Έχω ξεκολλήσει τόσες φορές από το δρόμο σκυλιά και γατιά αλλά και περιστέρια το καλοκαίρι κυρίως που δεν τολμώ να ανακινήσω τη μνήμη μου στην αίσθηση της αναδυόμενης αναγούλας που θα νοιώσω. Μια φορά τόλμησα να μαζέψω έναν δεκαπεντάχρονο, στον περιφερειακό του Καρέα με ακατάσχετη αιμορραγία και με τις μυϊκές του μονάδες να κρέμονται έξω από το σκισμένο του παντελόνι, ατύχημα με μηχανή, την οποία παράνομα οδηγούσε, έζησε, δε θυμάμαι ούτε το όνομα του, είχε σημασία; Ίσως όχι. Ένας αξιωματικός της αστυνομίας μου είπε πως έκανα μεγάλη βλακεία, αντίθετη γνώμη είχε ο χειρούργος μου χειρούργησε το νεαρό. Βλέπετε οι απόψεις διίστανται και οι δύο είχαν δίκιο. Ο αστυνομικός το έβλεπε από τη νομική του σκοπιά, μη παραβλέποντας την περίπτωση που ο νεαρός απεβίωνε. Τότε ήμουν υπόλογος. Ο χειρούργος έλεγε πως η πρώτη ώρα μετά το συμβάν είναι ίσως η πιο σημαντική και αποβαίνει μοιραία αν δεν παρασχεθούν στον δυστυχή τραυματία οι απαραίτητες πρώτες βοήθειες και η αναγκαία φροντίδα. Η κοινωνική ευαισθητοποίηση ή η διαμαρτυρία δεν έχουν τόπο, χρόνο. Έχουν ουσία όταν θίγονται αξίες και όταν εκτίθενται αυτές με τα αποτελέσματα όποια κι αν είναι αυτά, δηλαδή εν τω γίγνεσθαι και επί τη εμφανίσει.
