germany χερακι ηρθε γρηγορα μπροστα μου και κατεβασε το σκιαστρο του παραθυρου απο το οποιο φωτογραφιζα, χωρις κανενα «excuse me», χωρις καν μια προειδοποιηση, χωρις ουτε μια ματια. Μια απο τις Μερκελ του πληρωματος ειχε κανει αυτο που πιστευε ως καθηκον της με τον πλεον ψυχρο τροπο χωρις καν να την απασχολει εστω το οτι γινοταν αγενης. Η ματιά-θανατος που προλαβα να της ριξω δε νομιζω να τη συγκινησε ιδιαιτερα αλλα αποφασισα να δωσω τοπο στην οργη και να μην αφησω να με επηρεασει αρνητικα ουτε καν για τα επομενα λιγα δευτερολεπτα. Η δεσποσυνη αμεσως μετα συνεχισε την αναγνωση της Bild (ή κατι τετοιο) στο αντιστοιχο σημειο της δεξιας εξοδου με μια βαθια ανακουφιση και το αισθημα της εκπληρωσης του καθηκοντος.
Ολα αυτα λοιπον συνεβαιναν κατω απο το βαθυ μπλε του mood lighting που προσφερει η γερμανιδα βασιλισσα των αιθερων. Ομολογουμενως ενα ομορφο εφε που φανταζομαι οτι σε εταιριες που ξερουν να το εκμεταλευονται θα δημιουργει την καταλληλη ατμοσφαιρα στην καμπινα. Εδω αν δεν ησουν πολυ προσεκτικος παιζει και να μην το καταλαβαινες. Μιαμιση ωρα πριν την προσγειωση και ενω εισαι πανω απο τις δυτικες πολιτειες ηδη και η ωρα ειναι μεσημερακι, ξεκιναει το μπλε να "ζεσταινει" σιγα σιγα και να γινεται πορτοκαλι. Ηρθε η ωρα για το σνακ που λεγαμε που μη με ρωτησετε τι ηταν, ουτε καν θυμαμαι. Και μεχρι να μαζευτουν ολα αυτα περνας πανω απο το Las Vegas και ετοιμαζεσαι να ξεκινησεις καθοδο. Ο καπταιν ξεκιναει μια μινι περιγραφη του απο που περασαμε (τα ειδαμε αγαπητε Φον-Καραγιαν σιγα μην περιμεναμε το τελος της πτησης) και μας κανει και μια μινι-περιγραφη του LA λιγο πριν προσεγειωθουμε. Ο συγκεκριμενος πρεπει να ηταν φαν της πολης, δεν εξηγειται ο ενθουσιασμος του καθως περιεγραφε αρκετα απο τα αξιοθεατα μολις 5 λεπτα πριν προσγειωθουμε. «This is a fantastic view of Los Angeles, on the right”. Οντως captain…
Η προσγειωση του 747-8i ηταν κατι σαν πουπουλο πανω σε κοντρα ξυρισμα...υπεροχη, φανταστικη, αεροπορικη μαγεια. Μετα απο αρκετο taxiing φτανουμε στο Gate και ξεκιναει μια ομολογουμενως πολυ γρηγορη για 747 αποβιβαση. Ειμαστε στην Πολη των Αγγελων και ο ενθουσιασμος ειναι αρκετος για να ξεπερασει το μαρτυριο που ονομαζεται immigration. Στην καλυτερη των περιπτωσεων θα εισαι πολυ τυχερος αν υποστεις μονο 30-45 λεπτα ορθοστασια για να δωσεις δακτυλικα αποτυπωματα και να απαντησεις ερωτησεις του στυλ τι ηρθες να κανεις εδω. Κανε μας τη χαρη, χομλαντ σεκιουριτυ μου. Αφου λοιπον περασει κι αυτο, παιρνεις μπαγκαζια και περνας αλλη μια δημοσιουπαλληλιστικη ουρα στο Customs και εισαι επιτελους ελευθερος να πας εκει που θες. Ηρθε η ωρα να πας προς την εξοδο και επιτελους να ανασανεις το ηδη ζεστο Καλιφορνεζικο αερακι του Ιανουαριου! Welcome to LA!
Στο επόμενο: Los Angeles: Λιγα λογια για την καλιφορνεζικη πολη-θρυλος μαζι με μερικα tips επιβιωσης

 

[George]

Μα τι σέρβις! Ούτε στην Interflug τέτοια ποιότητα!

 

[aakunz]

Κι εμένα, ομολογώ, πως με σκλάβωσαν η ευγένεια και οι καλοί τρόποι του πληρώματος.

 

[bari]

Λιγα λογια για το Λος Αντζελες
Προκειται για μια πολυ μεγαλη, πολυ ιδιαιτερη και οχι κλασσικα αμερικανικη πολη. Οι 9 στους 10 επισκεπτες της θα τη χαρακτηριζαν ασχημη ή στην καλυτερη περιπτωση δυσκολη και κουραστικη. Αν περιμενεις να δεις τη Νεα Υορκη ή εστω το κλασσικο μοτιβο που εχεις στο μυαλο σου πηγαινοντας στις ΗΠΑ τοτε η απογοητευση μπορει να ειναι μεγαλη. Το να μετακινηθεις ειναι απο μονο του ενα μειζον ζητημα μιας και η εκταση της ειναι τεραστια (η ευρυτερη περιοχη του LA εχει μεγαλυτερη εκταση απο οση καταλαμβανουν 8 απο τις μεγαλυτερες αμερικανικες μεγαλουπολεις μαζι) και το κυκλοφοριακο ειναι ο απολυτος εφιαλτης που παντα ακουγες αλλα ποτε δεν πιστευες οτι θα ζησεις. Τα περιπου 18 εκκατομυρια κατοικοι της ευρυτερης περιοχης της μετακινουνται κυριως με ΙΧ αυτοκινητα (μιας και το δικτυο μεσων μαζικης μεταφορας ειναι πολυ περιορισμενο) και στους αυτοκινητοδρομους επικρατει το απολυτο χαος μιας και η μεση ταχυτητα τις ωρες αιχμης ειναι περιπου 5 μιλια την ωρα! Απ την αλλη, τα πολυ γνωστα της αξιοθεατα οπως πχ το Hollywood δεν ειναι ουτε οσο λαμπερα ουτε τοσο ομορφα οσο φανταζουν στο μυαλο. Η αρχικη μου γνωμη ηταν οτι μου θυμιζει μια τεραστια Αθηνα δηλαδη μια σχετικα ασχημη και αδιαφορη πολη γεματη κυκλοφοριακα προβληματα, κλεισμενη σε τρια βουνα και μια παραλιακη ζωνη, με μονη διαφορα οτι ειναι καμμια 10ρια φορες μεγαλυτερη σε εκταση.
Γνωριζοντας λοιπον ολα αυτα θα αναρωτηθει κανεις μα καλα, τι ακριβως μπορει να τραβηξει καποιον σε αυτη την πολη? Το πρωτο πραγμα που θα απαντουσα, ειναι η πολυ ιδιαιτερη ατμοσφαιρα της. Προκειται για μια πολη με μονιμως ζεστο κλιμα χειμωνα καλοκαιρι, με ιδιαιτερη αρχιτεκτονικη (νομιζω τριτη σε αριθμο art deco κτιριων μετα το Σικαγο και τη ΝΥ), εναλλακτικη-καλιφορνεζικη κουλτουρα, και συνδυασμο του απολυτου glam με το απολυτο trash και ολα αυτα στον υπερτατο βαθμο. Η διασκεδαση της (απο φαγητο μεχρι clubbing) εχει κυριολεκτικα τα παντα και σε πιο ελευθερους και ευρωπαικους ρυθμους απο οποιαδηποτε αλλη πολη των ΗΠΑ εχω γνωρισει. Τραπεζακια εξω, περπατημα, ανοιξιατικη δροσια στο καταχειμωνο. Απο εκει και περα ειναι οι λεπτομερειες που σε κανουν να αισθανεσαι εναν τοπο πιο «δικο σου», οπως συμβαινει στη δικη μου περιπτωση εδω. Τα χρωματα του ουρανου που πουθενα αλλου δεν εχω ξαναδει. Απο το ξημερωμα ψηλα στο West Hollywood με θεα downtown LA στο ηλιοβασιλεμα σε καποια απο τις παραλιες της με θεα τον Ειρηνικο, ο ουρανος δινει οσα χρωματα μπορει να φανταστεις. Τα πανυψηλα φοινικοδεντρα που δεσποζουν παντου μεσα στην πολη και της δινουν μια ακρως εξωτικη μορφη. Η διασκεδαση της στο Sunset strip σε clubs που γεννηθηκαν τα περισσοτερα συγκροτηματα της αμερικανικης ροκ σκηνης, τα πολυ παλια restaurant που διατηρουν το υφος τους και που μπορεις να φας και να πιεις στα ιδια τραπεζια που διασκεδαζαν ανθρωποι ενος κοσμου που εχεις δει μοναχα σε ταινιες. Η μαγικη περιοχη της Venice beach με τα τεχνητα καναλια και τα απιστευτα σπιτια χτισμενα πανω στο νερο. Σπιτια που για καποιο ανεξηγητο λογο ειναι ανοιχτα στο ματι του περαστικου, οι ανθρωποι ζουν κυριολεκτικα σε δημοσια θεα. Η Santa Monica, μια απο τις καλυτερες περιοχες της πολης, με πανεμορφη παραλια, διασκεδαση (αλλα και τεραστιο προβλημα στο parking). Οι βολτες με το αμαξι στο Beverly Hills αναμεσα σε υπεροχα δρομακια με απιστευτες κατοικιες και πανοραμικη θεα σε ολη την πολη. Και μεσα σε ολα αυτα, το καλυτερο Spotting που μπορεις να φανταστεις.
Οι ευκαιριες για να λιωσεις στο αγαπημενο μας αθλημα ειναι απεριοριστες. Ξεκινωντας απο τα πιο δημοφιλη μερη που φυσικα δεσποζει το οργανωμενο Imperial Hill και το (μαλλον υπερτιμημενο) In n out burger. Ας τα παρουμε ενα ενα και ας ξεκινησουμε απο το μαγικο λοφο. Το να πας ειναι ευκολοτερο απο οτι περιμενεις μιας και βρισκεται στο Imperial Highway, στριβοντας αριστερα μολις δεις την πινακιδα για το El Segundo. Ανηφοριζεις ελαφρως και βρισκεσαι στον παραδεισο. Το να παρκαρεις ειναι ευκολο οτι ωρα και να πας και θα συναντησεις τουλαχιστον 20-30 συναγωνιστες βρισκονται ανα πασα ωρα της ημερας ή και της νυχτας αλλα χωρις να ενοχλει κανεις κανεναν μιας και υπαρχει χωρος και θεα για ολους. Μια απο τις ομορφοτερες εμπειριες μου ηταν οταν βρεθηκα στο χωρο αυτο μια νυχτα κατα τις 3 τα χαραματα και εζησα το συνδιασμο ελαφρυ καλιφορνεζικο αερακι, αυρα ωκεανου και rotation 777 με τα φωτα του αεροδρομιου και της πολης για backround. Ο λοφος λοιπον ειναι το απολυτο must, οχι της μονο της συγκεκριμενης πολης. Γενικως!
Παμε στο In ‘n’ out burger. Το συγκεκριμενο ταχυφαγειο ειναι φημισμενο στη δυτικη ακτη για τα ολοφρεσκα μπεργκερ που φτιαχνονται και ψηνονται μπροστα σου και για τις ολοφρεσκες και ουχι προτηγανισμενες πατατουλες και ολα αυτα σε τιμες τσαμπα μαν. το συγκεκριμενο εστιατοριο επι της λεοφωρου Sepulveda εχει πολυ ομορφο περιβαλλον και μπροστα του ενα υπεροχο παρκακι οπου μπορεις να απολαυσεις τα τερατα να κατεβαινουν κυριολεκτικα πανω απο το κεφαλι σου. Εχει ομως ενα σημαντικο μειονεκτημα. Σχεδον ολο το χρονο και μετα απο τις 9 το πρωι το πολυ ειναι backlit, δλδ ο ηλιος περναει απο την αλλη πλευρα με αποτελεσμα να μην προτεινεται εαν ασχολεισαι με την αεροπορικη φωτογραφια σε κατι παραπανω απο την απλη καταγραφη. Αντ αυτου υπαρχει το Burger King επι της λεωφορου Aviation οπου μπορεις να φωτογραφισεις τις ιδιες προσεγγισεις με σωστο φωτισμο καθ ολη τη διαρκεια της ημερας, αλλα αυστηρα με φοντο ουρανο. Συμπερασματικα In n Out για φαι και BK για φωτο. Και φυσικα δεν ξεχναμε οτι για ολα αυτα εχουμε απαραιτητως ενοικιαζομενο αμαξι, χωρις αυτο δεν υπαρχει ελπιδα καμμια οχι μονο για spotting αλλα ουτε για τις βασικες και απαραιτητες σου μετακινησεις.
Ενα ακομα σημαντικο σποτεροσημειο που θα προτεινα και μαλιστα με μεγαλες προοπτικες δημιουργικοτητας ειναι η γεφυρα επι της Sepulveda Blvd. το σημειο αυτο δεν ειναι τοσο ευκολα προσβασιμο και απαιτει λιγακι ταρζανιά για να περασεις τα δυο ρευματα της γεφυρας, αλλα με λιγο προσοχη το αποτελεσμα αποζημιωνει! Πανοραμικη θεα και με υπεροχο φοντο και κυριως καλο φωτισμο ολη μερα. Το σημειο ειναι προσβασιμο μονο με αυτοκινητο, το οποιο παρκαρεις καπου κοντα στη γεφυρα και φροντιζεις να εφοδιαζεις το παρκομετρο με δολλαριακια, καπου 2 την ωρα αν θυμαμαι καλα.
Απο κει και περα το LAX προσφερει απειρες δυνατοτητες για αεροπορικη φωτο, καταγραφη, εξερευνηση και φωτογραφικες τεχνες ολες τις ωρες τις ημερας. Μια βολτουλα με το αμαξι σου να κανεις ανακαλυπτεις απιστευες ομορφιες, απο τα φωτισμενα διακοσμητικα γραμματα που λαμπουν τη νυχτα, το γνωστο landmark αλλα κλειστο πλεον Theme building..........και χιλια δυο αλλα, ορεξη να εχεις και ιδεες να σου κατεβαινουν για να καταλαβεις οτι βρισκεσαι στο δικο σου αεροπορικο παραδεισο. Συμπερασματικα λοιπον εχουμε μια ακρως ενδιαφερουσα και τεραστια πολη για εξερευνηση κυριως μετα τη δυση του ηλιου και ενα απο τα πιο ενδιαφεροντα αεροδρομια στον κοσμο για ολοκληρωτικο λιωσιμο κατα τη διαρκεια της ημερας και ολα αυτα σε ενα μονιμα ζεστο (και το καλοκαιρι καυτο και γεματο haze) κλιμα. Για το τελος να αναφερω οτι περιοχες οπως το Victorville βρισκονται στη μιαμιση ωρα οδηγημα και φυσικα το Las Vegas στο τετραωρο με οτι φυσικα συνεπαγεται μια επισκεψη εκει απο σποτερικης αποψεως και μη!
Απο αποψη διανυκτερευσης το LA αποτελει εναν πανακριβο προορισμο. Εαν καποιος επιχειρησει να ψαξει και να βρει καταλυμα με λιγοτερα απο 100-120 ευρω τη βραδυα βαζει σε κινδυνο τοσο την ψυχολογια του οσο και την υγιεινη του. η περιοχη Inglewood κοντα στο LAX ειναι μια περιοχη που εχει αρκετες αξιοπρεπεις λυσεις χωρις να ξεφευγει σε αστρονομικες τιμες οπως το downtown LA ή to West Hollywood, ειναι σχετικα σε καλο σημειο σαν βαση για να πας παντου (μιας και μιλαμε για μια απεραντη πολη), ειναι κοντα στο αεροδρομιο για να πεταγεσαι οτι ωρα θες για τη δοση σου αλλα και επισης ειναι σχετικα επικυνδινη και ασχημη, δεν περπατιεται και θελει προσοχη. Κι επειδη καθε τι καλο δεν κραταει για παντα, ηρθε η ωρα για την πτηση της επιστροφης που παντα εχει μια γλυκοπικρη γευση σαν εκεινο το τεραστιο κομματι απο triple chocolate cheesecake που αδιαφορωντας για το αυριο τσακιζες στη χωρα της αυθονιας μολις χθες...

Στο επομενο:Η πτησεις της επιστροφης